ตอนนี้เราอายุ27ค่ะ แฟนแก่กว่าเรา20ปี แต่ยังไม่เคยแต่งงาน ไม่เคยลูก
เรา2คนมีความคิดตรงกันว่าไม่อยากมีลูก(คิดว่านี่คือข้อตกลงสำคัญมากอย่างหนึ่งในการใช้ชีวิตคู่)

เมื่อก่อนเคยคบกับผู้ชายที่อยากมีลูกค่ะ แต่เราไม่อยากมี ก็เลยปล่อยให้เค้าไปเจอคนที่อุดมการณ์ตรงกัน

แต่แม่และคนรอบข้างรบเร้าเราเรื่องหลานเหลือเกิน ถึงขั้นยินดีออกค่าใช้จ่ายในการดูแลและส่งเสียหลานเอง
อาจเป็นเพราะแฟนเราเป็นคนแคนาดามั้ง พวกเขาคงคิดว่าลูกออกมาคงน่ารักดูดี แต่เราไม่อยากมีลูกเลยจริงๆ

เพราะเรายังไม่มีเหตุผลมากพอที่จะอยากมีลูก อาจเป็นเพราะความกังวลเรื่องสิ่งแวดล้อม สภาพสังคม และเศรษฐกิจในปัจุบัน
คิดว่าเราไม่จำเป็นต้องช่วยเพิ่มจำนวนประชากรให้โลกที่ขาดแคลนทรัพยากรในหลายๆด้านใบนี้แล้วหรอก
ถ้าเกิดออกมา ก็ไม่รู้เค้าต้องเจออะไรบ้างในอนาคต ไม่อยากมีห่วง ไม่อยากตายไปด้วยความกังวล
เวลาเห็นเด็กลูกครึ่งหน้าตาดี ก็ชอบนะ อยากเล่นด้วย แต่ไม่อยากมีเป็นของตัวเองนะคะ

แฟนเราเค้าไม่ได้มีปัญหาทางการเงินอะไร ความสัมพันธุ์ของเราก็ดี ไม่เคยทะเลาะ ไม่ดราม่า อยู่ด้วยกันแล้วต่างคนต่างเป็นความสุขของกันและกัน ช่วยกันแก้ปัญหาและเผชิญหน้ากับทุกสิ่งด้วยกัน เจ็บป่วยก็ดูแลกันไม่ขาดตกบกพร่อง จนรู้สึกว่ามีแค่นี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องการมากกว่านี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องมีลูกเพื่อมัดใจใครค่ะ เพราะเห็นคนมีลูกด้วยกันก็เลิกกันเยอะแยะ

คุยๆกับแฟนว่า เขาก็คงแก่และตายไปก่อนเราแน่นอน เขาจึงพยายามให้เราเรียนต่อ เพื่อให้ได้ทำงานที่ดีที่รัก เผื่อต้องดูแลเค้าในยามเจ็บป่วยชรา หรือวันใดวันนึงไม่มีเขา เราจะได้พึ่งพาตัวเองได้

....พยายามอธิบายเหตุผลเหล่านี้ให้แม่ และคนรอบข้างฟัง ทำไมเค้าบอกว่าเราไม่รู้อะไร -.,-

การอยู่โดยไร้ทุกข์ ไร้ห่วง ไร้ความกังวล มันก็น่าจะเป็นสิ่งที่มนุษย์ควรพอใจได้แล้วไม่ใช่หรือ???

หรือพวกเขามีเหตุผลอะไรมากกว่านั้น ว่าเราควรมีลูก?

เราไม่เคยเข้าถึงอารมณ์ของคนที่ดีใจมากๆ เมื่อรู้ว่ากำลังจะมีลูกมีหลานเลยค่ะ