....


ย้อนกลับไปตอนอยู่มัธยม เราจำได้ว่าช่วงนั้นเวลาที่เรามีความรัก เราค่อนข้างที่จะไม่เป็นตัวของตัวเองมากๆ ประหม่า เขินอาย ถึงอยู่ในที่โล่งกว้างแค่ไหน สายตาเราก็มีแต่เขา ถ้อยคำสั้นๆ อะไรที่เขาใส่ใจ ก็เอามาคิดแล้วคิดเอง นอนเพ้อ นอนเข้นอยู่คนเดียว มีความสุขทุกครั้งที่รับโทรศัพท์ อ่านข้อความ หรือเดินจับมือกัน

เวลาดูหนัง ดูซีรีส์ พระเอกบอกรักนางเอกมันช่างหอมหวานอะ โรแมนติก ฟิน เขินอย่างบอกไม่ถูก บางครั้งใจก็เต้นรัวๆแทน เอามือจิกหมอน บลาๆ



ตัดมาที่ภาพความเป็นจริงในปัจจุบัน
แฟนคนนี้เป็นแฟนคนที่ 5 ที่เราคบจริงจัง เป็นตัวเป็นตน และคิดอยากให้เขาเป็นคนสุดท้าย เนื่องด้วยวัยที่เติบโตขึ้น ภาระหน้าที่ และเราเข้ากับเขาได้ดีในหลายๆเรื่อง เราสบายใจและเป็นตัวของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์แบบ เราไม่เคยประหม่าหรือต้องคิดไตร่ตรองอะไรเพื่อให้มันออกมาดี เขารับได้ในทุกอย่างที่เป็นเรา เราเหมือนเพื่อนที่อยู่กันไปในทุกวัน อยู่ข้างๆกันและกัน มีปัญหาช่วยแก้ ช่วยดูแล เป็นคู่ชีวิตที่ดีได้

แต่ปัญหาอยู่ที่
เราไม่เคยหัวใจเต้นแรงเวลาอยู่กับเขา
ไม่เคยเขินอายไม่ว่าเรื่องใดๆ
เลือดในกายไม่สูบฉีดเวลาบอกรัก
ไม่เคยต้องนอนคิดนอนเพ้อ ฝันหวาน
ไม่เคยร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดให้กับเขา
ไม่เคยรู้สึกว่ารักเหมือนในละคร เหมือนในการ์ตูน หรือกับแฟนคนที่ผ่านๆมา


เวลามีคนเข้ามาจีบ บางครั้งยังรู้สึกวูบวาบได้มากกว่า รู้สึกสนใจในบางครั้ง
แต่เราก็ไม่เคยตอบโต้หรือเล่นด้วย เราบอกคนเหล่านั้นว่ามีแฟนแล้ว และแนะนำแฟนให้รู้จักเสมอ


อาจแค่รู้สึกได้ว่า มันต่าง ต่างอย่างบอกไม่ถูก


จะว่าเป็นเพราะคบมานานก็ไม่ใข่ ยังไม่ถึงปีเลย ตอนคบแรกๆก็เป็นแบบนี้
จะว่าเริ่มมาจากเพื่อนก็ไม่ใช่ มันเริ่มจากเขาเข้ามาจีบเราเหมือนกัน
แต่จีบได้ไม่หวือหวา คือจีบแบบคอยดูแลห่างๆ เข้ามาอยู่ในโลกของเราแบบเนียนๆ

ถ้าถามว่ามีความสุขมั้ย เรามี
ขาดได้ไหม ไม่ได้
แต่ถ้าถามว่ารักมั้ย ? จริงๆแล้วความสัมพันธ์แบบไหนมันคือความรัก

เราแค่สงสัย และไม่อยากให้มันไปรวมกับความรู้สึกดี รู้สึกสบายใจ และผูกพัน
เพราะนั่นอาจไม่ใช่ความรัก

(หรือที่ผ่านมาเราเข้าใจผืดหมดเลย555)