สวัสดี
วันนี้เรามีเรื่องอยากขอคำปรึกษาอะ
เรื่องที่เราจะเล่านี้เป็นเรื่องจริงของเราเอง เราไม่รู้ว่าควรทำไงต่อไปดี
ตอนเด็กๆเราเป็นคนร่าเริงและชอบเข้าสังคมมาก แถมยังเป็นเด็กเกเรคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ด้วยความที่ว่าเราชอบกินไก่มากๆ และเราไม่รู้ว่าใช่สาเหตุของกลิ่มตัวเรารึเปล่า? ตั้งแต่ที่เรารู้ว่าตัวเองมีกลิ่นตัวก็ไม่เคยใส่ใจปลอยละเลยตลอดจนเข้ามหาลัย แรกๆก็ไม่มีไรหรอกต่อมาด้วยความที่เราเป็นคนขี้เกียจเข้าขั้น จนโดนแมทนินทา รวมถึงเรื่องกลิ่นตัว(ปมด้อย) และเราพยายามแล้วพยายามอีกกลิ่นตัวเราก็ไม่หาย ด้วยความที่เราเป็นคนขี้อายมากๆ เลยไม่รู้ว่าควรทำยังไง และอีกเรื่องของเราคือ เราไม่มีเพื่อนเลย ตั้งแต่ขึ้นมธัยมปลายมา เราเป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบการพบปะผู้คน แล้วก็ติดบ้านอีก เรียกได้ว่าลูกแหง่ติดบ้านเงยก็ว่าได้ เราพยายามร่าเริง พยายามยิ้ม แล้วก็ยังหาเพื่อนไม่ได้สักคน เราเหงามาก จนถึงขั้นไม่อยากไปเรียนในทุกๆวัน จนเราเข้ามหาลัย เรื่องเพื่อนก็ยังเป็นปัญหาที่เราแก้ไม่ตกจริงๆ เราทั้งเหนื่อยและเหงา
เราว่าเราเริ่มจะทำตัวแปลกๆมากยิ่งขึ้น เมือเจอเพื่อนที่คณะ เราจะหลบหน้า ไม่ทัก เดินเลี่ยงได้เท่าไรยิ่งดี
ยิ่งเลิกเรียน เราเห็นคนอื่นเค้าจับกลุ่มคุยกัน เรายิ่งเดินเลี่ยง เข้าห้องน้ำเพื่อหลบบ้าง หรือหามุมที่ไม่มีคนอยู่ เพื่อหลบคน เราไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับชีวิตดี
ปล. เรามีความหลังฝังใจเรื่องเพื่อนมาเยอะ อาจจะไม่กล้าเปิดใจ จะว่างั้นก็ได้ และขอบคุณล่วงหน้ามาก
ไม่รู้จะทำไงต่อ?
วันนี้เรามีเรื่องอยากขอคำปรึกษาอะ
เรื่องที่เราจะเล่านี้เป็นเรื่องจริงของเราเอง เราไม่รู้ว่าควรทำไงต่อไปดี
ตอนเด็กๆเราเป็นคนร่าเริงและชอบเข้าสังคมมาก แถมยังเป็นเด็กเกเรคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ด้วยความที่ว่าเราชอบกินไก่มากๆ และเราไม่รู้ว่าใช่สาเหตุของกลิ่มตัวเรารึเปล่า? ตั้งแต่ที่เรารู้ว่าตัวเองมีกลิ่นตัวก็ไม่เคยใส่ใจปลอยละเลยตลอดจนเข้ามหาลัย แรกๆก็ไม่มีไรหรอกต่อมาด้วยความที่เราเป็นคนขี้เกียจเข้าขั้น จนโดนแมทนินทา รวมถึงเรื่องกลิ่นตัว(ปมด้อย) และเราพยายามแล้วพยายามอีกกลิ่นตัวเราก็ไม่หาย ด้วยความที่เราเป็นคนขี้อายมากๆ เลยไม่รู้ว่าควรทำยังไง และอีกเรื่องของเราคือ เราไม่มีเพื่อนเลย ตั้งแต่ขึ้นมธัยมปลายมา เราเป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบการพบปะผู้คน แล้วก็ติดบ้านอีก เรียกได้ว่าลูกแหง่ติดบ้านเงยก็ว่าได้ เราพยายามร่าเริง พยายามยิ้ม แล้วก็ยังหาเพื่อนไม่ได้สักคน เราเหงามาก จนถึงขั้นไม่อยากไปเรียนในทุกๆวัน จนเราเข้ามหาลัย เรื่องเพื่อนก็ยังเป็นปัญหาที่เราแก้ไม่ตกจริงๆ เราทั้งเหนื่อยและเหงา
เราว่าเราเริ่มจะทำตัวแปลกๆมากยิ่งขึ้น เมือเจอเพื่อนที่คณะ เราจะหลบหน้า ไม่ทัก เดินเลี่ยงได้เท่าไรยิ่งดี
ยิ่งเลิกเรียน เราเห็นคนอื่นเค้าจับกลุ่มคุยกัน เรายิ่งเดินเลี่ยง เข้าห้องน้ำเพื่อหลบบ้าง หรือหามุมที่ไม่มีคนอยู่ เพื่อหลบคน เราไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับชีวิตดี
ปล. เรามีความหลังฝังใจเรื่องเพื่อนมาเยอะ อาจจะไม่กล้าเปิดใจ จะว่างั้นก็ได้ และขอบคุณล่วงหน้ามาก