คือตอนนี้งานหลวง งานช่วยเหลืออะไรกลายเป็นการสร้างภาพอย่างหนึ่งไปเลย ยิ่งใครมีผู้ปกครองที่ชอบอวดหรือคุยโว แปบ ๆช่วยได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องหันไปมองกล้องแล้ว ยิ่งช่วงนี้ช่วงไว้อาลัยทุกที่ย่อมมีกฎเกณฑ์เพื่อสร้างระเบียบและให้ดูมีกาลเทศะ ซึ่งทุกอย่างต้องสีดำ เสื้อผ้ายันรองเท้า ผู้ปกครองของจขกทต้องระเหินระหกไปซื้อร้องเท้าคัตชูแพง ๆ รู้สึกเสียเงินมากเลยค่ะ แล้วก็คุยโวตลอดว่าไปเป็นจิตอาสานะ ต้องทำนู้นนี้นั้น
ตอนนี้มีเหตุที่ทำให้ทะเลาะกันคือเสื้อจิตอาสาเราไม่ได้ เราก็เออ ไม่เป็นไร มีปลอกแขนผ้าพันคอชื่อติดอกก็พอ ถ้าสำคัญเราก็ใส่ชุดนักเรียนไปก็ได้ แต่ผู้ปกครองบอกไม่ได้ค่ะ เอากฎมาอ้างเอาอะไรมาพูด จนถึงตอนนี้เราดูก้าวร้าวพอตัวแต่คือไมาได้ก็คือไมาได้ไงคะ การช่วยคนเราต้องหวังสิ่งของขนาดนี้มั้ย?
สิ่งที่ย้อนความได้คือผู้ปกครองเราชวนเข้าจิตอาสาด้วยข้อความที่ว่ามีผ้าพันคอ มีเสื้อแจก ซึ่งเราอยากเป็นอยู่แล้วอยากไปช่วยจริง ๆก็มีขุ่นเคืองนิดหน่อยแต่ไม่ได้พูดอะไร ก็เป็นว่าถ้าแม่อยากได้ก็ไปสมัครด้วยกัน เหมือนการเอาผ้าพันคอเอาเสื้อมาแจกเป็นการล่อให้คนมาเป็นทั้ง ๆที่ไม่อยากช่วย จิตอาสาชื่อก็บอกแล้วว่าคือจิตเสียสละตัวเอง เสียสละเวลาเพื่อส่วนรวมว่าด้วยความปรารถนาที่จะเข้าไปช่วยผู้คนและมีความสุขในการช่วย เราคิดว่าเราอาจยึดติดกับความหมายมากไปรึเปล่า แต่ความจริงเจตนา จุดประสงค์ของโครงงานคือการให้คนไทยช่วยเหลือกันไม่ใช่หรอ? ทำไมมันกลายเป็นการโอ้อวดว่าตนได้มาทำ ตนได้ของประทานล่ะ?

ขอฝากเอาไว้กับทุกคนนะคะ การเป็นจิตอาสาหรือการได้มา 'ช่วย' คน ไม่ว่าจะกี่คนก็ตามมันมีความสุขทั้งนั้นแหละค่ะ อย่าหวังสร้างภาพเลยค่ะ