เนื่องจาก จขกท. ทำงานไกลบ้าน ซึ่งภรรยาอยู่กับลูกๆ การเงินก็เดือนชนเดือน บางเดือนก็ดีหน่อย สองสามเดือนไปเยี่ยมครอบครัวที ภรรยาเลี้ยงลูกๆและดูแลพ่อแม่ ซึ่งยอมรับว่าเขาเครียด ยิ่งเป็นคนซีเรียสกับทุกๆเรื่องด้วย วันนึงมีปัญหากันเรื่องคำพูด ตัว จขกท.เองก็ไม่พอใจตัวเองนะที่เลี้ยงดูลูกเมียให้สุขสบายไม่ได้ มันจึงเป็นปมในใจ ปมที่ 1 ส่วนผมที่สอง เป็นเรื่องความเชื่อ ภรรยาได้ไปปฏิบัติธรรมกับสำนักหนึ่ง กลับมาก็เป็นอีกคนที่เชื่อและศรัทธาอาจารย์ที่สอนมาก คุยกันเรื่องที่ทำให้เกิดความเครียดว่ามีอะไรบ้าง ลูก พ่อแม่ หนี้สิน จน จขกท. รู้สึกว่า เราไม่มีค่า ไม่มีศักยภาพพอจะหาเงินจุนเจือครอบครัว ทำให้ภรรยาเครียดจนต้องหาที่พึ่งทางใจแบบนั้น ส่งผลให้ไม่รู้สึกเสน่หาในตัว จขกท. ดังเช่นสามีภรรยาทั่วไปรู้สึกยามอยู่ใกล้กัน จนพาลไม่เข้าใจกัน ฝ่ายภรรยาบอกว่า คุณจะส่งให้ลูกเดือนเท่าไหร่ก็ได้ หรือไม่ส่งก็ไม่เป็นไร ยังไงก็ไม่มีใครปล่อยให้ตัวเองอดตายหรอก ได้ยินแบบนี้มันก็...โพล๊ะ...ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก นี่เราไม่มีความสำคัญอะไรเลยรึ ถึงขนาดว่า "ยังไงก็ได้" รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไส้ติ่งของครอบครัวที่จะไม่มีก็ได้ มีไว้ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร นี่ยังไม่รวมถึงภรรยาพูดไปถึงว่าจะไปทำอาชีพพิเศษเพื่อหาเงินนะ นั่นยิ่งทำให้รู้สึกแย่ไปใหญ่...อะไรกัน กับเราไม่มีความรู้สึก ถึงขนาดขยะแขยงไม่อยากพูดถึงเรื่องอย่างว่า แต่กับที่บอกว่าจะไปทำอาชีพนั้นหากต้องทำเพื่อหาเงินเลี้ยงลูกกลับทำได้...>>เพราะนอนกับสามีมันเหมือนเสียตัวฟรี??

ถ้าเป็นคุณๆจะรู้สึกยังไงครับ ถ้าภรรยาที่แต่งกันมาสิบกว่าปีพูดแบบนี้