เมื่อก่อนผมเป็นคนมีเสปคผู้หญิงค่อนข้างสูงมากๆ ต้องขาว สูง หุ่นดี  แฟนต้องสามารถเดินควงไปไหนได้ เพื่อนต้องเอ่ยปากชม=ดี เลยไม่เคยได้จริงจังกับใครซักที อย่างมากก็แค่คุยๆกัน พอถึงจุดๆนึงที่ใกล้จะคบกัน เราจะต้องถอยออกมาตลอด เพราะเรารู้สึกยังไม่อยากหยุดที่คนนี้ เห็นข้อบกพร่องในร่างกายเขา ถึงบางอย่างจะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย แต่เราเองก็หยุดคิดไม่ได้ มีคำนึงมักจะขึ้นมาในหัวเสมอๆ "จะคบกันคนนี้จริงๆหรอวะ"   จนสุดท้ายก็ถอยออกมา

           จนผมได้มาเจอผู้หญิงคนนึง เธอไม่ได้ตรงเสปคผมซักเท่าไหร่ คือมองแว้ปแรก ไม่ได้ปิ๊งเลย ก็น่ารักในระดับนึง แต่ก็ยังห่างกับเสปคที่เราตั้งไว้มาก จนเธอเข้ามาในชีวิตผม แต่เราก็ยังคงมีกำแพงตลอด เราสนิทกันมากขึ้นๆๆ มันเข้าใกล้คำว่าแฟนมากขึ้นเรื่อยๆ เธอนิสัยดีมาก เข้ากับผมมาก ผมรู้สึกหึงเวลามีผชเข้าใกล้เธอ  ผมคิดเอาเองว่านี้คือ ความรัก เราเลยเริ่มคบกัน   คบไปพักนึงผมเลยรู้สึกอึดอัด ความรู้สึกเดิมๆกลับมาอีก และเริ่มถอยห่างเธอเหมือนอย่างทุกครั้งอีก  ต่อมาเธอได้ให้โอกาศผมอีกครั้ง  ผมกลับมาถามตัวเองอีกว่า ถ้าคบไปจะทำแบบเดิมอีกไหม จะทำให้เขาเสียใจอีกไหม  ผมใช้เวลาคิดอยู่นานจนได้คำตอบ "ผมรักเธอจริงๆ"  ไม่ใช่ที่รูปร่างหน้าตา แต่เป็นเพราะเธอเป็นเธอ แต่กว่าจะรู้มันก็สายไปแล้ว....   ผมยังเสียดายจนถึงทุกวันนี้  แต่ต้องขอบคุณเธอที่ทำให้ผมเลิกตั้งเสปคสูงได้แล้ว


        สิ่งที่ผมอยากจะบอกกับคนอ่านคือ คนที่เป็นแบบผม ตั้งเสปคสูงแบบผม  บางทีสิ่งที่คิดคือ มีแฟนสวยคนอิจฉา เพื่อนชมแฟนสวย(ต้องการการยอมรับจากเพื่อน)  ต้องขาว สูง หมวย หุ่นดี บลาๆ  มันเป็นเรื่องไร้สาระมาก มันเปนการรักคนที่เปลือกนอก ถ้าเจอคนสวยกว่าแฟนคุณงั้นคุณจะทิ้งเธอไปหรอ??  สิ่งที่เรียกว่าความรัก คือการได้เล่าสารทุกสุกดิบที่ไปเจอในแต่ละวัน ได้บอกฝันดีกัน ได้ใช้เวลารวมกัน แลกเปลี่ยนความสนใจกัน  เป็นคนที่เราอยู่ด้วยเเล้วสบายใจ แค่นั้นก็พอแล้วครับแน่แหละว่าเราปฏิเสธไม่ได้ ว่าหน้าตาก็เป็นส่วนนึงที่เราใช่ในการหาแฟน แต่เอาแบบพองามดีกว่า อย่าสุดโต่งแบบผม แล้วคุณอาจจะเสียคนที่รักคุณหรือที่คุณรักที่สุดไปแบบผม....