สวัสดีค่ะ เราอยากปรึกษาทุกคนค่ะ เราอยู่ ม.4 ค่ะ ส่วนพี่เขาอยู่ ม.6
เริ่มแรกเลยคือเราเจอกันตอน ม.2 ค่ะ เพราะเพื่อนๆหวีดกันว่าพี่คนนี้หล่อแบบนั้นแบบนี้ นี่ก็ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าหล่อจริงป่าว เลยลองถามเพื่อนให้เพื่อนชี้ พอเพื่อนชี้ก็แบบ โอ้โห หล่อแต่แอบดูเจ้าชู้มากเว่อร์ หลังจากนั้นเจอกันบ่อยขึ้นค่ะ แต่เราไม่ได้อะไร แต่ทุกครั้งที่เจอคือพี่เขาจ้องเราตลอด เจอกันก็มองกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่เราเป็นคนหลบตาเพราะเขิน เรื่อยๆจนถึง ม.3 แรกๆไม่ได้คิดอะไร หลังๆนี่เริ่มหวั่นไหวละก็คนมันเขิน ช่วงม.3 คือพีคมากค่ะ เพราะเราต้องเจอกันทุกวันๆ ตอนเจอบ้างทีเราต้องหลบหน้า ไม่ก็ต้องรอให้พี่เขาเดินไปก่อน แต่ทุกครั้งที่สวนทางกันพี่เขาจ้องเราตลอด เพื่อนคนอื่นก็มีแต่ไม่จ้อง แต่แปลกกว่านั้นคือทุกครั้งที่จ้องตากันเราไม่เคยอ่านตาพี่เขาออกเลยว่าคิดอะไรอยู่ เหมือสายตาที่ไม่มีความหมาย หรือคิดอะไรอยู่ เพราะปกติเราจะอ่านตาของหลายๆคนออก แต่มีครั้งนึงเจอพี่เขาอยู่กับอาจารย์ซึ่งเรากับเพื่อนก็ต้องเข้าไปหาอาจารย์พอดี เอาวะ!ไปก็ไป พอเดินเขาไปหาปรากฏว่าพี่เขายิ้ม แต่ยิ้มเขินๆ มองหน้าเราแล้วก้มพลางยิ้มพลาง บางทีเจอกันก็แกล้งพูดเสียงดัง ทั้งๆที่ไม่มีอะไร ล่าสุดเจอที่ห้องธุรการโรงเรียน เราเดินขึ้นบรรไดมาปล้วเจอพี่เขานั่งกับเพื่อนที่เก้าอี้ใกล้บรรได พี่เขาก็เหล้ๆ แต่เพื่อนเขาแซวประมาณว่า เห้ยพีๆ(นามสมมุติ)นั่นน้องหนิ น่อววววว ไรงี้ พอเราเข้าไปคุยกับอาจารย์ พี่เขาก็ยืนฟังนะ แต่ไม่ได้ พอเราหันไปก็หลบตา เราไปคุยเรื่องย้าย รร สักพักพอเดินผ่านพี่เขาอีกทีคือพี่เขาหน้าจ๋อยมาก แบบไม่มองเราเลยอ่ะ บางทีเราเดินคนเดียว เพื่อนพี่เขาก็จะตะโกน น้องๆ เพื่อนพี่น่ารักป่าว ชอบเพื่อนพี่ป่าว แล้วพี่เขาคือไม่พูดอะไรแค่แบบ ห้ามเพื่อนพลางยิ้มพลาง เวลาเราเจอเขาหัวใจเต้นแรงมากๆ เคยถึงขนาด138BPMเลยอ่ะ เราอยากรู้ว่าความสัมพันธ์นี้เรียกว่าอะไร แล้วเขาน่ารู้สึกแบบไหนกับเรา เพราะมันจะ3ปีแล้ว ไม่อยากปล่อยความรู้สึกนี้ไป
ทำแบบนี้คือชอบหรืออะไร?
เริ่มแรกเลยคือเราเจอกันตอน ม.2 ค่ะ เพราะเพื่อนๆหวีดกันว่าพี่คนนี้หล่อแบบนั้นแบบนี้ นี่ก็ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าหล่อจริงป่าว เลยลองถามเพื่อนให้เพื่อนชี้ พอเพื่อนชี้ก็แบบ โอ้โห หล่อแต่แอบดูเจ้าชู้มากเว่อร์ หลังจากนั้นเจอกันบ่อยขึ้นค่ะ แต่เราไม่ได้อะไร แต่ทุกครั้งที่เจอคือพี่เขาจ้องเราตลอด เจอกันก็มองกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่เราเป็นคนหลบตาเพราะเขิน เรื่อยๆจนถึง ม.3 แรกๆไม่ได้คิดอะไร หลังๆนี่เริ่มหวั่นไหวละก็คนมันเขิน ช่วงม.3 คือพีคมากค่ะ เพราะเราต้องเจอกันทุกวันๆ ตอนเจอบ้างทีเราต้องหลบหน้า ไม่ก็ต้องรอให้พี่เขาเดินไปก่อน แต่ทุกครั้งที่สวนทางกันพี่เขาจ้องเราตลอด เพื่อนคนอื่นก็มีแต่ไม่จ้อง แต่แปลกกว่านั้นคือทุกครั้งที่จ้องตากันเราไม่เคยอ่านตาพี่เขาออกเลยว่าคิดอะไรอยู่ เหมือสายตาที่ไม่มีความหมาย หรือคิดอะไรอยู่ เพราะปกติเราจะอ่านตาของหลายๆคนออก แต่มีครั้งนึงเจอพี่เขาอยู่กับอาจารย์ซึ่งเรากับเพื่อนก็ต้องเข้าไปหาอาจารย์พอดี เอาวะ!ไปก็ไป พอเดินเขาไปหาปรากฏว่าพี่เขายิ้ม แต่ยิ้มเขินๆ มองหน้าเราแล้วก้มพลางยิ้มพลาง บางทีเจอกันก็แกล้งพูดเสียงดัง ทั้งๆที่ไม่มีอะไร ล่าสุดเจอที่ห้องธุรการโรงเรียน เราเดินขึ้นบรรไดมาปล้วเจอพี่เขานั่งกับเพื่อนที่เก้าอี้ใกล้บรรได พี่เขาก็เหล้ๆ แต่เพื่อนเขาแซวประมาณว่า เห้ยพีๆ(นามสมมุติ)นั่นน้องหนิ น่อววววว ไรงี้ พอเราเข้าไปคุยกับอาจารย์ พี่เขาก็ยืนฟังนะ แต่ไม่ได้ พอเราหันไปก็หลบตา เราไปคุยเรื่องย้าย รร สักพักพอเดินผ่านพี่เขาอีกทีคือพี่เขาหน้าจ๋อยมาก แบบไม่มองเราเลยอ่ะ บางทีเราเดินคนเดียว เพื่อนพี่เขาก็จะตะโกน น้องๆ เพื่อนพี่น่ารักป่าว ชอบเพื่อนพี่ป่าว แล้วพี่เขาคือไม่พูดอะไรแค่แบบ ห้ามเพื่อนพลางยิ้มพลาง เวลาเราเจอเขาหัวใจเต้นแรงมากๆ เคยถึงขนาด138BPMเลยอ่ะ เราอยากรู้ว่าความสัมพันธ์นี้เรียกว่าอะไร แล้วเขาน่ารู้สึกแบบไหนกับเรา เพราะมันจะ3ปีแล้ว ไม่อยากปล่อยความรู้สึกนี้ไป