เค้าเป็นรุ่นพี่ที่บริษัทฯ ของเราเอง ชื่อพี่เอ ค่ะ .... เค้าหล่อมาก (ในสายตาเรานะ) เทห์ แบบบุคลิกดูดีมีเสน่ห์ตั้งแต่หัวจรดเท้า พี่เค้าเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ  ไม่ค่อยพูดกับใครนอกจากคนที่สนิทกัน..... ** เราเคยเจอพี่เค้ามาก่อนครั้งนึงเมื่อช่วงปลายปี 2557 ช่วงนั้นเป็นงานเลี้ยงบริษัท ฯ เค้ารู้จักกับรุ่นพี่ที่นั่งโต๊ะเดียวกันกับเรา พี่เค้าเดินเข้ามาทักทายรุ่นพี่คนนั้นเอาจริงเจอครั้งแรกนึกว่าเวลาหยุดหมุนชั่วขณะ หัวใจตกไปอยู่ตาตุ่มเลยค่ะ ใจเต้นเร็วมากสังสัยเพราะเค้าหล่อมั้ง ... เวลาเค้ายิ้มหล่อมากอะ แต่ตอนนั้นก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายจนเวลาผ่านไปฉันก็ไม่ได้เจอพี่เค้าอีกเลยทั้งๆ ที่เราทำงานที่บริษัทเดียวกัน ก็แค่อยู่คนละสายคนละยาร์ด แต่ก็อยู่ระแวกเดียวกันทำไมถึงไม่เจอกันเนอะ.....** กลางเดือน สิงหาคม 2558 ฉันโดนย้ายจาก ยาร์ด 2 มาประจำการที่ ยาร์ด 1&4 ช่วงที่ย้ายมาก็ไม่เจอพี่เค้านะ น่าจะประมาณ 2 หรือ 3 วันได้ เริ่มขึ้นต้นเดือนใหม่ รู้สึกเหมือนมีแรงดึงดูดให้หันไปมอง....ว๊าวๆๆๆ  ฟรุ้งฟริ๊ง มาแต่ไกลเลย หล่อแฮ !! เอ๋....นั่นพี่คนนั้นหรือป่าวนะ “ตามองตา..ปิ๊งๆ” เราจ้องกันได้สักพักนึง ฉันก็เลยหลบตาพี่เค้า... เอาจริงๆ “เขิน” แล้วในใจก็คิดคนึงขึ้น “สุดท้ายเราก็เจอกันจนได้” ว๊าว..อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น  แล้วฉันก็เริ่มสนใจเค้าขึ้นมาอีกรอบ...ถึงแม้จะมีคนสนใจฉันมากมายเหมือนกัน ในบริษัทนี้เอาจริงๆ คนที่ฉันสนใจก็มีแต่พี่เค้านี่ละ...ฉันพยายามทำตัวเด่นให้เค้าสนใจ พยายามมองเค้า ยิ้มให้เค้า ทำทุกอย่างเพื่ออยากเจอพี่เค้า แต่ก็ไม่มีผล ... จนวันนึงฉันตัดสินใจคิดทบทวน... “เราก็แค่เด็กเค้าไม่สนใจเราหรอก” (เราอายุหากจากพี่เค้า 10 ปี ) หลังจากที่คิดได้เราก็เริ่มวางตัวใหม่ ไม่สนใจ ไม่มอง ไม่ยิ้มให้  วันแรกของการวางตัวใหม่ พี่เค้ากลับจากทำงาน ยาร์ด 6 พี่เค้าเดินเข้ามาในออฟฟิต หันหน้ามามองเรา...เราจ้องพี่เค้าแปปนึง แล้วกล้มหน้าลงทำงาน โดยไม่ยิ้ม หรือ มองตอบ ...แต่ในใจ คต อยากมองอยากยิ้มให้อ่ะ แต่ก็ต้องพยายามหักห้ามใจไว้ บางวันก็มีบ้าง เรามอง...เค้ามอง  เรายิ้ม...เค้ายิ้ม แต่ก็น้อยนะแล้ววันเวลาผันผ่านไป เข้าฤดูหนาว ช่วงปลายฝนทิ้งท้าย วันนั้นเราลืมหมวกกันน็อค ไว้ข้างนอกแล้วฝนตกเรากลัวมันจะเปียกเลยออกไปเก็บเราเดินไปเจอพี่เค้าพอดี...”พี่เค้ารอรถมารับไปทำงาน ยาร์ด 6” เรากางร่มขึ้นสายฝนโรยรินแล้วหันหน้าไปมองพี่เค้าแล้วก็พูดขึ้นว่า พี่คะไปกับหนูไหม..พี่เค้าก็ยิ้มแล้วหันหน้ามามอง “ไม่เป็นไรครับ” แล้วฉันจึงตอบไปว่า “ค่ะ” แล้วฉันก็เดินออกไปจากตรงนั้น โอ้บ๊ะเจ้า...ฉันทำมันไปได้อย่างไรเนี่ย เขินจัง ..เสร็จฉันเดินกลับมา ณ.ที่เดิม เอาหมวกมาเก็บแล้วเอาร่มวางไว้ รู้สึกเหมือนมีไรมองอยู่...หันไปแค่นั้นแหล่ะ  หัวใจตกไปอยู่ตาตุ่มละ พี่เค้าหันมายิ้มให้..ฉันเคยโค้งหัวลงแล้วเงยหน้ามายิ้มให้ ในใจเขินเป็นบ้าเลย แล้วพี่เค้าก็ไปทำงาน แต่ก็เป็นแค่วันเดียวนะ หลังจากนั้นเราก็เจอกันน้อยมาก  จนถึงเดือนสิ้นปี มีงานเลี้ยงบริษัทฯ ตามเคย ในงานเลี้ยงที่ผู้คนมากมาย....คนรายล้อมข้างกายฉันจนบางครั้งฉันก็อึดอัดใจ รู้สึกได้ถึงพลังบ้าง สายตาคู่หนึ่งของคนที่เริ่มเมาจ้องมาที่ฉัน...สายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า สายตาที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ พี่เค้ามองมาจ้องฉันจนฉันกลัว..ฉันจึงตัดสินใจหลบสายตาพี่เค้า  สักพักฉันหันไปมอง  พี่เค้าก็ไม่อยู่ละ แต่ทำไมเสียงเค้าพูดยังดังอยู่ใกล้ฉันจัง หันไปโต๊ะข้างๆ นั่งอยู่นี่เอง ผู้ชายใบหน้าคมๆ คิ้วเข้ม ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดฝาด ฉันมองหน้าพี่เค้าแล้วก็ยิ้ม ....... สิ้นปีผ่านไป เริ่มต้นปีใหม่ ขอต้อนรับปี 2559 เริ่มต้นเดือนใหม่ของปีใหม่ ....ทุกวันนี้เราเริ่มรู้สึกเหมือนว่าเรากับพี่เค้าเริ่มมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นเหมือนเราก็สนใจพี่เค้า พี่เค้าก็สนใจเรา “หรือเราคิดไปเอง” แต่เราสนใจพี่เค้ามากกว่าที่พี่เค้าสนใจเรานะ เรียกง่าย มโน เก่งค่ะ อิอิอิ ^--^
        .........แต่เรื่องก็ยังดำเนินไป จนกว่าเราจะแยกจากกัน...........