ก่อนอื่นอยากจะบอกว่าไม่ได้มาเรียกร้องความสนใจ จริงๆอยากมาขอกำลังใจมากกว่า
เพราะจริงๆรู้ว่าสิ่งที่คิดมันไม่ดี แต่จัดการกับความคิดนี้ไม่ได้สักที
ตอนที่มีความคิดนี้เป็นครั้งแรกคือตอนอยู่อายุ21 (ตอนนี้ 23) ขึ้นปี3
ตอนนั้นไม่ได้มีปัญหาชีวิตอะไรมากนัก อาจจะมีทะเลาะกับเพื่อนบ้าง แต่ก็ไม่ได้อะไร ส่วนเรื่องครอบครัวถึงจะไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ก็เป็นเรื่องปกติของที่บ้าน
จู่ๆก็มีความคิดว่าคนเราจะอยู่ไปเพื่ออะไรก็ผุดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แล้วก็คิดว่าจะทำมันอยู่หลายครั้ง อยู่ๆก็คิดได้ว่าถ้าเราตายพ่อแม่จะอยู่ได้ยังไง พ่อแม่ต้องเสียใจมากแน่ๆ สุดท้ายก็ไม่ได้ทำมัน จากนั้นก็คิดถึงพ่อแม่มากขึ้น คิดว่าจะใช้ชีวิตต่อจากนี้เพื่อพ่อแม่
พอเรียนจบกลับมาอยู่บ้านช่วงแรกๆ ก็มีความสุขดี ได้ทำหลายๆอย่าง แต่พอนานๆเข้า ไม่รู้ว่าเพราะพ่อแม่เบื่อเราหรือยังไงไม่รู้ เรารู้สึกว่าทำอะไรให้ มันไม่เคยดีพอสำหรับพวกท่านสักที เราโดนบ่นบ่อยมาก (แม่เราเป็นคนขี้บ่นเมื่อก่อนหนักกว่านี้ จนพี่ชายเราหนีออกจากบ้านเพราะทนฟังแม่บ่นไม่ไหว หลังจากนั้นก็ดีขึ้น) เราเป็นพวกที่ถ้าแม่บ่นเราจะเงียบ ส่วนพี่จะอธิบาย(เถียงสู้) เรารู้ว่าถ้ากลับมาอยู่บ้าน เราต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้แน่ๆ แต่บางครั้งมันหนักจนเราทนไม่ไหว มีใช้อารมณ์ไปบ้าง จนมาถึงครั้งนี้มันหนักจริงๆ แม่ล็อกบ้านทั้งๆทีเรายังอยู่ข้างนอก เราต้องปีนเข้าบ้าน มีครู่นึงที่เราคิดจะปล่อยมือให้ตกลงไป มันจะได้สิ้นสุดสักที ใครเคยเป็นไหม เมื่อสิ่งที่เราคิดว่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้เราอยู่ต่อได้ กลับมาทำกลับเราแบบนี้ เหมือนคนที่เราคิดว่าเขารักเราที่สุด เขาไม่ได้รักเราอย่างที่เราคิด มันเหมือนชีวิตเราไม่มีกำลังใจที่จะสู้ต่อ (ตอนที่พิม แม่เรายังบ่นอยู่และบอกว่ารู้ยังงี้ปิดหน้าต่างด้วยก็ดี)
ที่เรามาตั้งกระทู้นี้เพราะเราไม่รู้จะไปปรึกษาหรือระบายกับใคร คนที่พอจะคุยได้ เขาก็มีปัญหาพอแล้ว
คนอื่นอาจจะคิดว่าเรามาเรียกร้องความสนใจ แต่พูดจริงๆนะ ถ้าคุณไม่เคยเป็นคนๆนั้นคุณไม่มีวันเข้าใจ
ไม่ได้มีเจตนาที่ประจานแม่ตัวเองหรืออะไรนะคะ ขออภัยล่วงหน้าถ้าทำให้ใครไม่พอใจ
เคยมีความคิด ฆตต. เมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันกลับมา ทำยังไงดี?
เพราะจริงๆรู้ว่าสิ่งที่คิดมันไม่ดี แต่จัดการกับความคิดนี้ไม่ได้สักที
ตอนที่มีความคิดนี้เป็นครั้งแรกคือตอนอยู่อายุ21 (ตอนนี้ 23) ขึ้นปี3
ตอนนั้นไม่ได้มีปัญหาชีวิตอะไรมากนัก อาจจะมีทะเลาะกับเพื่อนบ้าง แต่ก็ไม่ได้อะไร ส่วนเรื่องครอบครัวถึงจะไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ก็เป็นเรื่องปกติของที่บ้าน
จู่ๆก็มีความคิดว่าคนเราจะอยู่ไปเพื่ออะไรก็ผุดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แล้วก็คิดว่าจะทำมันอยู่หลายครั้ง อยู่ๆก็คิดได้ว่าถ้าเราตายพ่อแม่จะอยู่ได้ยังไง พ่อแม่ต้องเสียใจมากแน่ๆ สุดท้ายก็ไม่ได้ทำมัน จากนั้นก็คิดถึงพ่อแม่มากขึ้น คิดว่าจะใช้ชีวิตต่อจากนี้เพื่อพ่อแม่
พอเรียนจบกลับมาอยู่บ้านช่วงแรกๆ ก็มีความสุขดี ได้ทำหลายๆอย่าง แต่พอนานๆเข้า ไม่รู้ว่าเพราะพ่อแม่เบื่อเราหรือยังไงไม่รู้ เรารู้สึกว่าทำอะไรให้ มันไม่เคยดีพอสำหรับพวกท่านสักที เราโดนบ่นบ่อยมาก (แม่เราเป็นคนขี้บ่นเมื่อก่อนหนักกว่านี้ จนพี่ชายเราหนีออกจากบ้านเพราะทนฟังแม่บ่นไม่ไหว หลังจากนั้นก็ดีขึ้น) เราเป็นพวกที่ถ้าแม่บ่นเราจะเงียบ ส่วนพี่จะอธิบาย(เถียงสู้) เรารู้ว่าถ้ากลับมาอยู่บ้าน เราต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้แน่ๆ แต่บางครั้งมันหนักจนเราทนไม่ไหว มีใช้อารมณ์ไปบ้าง จนมาถึงครั้งนี้มันหนักจริงๆ แม่ล็อกบ้านทั้งๆทีเรายังอยู่ข้างนอก เราต้องปีนเข้าบ้าน มีครู่นึงที่เราคิดจะปล่อยมือให้ตกลงไป มันจะได้สิ้นสุดสักที ใครเคยเป็นไหม เมื่อสิ่งที่เราคิดว่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้เราอยู่ต่อได้ กลับมาทำกลับเราแบบนี้ เหมือนคนที่เราคิดว่าเขารักเราที่สุด เขาไม่ได้รักเราอย่างที่เราคิด มันเหมือนชีวิตเราไม่มีกำลังใจที่จะสู้ต่อ (ตอนที่พิม แม่เรายังบ่นอยู่และบอกว่ารู้ยังงี้ปิดหน้าต่างด้วยก็ดี)
ที่เรามาตั้งกระทู้นี้เพราะเราไม่รู้จะไปปรึกษาหรือระบายกับใคร คนที่พอจะคุยได้ เขาก็มีปัญหาพอแล้ว
คนอื่นอาจจะคิดว่าเรามาเรียกร้องความสนใจ แต่พูดจริงๆนะ ถ้าคุณไม่เคยเป็นคนๆนั้นคุณไม่มีวันเข้าใจ
ไม่ได้มีเจตนาที่ประจานแม่ตัวเองหรืออะไรนะคะ ขออภัยล่วงหน้าถ้าทำให้ใครไม่พอใจ