สวัสดีค่ะ เกริ่นคร่าวๆว่าเราเป็นผู้หญิงค่ะ แต่เราไม่ค่อยเข้าใจวิธีคิดของผู้หญิงเท่าไหร่ค่ะ
เข้าเรื่อง
เราจะรู้ได้ยังไงในเวลาที่เค้าโกรธหรือไม่พอใจ ในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่เราชอบมองข้าม เช่นพูดไม่เข้าหู เพราะเขาไม่พูดอะไร แล้วเราก็ไม่รู้ว่าพูดแบบไหนถึงไม่พอใจ บางทีประโยคเดียวเค้าก็ไม่พอใจแล้ว พอรู้เราก็รีบขอโทษตรงๆ เค้าบอกไม่เป็นไรก็จริงแต่ยังจำไว้ บางเรื่องหลายๆเรื่องที่ไม่พอใจ เค้าก็ไม่พูดกับเราตรงๆ แต่เค้าไปพูดกับคนอื่น จากมุมมองของเค้าเอง เรื่องมันก็ดูเลยเถิดใหญ่โตไปบ้าง เพราะบางเรื่องเราก็ไม่ได้ทำ แต่ก็เข้าใจว่าเวลาเล่าตรงๆมันก็ไม่สนุก เพราะเรื่องจริงๆมีนิดเดียว ก็มีใส่อะไรเพิ่มบ้าง และจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆในทุกครั้งที่เล่าซ้ำ
ตั้งแต่สมัยเรียนเราพยายามเลี่ยงการคบกับเพื่อนผู้หญิงมาตลอดเพราะต่างกับเวลาพูดกับผู้ชายมากๆ เพื่อนที่คบ Mind Set ของเรามันไม่ละเอียดอ่อนเอาเสียเลย แต่เราไม่ใช่ทอมนะคะ เราก็แค่ไม่เข้าใจ เราอ่านสีหน้าใครไม่ออก น้ำเสียง แววตา เราไม่รู้สึกอะไรเลย เพราะเป็นคนทื่อๆหน่อยค่ะ สิ่งหนึ่งที่เรากลัวมากๆคือการพูดลับหลัง เพราะเราไม่รู้เลย และเราก็ไม่เคยสังเกตุ
ตอนนี้ลำบากใจมากค่ะ จะพูดอะไร แค่คำๆเดียวก็เหมือนจะทำให้เราเสียหาย จะย้อนกลับมาแทงตัวเราเองได้ทั้งนั้น เหมือนแค่หายใจเราก็ผิดแล้ว เรากังวล ไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้ว เอาจริงๆขยาดผู้หญิงมากกว่าเดิม สารภาพว่ากลัวค่ะ กลัวผู้หญิง แล้วก็อึดอัดด้วย เราเคยชินกับการว่าตรงๆซึ่งๆหน้าเพราะมันตรงประเด็นว่าเราต้องทำอะไร แต่กับการพูดลับหลัง เราไม่รู้อะไรเลยค่ะเพราะไม่มีการบอก
ระแวงทุกอย่าง ไม่กล้าพูดกับผู้หญิงอีกแล้ว เพราะพูดอะไรไปก็พลิกเป็นผิดได้ทั้งหมด ถ้าคนเค้าไม่ชอบไปแล้วก็คือไม่ชอบค่ะ
เราไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เพราะเราโดนเละไปแล้วค่ะ
สุดท้ายนี้ขออภัยถ้ากระทู้นี้เขียนดูวกวนนะคะ เรารู้สึกกดดันและสับสนมากจริงๆจนดูเหมือนจะเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยถูก ทั้งการพิมพ์ ภาษาการเขียน ตอนนี้ความมั่นใจเราดิ่งลงเหวถึงขั้นเฟลแล้วค่ะ
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านและขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบนะคะ ด่าได้ตามสบายค่ะ ยังไงเราก็เป็นแค่กระทู้ๆนึง เป็นเหมือนนิยายพันทิปสำหรับคุณ แต่เรารู้สึกเจ็บจริงๆนะคะ เพราะมันเป็นเรื่องจริงของเรา ..ก่อนที่มันจะยาวไปมากกว่านี้ ขอพอเท่านี้ดีกว่า
สวัสดีค่ะ