ไม่ชอบตั้งแต่เด็กไม่ว่าจะคุยกับพ่อแม่ เพื่อน แฟนหรือใครก็ตาม คือมันรู้สึกว่าต้องโฟกัสอยู่ตรงนั้น แบบหูเราต้องตั้งใจฟัง
หลายครั้งก็ทำให้เราไม่มีสติ จนทำให้เกิดอุบัติเหตุ

แล้วบางครั้งเรารู้สึกว่าตัวจริงของเค้า กับที่คุยในโทรศัพท์มันต่างกัน เราไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรยังไง เค้าใช้คำพูด ลักษณะการพูดมันต่างกัน ทำให้ความรู้สึกต่างกันอะ เราชอบแบบคุยกันต่อหน้า ได้มองตาอะไรแบบนี้มากกว่า สื่อสารด้วยภาษากาย ได้หัวเราะ ได้รู้สึกจริงๆไปกับเค้าไรงี้อะ

และแม้เราจะเป็นคนพูดเก่งแค่ไหน แต่พอคุยโทรศัพท์ เราก็ไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรอยู่ดี

เคยมีคนมาขอเบอไป เราก็ให้นะ แต่พอเค้าโทรมาเราก็ถามว่ามีอะไร ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระเราก็วาง (แบบเจอกันค่อยคุยกันดีกว่า) เป็นแบบนี้บ่อยแล้วเค้าก็ค่อยๆหายไปอะ ส่วนใหญ่จะพูดทิ้งท้ายว่าคงจีบเธอไม่ติด แต่คือจริงๆเราโอเคกับเค้านะ แค่ไม่ชอบคุยโทรศัพท์ เราจะใช้โทรศัพท์ไว้คุยเรื่องที่จำเป็น เรารู้สึกว่าโทรศัพท์มันมีข้อจำกัดค่อนข้างเยอะ ในเรื่องแบตเตอรี่ เรื่องของเงิน(เราจะเติมแค่ที่พอเหมาะพอใช้ เช่น สองเดือนเติม20บาท เป็นต้น)
ไม่เข้าใจ เราแปลกไหม เราเป็นคนที่ค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงด้วย ไม่ติดโทรศัพท์ เวลาว่างๆชอบไปเที่ยวดูธรรมชาติ ตอนนี้ก็โสด .. แบบบางทีก็เหงา

..เราเป็นคนเขียนไม่ค่อยเก่ง หากเว้นวรรคผิดตำแหน่ง อ่านเข้าใจยาก ใช้ภาษาที่ไม่เพราะไม่เหมาะไม่ควรก็ขอโทษนะคะ