การรอใครที่จบกันกลับมา มันเหมือนการที่รอรถไฟที่สนามบิน แต่การรอคอยมักจะมีวันสิ้นสุด เพราะว่าเวลามักจะเจือจางสิ่งที่เราต้องการลงไปทุกๆวัน จะพูดว่าหมดหวังและต้องทำใจก็ได้นะ

สิ่งต่อไปที่ทำได้คือ ทำเพื่อตัวเราเอง ทำเพื่อครอบครัว

และเปิดใจเพื่อความรู้สึกดีๆจะกลับมาอีกครั้งเมื่อเราพร้อมกับการจะเริ่มต้นใหม่

ความเป็นจริงแล้วเค้าคนนั้นยังคงอยู่ในใจเราตลอดไป

และจะเป็นทั้งความทรงจำที่ดี และเลวร้ายตลอดไป

สุดท้ายจะเป็นบทเรียนที่มีราคากับการรักใครสักคน

ปล. เพื่อนๆตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้มีวิธีแก้ไขอย่างไรกัน?

ปล.2 ผมไม่รู้ว่าเค้าคนนั้นจะมาอ่านไหม หรือจะรู้หรือไม่ว่าผมเป็นใคร แต่อยากให้รู้เค้าคือนางฟ้า และซาตานในเวลาเดียวกัน แต่เค้าคือคนในใจผมจนทุกวันนี้

อ้างอิง เนื้อหาบางส่วนมาจากเพลง เจือจาง ของLullaby ชอบเพลงนี้มาก ทำให้มีแรงก้าวไปต่อ