ครั้งหนึ่งท่านอาจารย์เล่านิทานให้ผมฟังว่า...
ที่วัดแห่งหนึ่งในเมืองจีน มีวัดแห่งหนึ่งเจ้าอาวาสเลี้ยงแมวตัวหนึ่ง...
วันหนึ่งเจ้าอาวาสจะไปสวดมนต์ที่โบสถ์ก็ขังแมวไว้ในห้อง...
แมวเมื่อเจ้าของไม่อยู่ก็วิ่งวุ่นในห้องทำให้ข้าวของเสียหาย...
เจ้าอาวาสจึงคิดว่าน่าจะเอาแมวไปด้วย จึงให้ลูกศิษย์เอาหมอนมาให้แมวนอนแล้วนำไปสวดมนต์ด้วย...
แมวเมื่ออยู่ใกล้ๆเจ้าของก็นั่งนิ่งๆตอนเจ้าอาวาสสวดมนต์...
หลังจากนั้นทุกครั้งที่จะไปสวดมนต์ก็จะนำแมวไปด้วยเสมอๆ...
จนเจ้าอาวาสองค์นี้มรณะภาพไปองค์ใหม่มาก็ยังนำแมวไปสวดด้วย...
เมื่อแมวตัวนี้ตายก็หาแมวตัวใหม่มาแทน...จนกลายเป็นประเพณีของวัดนี้...
ผ่านไปหลายปีการแห่แมวไปโบสถ์ก็ยังรักษาไว้...
โดยที่ทุกคนไม่รู้เหตุผลว่าทำไมต้องแห่แมวไปสวดที่โบสถ์....
รู้แต่ว่าทำมากันหลายสิบปีก็ทำต่อๆกันมา...
....................................
ดังเช่นวันก่อนผมนั่งคุยกับอาจารย์ก็รู้สึกสงสัยที่พระบางวัดออกจากวัดทำไมห่มจีวรเปิดไหล่...
ผมจึงถามท่านอาจารย์ว่าการห่มคลุมทั้งตัวเมื่อออกจากวัดเป็นพระวินัยหรือไม่..???
ท่านตอบว่า ใช่ วินัยสงฆ์ 1ใน227ข้อคือต้องห่มผ้าปิดถึงข้อมือและข้อเท้าเมื่อออกจากเขตวัด...และเมื่อเข้าเขตวัดต้องห่มเปิดไหล่...
แต่ที่พระสงฆ์บางองค์ห่มเปิดไหล่ออกนอกวัดอาจจะเพราะเคยทำๆกันมา....
โดยไม่มีใครบอกว่าผิดพระวินัยเหมือนอีกหลายๆข้อ...
ผมจึงคิดว่าบางครั้งการทำอะไรตามที่เคยๆทำกันมาโดยไม่สืบหาความจริงก็ทำให้เสียระบบได้....
เหมือนเช่นการหยอดน้ำมันเพื่อให้งานเร็วขึ้นในระบบราชการไทย...
ผมเชื่อว่าทุกท่านก็คงเคยทำเพื่อให้งานเสร็จเร็วขึ้นในหลายๆหน่วยงานที่เราไปติดต่อ...
จริงไม๊ครับ..?????

ปล.ขอบคุณน้องสาวผู้น่ารักที่แนะนำวิธีอัพเดตล๊อกอินจนกลับมาใช้ได้อีกครั้งหนึ่ง...