เรื่องของเรามันเริ่มขึ้นตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมาค่ะ
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราเพิ่งเลิกกับแฟนเก่า ซึ่งเราก็โอเค ทำใจมาได้ซักพักแล้วว่ายังไงเราก็ต้องจบกัน
หลังจากนั้นไม่นานก็มีพี่คนนึงเข้ามาในชีวิตเราค่ะ เขาเข้ามาจีบเรา เราก็รู้สึกดีกับพี่เขานะคะ

จนเราตกลงคบกัน คบกันได้ 20 กว่าวัน...
พี่เขามาบอกเราว่า "พี่ลืมแฟนเก่าไม่ได้" ซึ่งตลอดเวลาที่เขาคบกับเราเขาก็ยังคุยกับแฟนเก่าอยู่
สุดท้ายเขาก็กลับไปคบกันค่ะ ตอนนั้นเราเองก็เสียใจมากนะ เสียสูญไปหมด ร้องไห้ฟูมฟาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...
แต่ผ่านไป 4-5 วัน พี่เขาก็กลับมาหาเราค่ะ ตอนนั้นเราเองก็ยังรักพี่เขาก็เลยเลือกที่จะให้โอกาสเขา

แต่เราไม่รู้เลยว่าโอกาสนั้นที่เราหยิบยื่นให้เขามันจะทำร้ายเรามาถึงวันนี้..

ตลอดเวลาที่คบกันมาหลังจากที่เลิกกันครั้งนั้น
พี่เขาก็ดูแลเราดีขึ้นกว่าเดิม ใส่ใจเรามากขึ้น ดูรักเรามากขึ้น และไม่มีเรื่องผู้หญิงอีกเลย
เราเองก็ควรจะมีความสุขไม่ใช่หรอคะ ?
แต่.. ใจเราเองค่ะ ที่รู้สึกว่ามันสบายใจ ไม่สนิทใจที่จะเชื่อใจเขา
เหมือนใจเราที่ถูกทำร้ายมาแล้ว เราไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนั้นกับเราอีกไหม เขาจะทิ้งเราไปแบบนั้นอีกไหม

หลายครั้งที่เราจะบอกเลิกพี่เขา ขอห่างพี่เขา เพื่อให้ต่างคนต่างคิดทบทวนอะไรต่างๆ
แต่สุดท้ายก็เราเองที่ทำไม่ได้ เพราะตอนนี้พี่เขาเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

มันยากจริงๆนะคะจะให้หยุดความคิด
พูดง่ายนะคะ ว่าหยุดคิด แต่ใจเราเองบางครั้งมันฟุ้งซ่านมันหยุดคิดไม่ได้

"อ่อนหัดกับความซับซ้อนของคน" เพลงนี้มันใช่เลยค่ะ

ตอนนี้เราเองก็ยังคบกับพี่เขาอยู่ค่ะ เรื่องที่เขาเคยทิ้งเราไปก็ผ่านมาเกือบปีแล้ว
เราก็อยากจะลืมมันไปแล้วรักพี่เขา เชื่อใจพี่เขา 100% เฮ้อ
เหนิ่อยจริงๆนะคะ ความรัก... ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันค่ะ