พอครอบครัวแฟนเราเจอครอบครัวนึงที่ดีกว่าเรา  ทางเขาก็เปลี่ยน  ทั้งๆที่มารู้จักทางบ้านเราแล้ว บ้านเขาบอกว่าฐานะไม่รวยค่ะ แต่พ่อเราบอกให้คบกันไป ฐานะมันสร้างกันได้ ต้อนรับเขาดี  เราก็คนทำงานค่ะ อายุ25 เพิ่งลาออกจากงานลูกจ้างประจำมาสอบราชการอย่างจริงจัง  จริงๆก็ขึ้นบัญชีกำลังรอเรียกครูกทม.ค่ะรู้สึกเหมือนถูกเปรียบเทียบ ใช่สิพ่อเราไม่ใช่ขรก.ระดับนักการเมืองในจว. เลยรอไม่ได้ เราสังเกตค่ะ ที่บอกเลิกเพราะเหตุเกิดวันที่เขาได้บรรจุก่อน เรากับพ่อแม่อุตส่าไปหาโดยไม่บอก แต่เจอแบบนี้ถึงกับคิดหนักค่ะ  แม่แฟนรับปากไปกินข้าวกับอีกครอบครัวแปลกหน้าฝ่ายญ.เลี้ยงอีก  พอเราไปถึงช่วงบ่ายนั้นแหล่ะถึงได้ทราบเพราะแกล้งตีเนียนทำเสมือนญาติแฟนอีกทีไม่เปิดตัวให้อีกครอบครัวนึงรุ้ค่ะ หลอกถามป้าเค้าหมดเปลือก ได้ความว่าพาเขาไปเลี้ยงถือว่าเปนเจ้าถิ่นแถมยังมาสะกิดแม่กับเราอีกว่าอยากให้ลูกสาวเขาคบกับแฟนเราเพราะเห็นท่าทางเป็นคนดี เหอะๆยัดเยียดเต็มประตู ค่ะพีคแค่เขาไปกินข้าวไม่เท่าไหร่  พอแฟนออกมาจากห้องประชุมคุยกัน5น.  พ่อของผญ.อีกครอบครัวนึงที่บรรจุพร้อมแฟนก็ออกปากพาครอบครัวแฟนเราไปส่งเองเพราะเห็นว่าเรามาไกล เอ้า  แม่เราเลยหยั่งเชิงแม่แฟนพูดเชิงหยอกเย้าให้เลือกเถอะ  แม่แฟนเราเลิกไม่ถูกจนอีกครอบครัวนึงคะยั้ยคะยอไปจนได้  แฟนเราก็ตามแม่ไปค่ะ  เรารู้สึกเหมือนพ่อแม่เสียหน้ามาก  เหมืนไม่ต้อนรับเรา แล้วจะไปเซอไพรสทำไม พ่อแม่แฟนไม่ชวนไปเจอที่พักหรือชวนกินข้าวเย็นสักคำอ่ะ หลังจากนั้นเราเลยให้พ่อไปส่งเคลียกับแฟนที่พักอีกก็ลงไปแต่เรา  เราก็ใจเย็นและอธิบายว่าวันนี้เรามายินดีนะเอาของขวัญไปให้ และบอกว่าบ้านเราเข้าใจยังไงตอนนี้ แฟนก็ให้แม่เขาโทรเพื่อรับผิดชอบพอเรามาถึงบ้าน  แม่แฟนก็บอกว่ายังตามใจลูกค่ะว่ามองใครอยุ่ยังไม่เปลี่ยนใจไปหาใคร  แต่หลังจากนั้นไม่ใช่อ่ะ  พแแฟนจะมาหาก็ทะเลาะจนป่วยไม่ให้แฟนมา แต่แฟนก็มาค่ะ อยากมาคุยกับบ้านเรา แต่พอแฟนเรากลับบ้านเขาไป แม่เขาก็บอกอยากให้ลองมองคนอื่น และเราก็ดูเหมือนแฟนเป็นห่วงแม่กลัวป่วย  แล้วไม่ห่วงความรู้สึกเราเลย เราอุตส่าๆไกล่เกลี่ยให้บ้านเราเข้าใจพวกเขา แต่เขาไม่รั้งเราปล่อยให้เราบอกเลิกเขาไป  เราลากเกมมาเดือนกว่าค่ะกว่าจะบอกเลิก ใจจริงยังไม่ท้อนะก่อนบอกเลิกอยากผ่านปัญหาแบบคนโตๆที่เขาผ่านกันมาได้อ่ะ รุ้สึกยังไม่สุดแต่ทำไงได้แฟนเราโอนอ่อนสะแล้วทำให้เราไม่มั่นใจเขา  ชื้นใจแล้วตอนเขามาบ้านเรา แต่พอกลับบ้านเขาเหมือนเขาก็หวั่นไหว เราเลยกลับมาสงสารคนที่บ้านที่อุตส่าเปิดโอกาสเขาดีกับเขา คิดไปตามเนื้อผ้าค่ะเลยเลือกจบแบบเจ็บๆ ต่อให้อนาคตเราจะลงทุนทำกิจการไรร่วมกับแฟนคงไม่ได้ทำแน่ๆถ้าแม่เค้ายังบงการเขาไม่มีจุดยืนแบบนี้ งานราชการบรรจุมันไม่พอหรอกค่ะเราคิดไกลกว่านั้น  ทำไมหรอคนบรรจุนี้ติดทองหรอคะ  ค้าคงตัดสินเราแค่นั้นค่ะ แค่รอจังหวะโอกาสของเรา จี๊ดมากค่ะ  ไม่คิดว่าครอบครัวเขาเป็นแบบนี้เราเห็นว่าเขาน่าจะเป็นผู้ใหญ่ธรรมะธรรมโมสุดท้ายใจไม่กว้างพอเหมือนบ้านเราเลยคิดว่าแล้วทำไมเราต้องเอาใจบ้านเราไปแลกกับคนคบหวังผลประโยชน์แบบนั้น  ชัดมากแล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  แค่ข้าวมื้อเดียว จัดลำดับไม่ได้ว่าควรให้ใครไปส่ง คงไม่กล้าเสี่ยงกับผู้ใหญ่ใจโลเลค่ะ  เลยต้องกินคำตัดสินของตัวเองไป