ที่จริง คุณก็มาถูกทางแล้วนะคะ
ที่ปรึกษาคนสนิทให้ช่วยวิจารณ์ตรงๆ ว่าการพูดของคุณตรงไหนบ้างที่ทำร้ายใจคนฟัง
น่ารักมากค่ะ ที่อยากปรับปรุงตัว ในอนาคตอันใกล้เชื่อว่า คุณจะเป็นคนที่มีปิยวาจาแน่ๆ.

จริงอยู่ ...
ทุกคนมักจะพูดว่า อยากได้คำวิจารณ์ตรงๆ แต่ใจจะรับความจริงได้แค่ไหนนั้น เขาเองก็ไม่รู้ตัวค่ะ

สมมติว่าคุณเป็นคนสวย ... เป็นที่ประจักษ์สายตาอยู่แล้ว
คนหน้าตาธรรมดาๆ เอารูปสาวคนหนึ่งมาให้คุณดู  คุณบอกว่าไม่สวย แต่งตัวก็เช๊ย...เชย
จู่ๆแม้ไม่ใช่รูปเขา แต่เขาจะรู้สึกทันทีว่าคุณกำลังข่มเขา เขาจะเข้าข้างสาวหน้าตาธรรมดาคนนั้นและหันมาต่อต้านคุณ

สมมติว่าคุณไม่ใช่คนสวย ... ใครมองก็เห็นว่าหน้าตาพื้นๆ
เพื่อนคนสวยเอารูปสาวที่เขามองว่าดูดี มาถามคุณ คุณไม่เออออตามเขา บอกว่าไม่เห็นจะสวยเล้ยยยยย
เพื่อนสวยจะหมิ่นคุณในใจทันทีว่า หล่อนวิจารณ์ใครไม่ดูหนังหน้าตัวเองเลยนะยะ !

เห็นไหมคะ จิตใจมนุษย์น่ะ ซับซ้อน
จะพูดยังไงให้เกิดโทษน้อยที่สุด  จึงมีหลักง่ายๆดังนี้ ...

_ดูสิว่าบทสนทนานั้น เราพูดแล้วเกิดประโยชน์กับใครไหม
คนสวยไม่สวย ถ้าส่วนใหญ่เขาเห็นสวย เราก็แค่ยิ้มๆแล้วบอกว่าอืม...ดูดีนี่ ... ก็ไม่ต้องไปขัดใจใครเขาแล้ว
เพราะต่อให้บทสรุปออกมายังไง ก็ไม่มีใครได้ประโยชน์จากการวิจารณ์คนในลักษณะนี้อยู่ดี
เพราะมันแค่เรื่องความชอบ/ไม่ชอบของแต่ละคน

_ดูสิว่า คำพูดที่เราพูดแต่ละคำ ถ้าคนอื่นพูดแบบนั้นกับเรา เราจะชอบไหม
เป็นคำสุภาพไพเราะหรือไม่ พูดด้วยใจที่หวังให้เพื่อนมีความสุขขึ้น หรือแค่ด่าเอามันตามน้ำไป ...
หากเพื่อนถามความเห็นในเรื่องสำคัญ บางครั้งก็ต้องให้ยาแรง  ก็ใช้ตัวเรานั่นแหละมาวัดว่า เรารับยาแรงนั้นได้เพียงใด
บางคำแรงแต่กระตุ้นให้คิด จะช่วยเพื่อนได้ เราถึงควรพูดออกไป

_ดูสิว่า คำนั้นๆมันเหมาะที่จะพูดไหม ใช่เวลาอันสมควรไหม
เช่นเพื่อนอกหัก กำลังฟูมฟายน้ำมูกน้ำตา ก็อย่าเพิ่งไปรีบด่า ว่าบอกแล้วใช่ไหมว่าผู้ชายคนนี้มันเลวขนาดไหน
ณ เวลานี้ เพื่อนต้องการคำปลอบโยนให้คลายโศกอย่างเร่งด่วน คำแรงๆที่ช่วยเตือนสติให้เพื่อนตัดใจ ค่อยไว้พูดทีหลัง

สรุป
หมั่นสังเกตคำพูดตัวเองแล้วปรับปรุงบ่อยๆค่ะ
สังเกตที่คนฟังด้วยว่า เขามีความสุขหรือเปล่าที่ได้คุยกับเรา  
หรือเขาทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกทุกทีที่เราออกความเห็นอะไรไป