เด็กคืออนาคตของชาติ ทำไมไม่ยกวาระนี้เป็น วาระที่ควรยกขึ้นมาแก้ไขคะ เราเรียนโรงเรียนรัฐบาลค่ะ ม.6 เเล้ว ข้อเสียมากๆคือ หลักสูตรที่เรียนๆกัน มันอ่อนเเอมาก ทำให้นักเรียนส่วนมากยังต้องไปหาเรียนพิเศษ คำนวนดูว่า 1 วันไป รร.ตั้งเเต่ 7:30 น. เลิก 4-5 โมงเย็น รวมเเล้วใช้เวลา 9-10 ชั่วโมง ไปเรียนพิเศษต่อ เลิก 2 ทุ่ม วัยหยุดเสาร์-อาทิตย์ก็ต้องไปเรียนพิเศษ การบ้าน โครงงาน จิปาถะ อีก เราต้องมีชีวิตไปอย่างนี้จนรุ่นลูกรุ่นหลานอีก 10ปี 20ปี หรือ 50ปีหรอคะ เราเป็นประเทศหนึ่งที่เรียนหนักมาก เเต่การวัดผลกลับต่ำกว่าเกณฑ์ ใช้เวลาวนอยู่กับรร.เเล้วก็ที่เรียนพิเศษ เลยทำให้เด็กไม่มีเวลาไปหาตัวเอง ไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่น พอทางโค้งสุดท้ายเชื่อเลยว่า เด็ก ม.3 หรือ ม.6 สมัยนี้น้อยจริงๆที่รู้ว่าตัวเองอยากจะเรียนอะไร เเละ เป็นอะไร เวลาผู้ใหญ่หรือครูถามเด็ก
อยากเรียนหรืออยากเป็นอะไร เวลาได้คำตอบว่า "หนูไม่รู้ค่ะ ยังไม่เเน่ใจ" บางคนจะพูดเลยว่า ทำไมไม่มีความรับผิดชอบกับอนาคตตัวเอง โตป่านนี้เเล้วยังไม่รู้อีก อ้าว? มั่วเเต่ไปกลับรร.กับที่เรียนพิเศษ เวลาอันน้อยนิดหรือเเทบจะไม่มีก็ต้องเอามาทำการบ้าน เเล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปรู้ตัวเอง ไปหาตัวเอง
เด็กส่วนหนึ่งที่ไม่อยากให้เขาเหล่านั้นเรื่องเยอะ เลยให้คำตอบในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้อยากเป็นหรืออยากเรียน กลับไป เออ เเล้วเขาจะโล่งใจว่าอย่างน้อยลูกหลานหรือลูกศิษย์ของพวกเขามีทางเดินเเล้ว เเต่รู้หรือไม่ว่า คำพูดเหล่าคือคำโกหก เเละสุดท้ายเรียนมาเเทบตาย จะสอบเข้ามหาลัยข้อสอบ บางข้อบางอัน เป็นสิ่งที่เราไม่เคยเรียนซะงั้น ใช่ค่ะ ผู้ใหญ่บางคนจะมีคำถามว่า? เลือกเองไม่ใช่หรอ รู้อยู่เเล้วไม่ใช่หรอ   เลือกไม่ได้ค่ะ ไม่มีทางเลือก

อยากให้ตัดวิชาที่ไม่จำเป็นออก จะได้เหลือสิ่งให้คิดน้อยลง มีเวลาออกไปเจอโลกบ้าง วันๆให้มีเวลาเเค่ไปเดินห้างอย่างเดียวหรอ เด็กคืออนาคตของชาตินะ เด็กวันนี้ที่กำลังโว้ยวายเรื่องระบบการศึกษาเนี่ยเเหละ อีกหน่อยจะต้องไปดูเเลชาติ พัฒนาชาติ ไม่ใช่คนหัวมีสีที่ควบคุมระบบอยู่ทุกวันนี้ เพราะอีกไม่กี่ปีก็จะกลับบ้านเก่าเเล้วจะปล่อยให้คนรุ่นหลังต้องเดินตามหลังคนชาติอื่นหรอ ถามจากใจจริงๆ เรื่องสุดท้าย เรื่องที่เริ่มมีการพัฒนา เเล้วก็คิดว่ามันดี ถามใครหรอที่บอกว่าดี คุยกับคนพวกเดียวกันหรือเปล่า เเล้วคนที่ต้องมาอยู่ในการพัฒนา(ที่ไม่พัฒนา)ล่ะ เขาจะเดินไปในทางไหน



** กราบขออภัยที่ประโยคอาจจะไม่ได้สวยหรู หรือถูกต้องไม่ซะทุกอย่าง เเต่ที่เขียนมาคือความรู้สึกส่วนนึ่งซึ่งคนใกล้คนตัวก็รู้สึกเหมือนกัน