เราอยากบอกมุมมองของเราที่เป็นคนที่ไปคุยกับคนมีแฟนแล้ว ที่อาจจะดูเหมือนเลว
ก่อนอื่นขอเล่าก่อน เราเป็นผญคนนึงที่ยังไม่มีแฟน อยู่ๆก็มีคนคนนึงเข้ามาคุยด้วย เขาบอกเราว่าเขาโสด เราก็เลยคุยกันไปเรื่อยๆแล้วรู้สึกได้เลยว่าเรา2คนมีความรู้สึกดีต่อกันมากๆ จนเกือบจะเป็นแฟนกันได้ แต่เราก็รู้สึกว่าเหมือนเค้ามีอะไรปิดบังเราอยู่ แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไร คิดว่าคงเป็นเพราะรู้จักกันไม่นานมาก เดี๋ยวทำความรู้จักกันไปเรื่อยๆคงจะหายสงสัยเอง
แต่วันนึงเรามารู้ว่าเค้ายังขอคืนดีกับแฟนเก่าอยู่ตลอด แต่แฟนเก่าของเค้ายังไม่พร้อมคืนดี แล้วแฟนเก่าของเขานางก็รู้ว่าเรากับเขาคุยกันอยู่ นางหวงแฟนเก่านางค่ะ เราก็เลยบอกเลยว่าเราจะออกมาเอง เพราะรู้ว่าถึงเค้าจะเลิกกันแล้ว แต่ถ้ายังง้อยังหวงกันอยู่ก็แปลว่ายังรักอยู่ สู้ไปยังไงเราก็แพ้อยู่ดี แล้วเราก็ถอยออกมา ยอมตัดใจทั้งๆที่เราโคตรจะรู้สึกดีกับคนคนนี้😂
จนเราออกมาจากชีวิตเค้า2คนได้สักแป้ป เค้าก็คืนดีกันค่ะ โคตรเจ็บ555 พอรู้เราก็ตั้งใจละว่าตัดใจเถอะ เรากับเขามันเป็นไปไม่ได้ เราก็ตัดการติดต่อกับเขาทุกทางค่ะ
แล้วหลังจากเลิกคุยกันได้นานพอสมควร เรื่องงานก็บังคับให้ต้องกลับมาคุยกัน แรกๆเราคุยกันผ่านเพื่อนร่วมงานค่ะ (ไม่กล้าคุยเอง😭) ถ้าต้องเจอกันตอนทำงานเราจะไม่มองหน้าเขาเลยค่ะ ถ้าเขาพูดก็ฟัง ต้องจำเป็นจริงๆถึงจะคุย แต่ตอนคุยก็พยายามไม่มองหน้า กลัวใจอ่อนกลับไปรู้สึกอะไรอีก(เป็นคนใจอ่อนง่ายมาก)
แต่แล้วก็มีงานที่ทำให้เราทุกคนต้องไปต่างจังหวัดด้วยกัน ซึ่งเรากับเขาต้องทำงานด้วยกันแบบใกล้ชิด เราก็พยายามแยกว่างานก็ส่วนงาน เรื่องส่วนตัวก็เรื่องส่วนตัว เราก็ผ่านช่วงประชุมงานมาได้จนถึงตอนที่ต้องไปทำงานด้วยกันจริงๆ เราจำเป็นต้องมีกลุ่มฝ่ายงานที่ต้องเพิ่มไลน์ของทุกคนเข้าไป สักพักเค้าก็ทักมาค่ะ ถามสารทุกข์สุกดิบธรรมดา แล้วก็เริ่มเข้าเรื่องเรา
เขาบอกว่าเรื่องตอนนั้นเค้าไม่ได้หลอกเรา เขาเลิกกับแฟนแล้วจริงๆ แต่ตอนนี้ก็กลับมาคบกันแล้ว (ถึงจะเลิกกันแล้วแต่ก็ยังรักกันอยู่หนิ😑) เราก็โอเคๆ ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านมานานแล้ว แบบเราเองก็กำลังตัดใจ แต่เค้าก็ถามกลับมาว่าระหว่างเรากับเขาจะกลับมาคุยกันอีกได้ไหม ส่วนตัวเราเป็นคนที่ถ้าเลิกคบกับใครแล้วก็จะตัดการติดต่อทุกอย่างไปเลย เพราะกลัวใจอ่อน😭 แต่เรากับเขายังไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่ได้เลิกกัน ก็แค่เลิกคุยกัน เราเลยตอบเขาไปว่าเรากลับไปคุยกับเขาได้ แต่ในฐานะคนรู้จัก พี่น้อง เพื่อนร่วมงานอะไรประมาณนี้ เขาก็โอเค
แล้วหลังจากที่เราได้ทำงานที่ต่างจังหวัดด้วยกัน ได้อยู่ด้วยกัน มันเหมือนเราแทบจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิม เป็นเหมือนเดิมทุกอย่างเลย แต่ในใจเราก็ไม่ได้คิดจะแย่งแฟนใครนะ แค่รู้สึกว่ามันได้สนิทกัน ยังคุยกันได้ ทำงานกันได้ ยังเอาปัญหาหลายๆอย่างในชีวิตมาคุยกันได้ก็ดีแล้ว
แล้วเขาก็บอกเราว่าเค้ารักเราในฐานะพี่น้องที่มันพิเศษกว่าคนอื่น แล้วก็ถามว่าเราจะกลับมาคุยกันแบบเดิม เหมือนตอนที่เขายังไม่คืนดีกับแฟนได้อีกไหม เราก็บอกว่าได้ แต่ต้องไม่ใช่ตอนที่เขายังมีแฟนเขาอยู่
ที่เราบอกแบบนั้นไม่ใช่ว่าจะให้เค้าเลิกกับแฟนนะ แต่เราหมายถึงว่าถ้าเค้าไม่มีใคร เราไม่มีใครมันก็กลับมาคุยกันได้อยู่แล้ว
แล้วพอกลับมาจากต่างจังหวัด เราก็คุยกันทุกวันแบบนี้ไปเรื่อยๆค่ะ เพราะเราต่างคนต่างรู้สึกว่ามันมีหลายเรื่องที่เราไม่สามารถพูดกับใครได้จริงๆยกเว้นเขา เราคิดถึงแฟนเก่าก็พูดให้เขาฟังได้ เวลาเขาทะเลาะกับแฟนเค้าก็พูดให้เราฟังได้ โกรธใคร เกลียดใคร โมโหใครบอกได้หมด เหมือนแค่ได้บอกได้พูดแล้วมีคนฟังเราก็สบายใจ
เราตกลงขอบเขตของการคุยกันเรียบร้อยค่ะ เพราะเค้าเองก็มีแฟนอยู่ แล้ว แฟนเขาก็รู้เรื่องที่เรากลับมาคุยกัน แต่เรา3คนคุยกันเคลียหมดแล้ว
เหมือนมันเป็นความสัมพันธ์อีกรูปแบบนึง เราคุยกันเพราะเรารู้สึกว่าได้มีเขาอยู่ข้างๆก็พอแล้ว รู้สึกอุ่นใจ ไม่ว่าทางเดินข้างหน้าจะเลวร้ายหรือเป็นยังไงก็ยังมีเขาอยู่ แต่ถ้าให้เป็นแฟนกันจริงๆก็คงไปไม่รอด เขาบอกว่าเราไม่เหมาะจะเป็นแฟนกัน ซึ่งเราก็รู้สึกว่าเป็นแบบนั้นนะ เรามีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนกันเกินไปจนคิดว่าถ้าได้คบกันก็คงพากันเละ5555555
แต่มีอย่างนึงที่ทำให้ไม่สบายใจคือเราคิดถึงเขาบ่อยมากค่ะ บ่อยจนบางทีรู้สึกอ่อนแอ เรารู้ว่าเขามีแฟน เราก็ไม่ได้อยากให้เขาเลิกกับแฟน แล้วก็ไม่ได้อยากให้มาคบกับเราด้วย แต่เห็นเขาอยู่ด้วยกันแล้วมันก็รู้สึกเหงาๆ เหมือนเค้ามีเราอยู่ตลอด แต่เวลาเราไม่มีเขาเราก็ไม่มีใครเลย มันรู้สึกอ่อนแอแปลกๆ บางทีก็อยากเลิกคุยกันไปเลย แต่คิดว่าถ้าเลิกคุยก็คงคิดถึงหนักกว่าเดิม แถมไม่มีคนให้บ่นด้วยอีก ถ้าไม่คุยก็มีแต่แย่กับแย่ คือรู้สึกเหมือนเค้าเป็นโลกทั้งใบของเราไปแล้ว
เราแค่อยากรู้ว่าเราผิดมากไหมที่เราคุยกับแฟนคนอื่นแล้วรู้สึกแบบนี้ แต่ไม่ได้อยากให้เค้ามาเป็นแฟนเราอ่ะ
หรือเป็นเพราะว่าเราไม่มีแฟน ถ้าเรามีแฟนบ้างคงไม่เหงาแล้วก็ไม่คิดถึงเค้าบ่อยขนาดนี้ใช่ไหมคะ😭
คุยกับแฟนคนอื่น แล้วรู้สึกแบบนี้ ผิดไหม?
ก่อนอื่นขอเล่าก่อน เราเป็นผญคนนึงที่ยังไม่มีแฟน อยู่ๆก็มีคนคนนึงเข้ามาคุยด้วย เขาบอกเราว่าเขาโสด เราก็เลยคุยกันไปเรื่อยๆแล้วรู้สึกได้เลยว่าเรา2คนมีความรู้สึกดีต่อกันมากๆ จนเกือบจะเป็นแฟนกันได้ แต่เราก็รู้สึกว่าเหมือนเค้ามีอะไรปิดบังเราอยู่ แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไร คิดว่าคงเป็นเพราะรู้จักกันไม่นานมาก เดี๋ยวทำความรู้จักกันไปเรื่อยๆคงจะหายสงสัยเอง
แต่วันนึงเรามารู้ว่าเค้ายังขอคืนดีกับแฟนเก่าอยู่ตลอด แต่แฟนเก่าของเค้ายังไม่พร้อมคืนดี แล้วแฟนเก่าของเขานางก็รู้ว่าเรากับเขาคุยกันอยู่ นางหวงแฟนเก่านางค่ะ เราก็เลยบอกเลยว่าเราจะออกมาเอง เพราะรู้ว่าถึงเค้าจะเลิกกันแล้ว แต่ถ้ายังง้อยังหวงกันอยู่ก็แปลว่ายังรักอยู่ สู้ไปยังไงเราก็แพ้อยู่ดี แล้วเราก็ถอยออกมา ยอมตัดใจทั้งๆที่เราโคตรจะรู้สึกดีกับคนคนนี้😂
จนเราออกมาจากชีวิตเค้า2คนได้สักแป้ป เค้าก็คืนดีกันค่ะ โคตรเจ็บ555 พอรู้เราก็ตั้งใจละว่าตัดใจเถอะ เรากับเขามันเป็นไปไม่ได้ เราก็ตัดการติดต่อกับเขาทุกทางค่ะ
แล้วหลังจากเลิกคุยกันได้นานพอสมควร เรื่องงานก็บังคับให้ต้องกลับมาคุยกัน แรกๆเราคุยกันผ่านเพื่อนร่วมงานค่ะ (ไม่กล้าคุยเอง😭) ถ้าต้องเจอกันตอนทำงานเราจะไม่มองหน้าเขาเลยค่ะ ถ้าเขาพูดก็ฟัง ต้องจำเป็นจริงๆถึงจะคุย แต่ตอนคุยก็พยายามไม่มองหน้า กลัวใจอ่อนกลับไปรู้สึกอะไรอีก(เป็นคนใจอ่อนง่ายมาก)
แต่แล้วก็มีงานที่ทำให้เราทุกคนต้องไปต่างจังหวัดด้วยกัน ซึ่งเรากับเขาต้องทำงานด้วยกันแบบใกล้ชิด เราก็พยายามแยกว่างานก็ส่วนงาน เรื่องส่วนตัวก็เรื่องส่วนตัว เราก็ผ่านช่วงประชุมงานมาได้จนถึงตอนที่ต้องไปทำงานด้วยกันจริงๆ เราจำเป็นต้องมีกลุ่มฝ่ายงานที่ต้องเพิ่มไลน์ของทุกคนเข้าไป สักพักเค้าก็ทักมาค่ะ ถามสารทุกข์สุกดิบธรรมดา แล้วก็เริ่มเข้าเรื่องเรา
เขาบอกว่าเรื่องตอนนั้นเค้าไม่ได้หลอกเรา เขาเลิกกับแฟนแล้วจริงๆ แต่ตอนนี้ก็กลับมาคบกันแล้ว (ถึงจะเลิกกันแล้วแต่ก็ยังรักกันอยู่หนิ😑) เราก็โอเคๆ ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านมานานแล้ว แบบเราเองก็กำลังตัดใจ แต่เค้าก็ถามกลับมาว่าระหว่างเรากับเขาจะกลับมาคุยกันอีกได้ไหม ส่วนตัวเราเป็นคนที่ถ้าเลิกคบกับใครแล้วก็จะตัดการติดต่อทุกอย่างไปเลย เพราะกลัวใจอ่อน😭 แต่เรากับเขายังไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่ได้เลิกกัน ก็แค่เลิกคุยกัน เราเลยตอบเขาไปว่าเรากลับไปคุยกับเขาได้ แต่ในฐานะคนรู้จัก พี่น้อง เพื่อนร่วมงานอะไรประมาณนี้ เขาก็โอเค
แล้วหลังจากที่เราได้ทำงานที่ต่างจังหวัดด้วยกัน ได้อยู่ด้วยกัน มันเหมือนเราแทบจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิม เป็นเหมือนเดิมทุกอย่างเลย แต่ในใจเราก็ไม่ได้คิดจะแย่งแฟนใครนะ แค่รู้สึกว่ามันได้สนิทกัน ยังคุยกันได้ ทำงานกันได้ ยังเอาปัญหาหลายๆอย่างในชีวิตมาคุยกันได้ก็ดีแล้ว
แล้วเขาก็บอกเราว่าเค้ารักเราในฐานะพี่น้องที่มันพิเศษกว่าคนอื่น แล้วก็ถามว่าเราจะกลับมาคุยกันแบบเดิม เหมือนตอนที่เขายังไม่คืนดีกับแฟนได้อีกไหม เราก็บอกว่าได้ แต่ต้องไม่ใช่ตอนที่เขายังมีแฟนเขาอยู่
ที่เราบอกแบบนั้นไม่ใช่ว่าจะให้เค้าเลิกกับแฟนนะ แต่เราหมายถึงว่าถ้าเค้าไม่มีใคร เราไม่มีใครมันก็กลับมาคุยกันได้อยู่แล้ว
แล้วพอกลับมาจากต่างจังหวัด เราก็คุยกันทุกวันแบบนี้ไปเรื่อยๆค่ะ เพราะเราต่างคนต่างรู้สึกว่ามันมีหลายเรื่องที่เราไม่สามารถพูดกับใครได้จริงๆยกเว้นเขา เราคิดถึงแฟนเก่าก็พูดให้เขาฟังได้ เวลาเขาทะเลาะกับแฟนเค้าก็พูดให้เราฟังได้ โกรธใคร เกลียดใคร โมโหใครบอกได้หมด เหมือนแค่ได้บอกได้พูดแล้วมีคนฟังเราก็สบายใจ
เราตกลงขอบเขตของการคุยกันเรียบร้อยค่ะ เพราะเค้าเองก็มีแฟนอยู่ แล้ว แฟนเขาก็รู้เรื่องที่เรากลับมาคุยกัน แต่เรา3คนคุยกันเคลียหมดแล้ว
เหมือนมันเป็นความสัมพันธ์อีกรูปแบบนึง เราคุยกันเพราะเรารู้สึกว่าได้มีเขาอยู่ข้างๆก็พอแล้ว รู้สึกอุ่นใจ ไม่ว่าทางเดินข้างหน้าจะเลวร้ายหรือเป็นยังไงก็ยังมีเขาอยู่ แต่ถ้าให้เป็นแฟนกันจริงๆก็คงไปไม่รอด เขาบอกว่าเราไม่เหมาะจะเป็นแฟนกัน ซึ่งเราก็รู้สึกว่าเป็นแบบนั้นนะ เรามีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนกันเกินไปจนคิดว่าถ้าได้คบกันก็คงพากันเละ5555555
แต่มีอย่างนึงที่ทำให้ไม่สบายใจคือเราคิดถึงเขาบ่อยมากค่ะ บ่อยจนบางทีรู้สึกอ่อนแอ เรารู้ว่าเขามีแฟน เราก็ไม่ได้อยากให้เขาเลิกกับแฟน แล้วก็ไม่ได้อยากให้มาคบกับเราด้วย แต่เห็นเขาอยู่ด้วยกันแล้วมันก็รู้สึกเหงาๆ เหมือนเค้ามีเราอยู่ตลอด แต่เวลาเราไม่มีเขาเราก็ไม่มีใครเลย มันรู้สึกอ่อนแอแปลกๆ บางทีก็อยากเลิกคุยกันไปเลย แต่คิดว่าถ้าเลิกคุยก็คงคิดถึงหนักกว่าเดิม แถมไม่มีคนให้บ่นด้วยอีก ถ้าไม่คุยก็มีแต่แย่กับแย่ คือรู้สึกเหมือนเค้าเป็นโลกทั้งใบของเราไปแล้ว
เราแค่อยากรู้ว่าเราผิดมากไหมที่เราคุยกับแฟนคนอื่นแล้วรู้สึกแบบนี้ แต่ไม่ได้อยากให้เค้ามาเป็นแฟนเราอ่ะ
หรือเป็นเพราะว่าเราไม่มีแฟน ถ้าเรามีแฟนบ้างคงไม่เหงาแล้วก็ไม่คิดถึงเค้าบ่อยขนาดนี้ใช่ไหมคะ😭