คือร่างกายก็มีเดินช้า ปวดหลัง ตรวจกับหมอไปหาหมอเป็นประจำ
นอกนั้นก็ยังโอเคอยู่ แต่ก็กินน้อย ต้องนอนกลางวัน
แต่ก็รู้สึกเหมือนยังอยากเห็นนู่นนี่ อยากดูบ้านเมืองอยู่ ไม่ได้อยากอยู่บ้านเฉยๆ
แต่พอไปก็เหนื่อยบ้าง
หรือเดินช้าๆเวลาดื้อจะในงานเทศกาลต่างๆ ก็กลัวแทน

คือเดินทางมาทั่วโลกแล้วตอนทำงาน
แต่ก็ยังอยากเห็นอยากไปอยู่ทั้งที่เริ่มเดินทางลำบาก เพื่อนๆรุ่นเดียวกัน ก็หยุดนิ่งอยู่กับบ้านหมดแล้ว
เพื่อนๆรุ่นน้องที่เพิ่งเกษียณ หกสิบกว่า ก็จัดทริปกันก็ไม่กล้าชวน เพราะกลัวเดินปวดหลัง กลัวไม่สบายตัว กลัวแกรจะป่วย
พยายามปลุกปลอบใจ ให้คิดถึงอดีตที่ไปมาแล้วทั่วโลก
ทำอะไรมาแล้วมากมาย
แต่ก็เหมือนยังบ่นว่ายังไม่ได้ไปโน่นดูนี่ มีความรู้สึกว่าเค้าแอบเศร้าๆ ว่าทำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม
ชีวิตแค่นี้เหรอ ที่เหลือต้องรอแบบสงบๆเหรอ
เหมือนชีวิตยังไม่อยากหยุด ใจยังกระตือรือล้นต่อโลกอยู่ ฟังข่าวสารบ้านเมืองทุกวัน

ปล ไม่ชอบคุยโทรศัพท์กับญาติๆนานๆ จะไปเจอตัวอย่างเดียว
หลังๆยอมบ้าง ให้สไกป์ก็ไม่ยอม อ้างว่าจะไปคุยอะไรกับเค้าบ่อยๆ ส่วนตัวคือคิดว่ารุ่นนี้แล้วทักกันไปทุกวันเล้ย ว่างกันทุกคนแหล่ะ
ไม่เล่นเฟลบุ๊ค ไลน์
ไม่ยอมเข้ากลุ่มผู้สูงอายุ ไม่มีงานอดิเรกนอกจากเดินทาง เพราะตอนทำงานตั้งใจทำงานอย่างเดียว
อ่านหนังสือ ดูทีวีรายการสารคดีโลก ก็ดู แต่ก็เหมือนไม่สมใจเท่าไหร่

พูดอย่างไรหรือปลอบใจอย่างไรดีครับ หรือมีหนังสือจิตวิทยาอยู่กับผู้สูงอายุไหมครับ
จขกท ก็เกือบห้าสิบแล้วเนาะ ไม่รู้จะปลอบยังไงครับ