วอลนัท
อากาศยามเช้าอันสดใสในใจกลางเมืองบิงโก มีเด็กน้อยผู้หญิงน่ารักคนนึงที่กำลังตื่นจากฝันร้ายเดิมๆของเธอ เธอคนนี้มีชื่อว่าวอลนัท เธอเป็นเด็กที่มีนิสัยน่ารักและซนมากแต่ปกติจะดูเรียบร้อยมากถ้าไม่รู้จักเธอจริงๆ เธอมักจะเก็บตัวเงียบเสมอ ไม่ค่อยเข้าหาใครทั้งสิ้นแต่ก็มีผู้คนมากมายที่อยากเข้าหาเธอเพราะวอลนัทเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีใบหน้าและหน้าตาที่น่ารักมากอีกทั้งยังเป็นเด็กที่มีจินตนาการสูงมากเลยทีเดียวก็ว่าได้ ซึ่งสิ่งที่ทำให้เธอแตกต่างจากคนอื่นก็คือเธอสามารถอ่านความคิดและเข้าใจสิ่งที่อยู่ในหัวของคนอื่นได้
พรสวรรค์นี้ได้เกิดกับเธอเมื่อย้อนไปยังตอนที่เธอยังอายุเก้าปี เธอได้อยู่บ้านเพียงลำพัง เวลานั้นก็ดึกแล้วประมาณตีหนึ่งกว่าแต่วอลนัทก็ยังไม่นอนเพราะได้คุยกับพ่อ แล้วพ่อบอกว่าเดี๋ยวไปงานแต่งงานเพื่อน เสร็จธุระแล้วจะรีบกลับมา เวลาก็ได้ผ่านไปสามชั่วโมง พ่อของเธอก็ยังไม่กลับมา วอลนัทก็ได้รู้สึกถึงความโดดเดี่ยวจนในตอนนั้นบ้านได้เงียบมาก จนเธอได้ยินเสียงของทุกสรรพสิ่ง เสียงพวกนั้นมันทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว เธอเลยพูดออกมาว่า “เสียงอะไรกัน”
พอเสียงของวอลนัทพูดที่ออกไป ก็ได้มีเสียงตอบกลับมาเบาๆว่า “รู้สึกไงบ้างกับการที่ต้องอยู่คนเดียวอ้างว้างโดดเดี่ยวชีวิตไม่เหลือใคร”
“คุณเป็นใครกัน” วอลนัทฟังแล้วได้ตอบอย่างรวดเร็ว
ประตูบ้านได้ค่อยๆเปิดอย่างช้า เธอได้มองไปที่ประตูแล้วได้ตกใจกับคำว่า “ฉันคือสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเธอ” ทันใดนั้นประตูได้เปิดออกอย่างแรง
“ยังไม่นอนหรอลูก” พ่อของวอลนัทได้กลับมาพอดี วอลนัทก็ตกใจกับตัวอักษรที่หายไป
“ยังค่ะพ่อรอพ่อกลับบ้านเนี่ย ง่วงนอนมากมาย” วอลนัทได้ตอบพ่อของเธอ
พ่อของวอลนัทก็ได้พาเธอมาส่งที่ห้องนอน ตอนนั้นเองพ่อของเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เธอก็ได้พูดขึ้นมาก่อนว่า “ขอโทษนะลูก วันหลังไม่ต้องรอพ่อกลับนะ นอนก่อนได้เลยเพราะพ่อไม่รู้ว่างานจะเลิกเมื่อไร พ่อไม่กวนดีกว่า พักผ่อนได้ละ”
พ่อของเธอได้ตกใจมากกับสิ่งที่เธอพูด เพราะสิ่งที่เธอพูดมันคือสิ่งที่เขากำลังจะพูด พ่อเลยทำหน้างงๆและออกจากห้องเธอไป
ผ่านมาหกปี หลังจากค่ำคืนนั้นเธอก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งนั้นและใช้มันได้อย่างชำนาญ
พูดถึงครอบครัว วอลนัทมีพี่น้องสองคน มีพี่สาวหนึ่งคน พี่สาวเธอชื่อออโรร่า เธอได้ทำงานเกี่ยวกับสายการบิน ส่วนพ่อและแม่ของเธอได้ทำธุรกิจส่วนตัวเกี่ยวกับโรงงานเส้นก๋วยเตี๋ยว ซึ่งเป็นโรงงานที่ผลิตเส้นอันดับหนึ่งของบิงโก
ในเมืองบิงโกนั้นว่าได้ว่าเป็นเมืองชั้นนำเลยทีเดียวในด้านของขนมที่อร่อยสุดในประเทศหรือที่เรียกว่าขนมงุงิ
โรงเรียนชั้นนำของบิงโกก็คือโรงเรียนที่เด็กๆในเมืองใฝ่ฝันจะเข้ามากมายก็คือโรงเรียนคอนเน่ เป็นโรงเรียนที่มีเรื่องราวรึตำนานมากมายและได้สร้างผู้มีชื่อเสียงมากมายเต็มบิงโกไปหมด
ชีวิตประจำวันของวอลนัทนั่นก็ตื่นเช้าไปโรงเรียน เย็นเรียนพิเศษแล้วก็กลับบ้าน ทำการบ้าน อ่านหนังสือนอน แต่ก่อนนอนทุกคืนเธอจะคิดถึงคืนนั้นตลอดและสงสัยในตัวตนของเธอมาตลอด ซึ่งเธอหาที่มาของเสียงนั้นเป็นประจำ แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรจนเธอหลับไปในทุกๆวัน
นิยายเรื่องวอลนัท อันนี้แค่แบบประมาณเรื่อง ใครมีความเห็นอะไรติชมได้นะครับ
อากาศยามเช้าอันสดใสในใจกลางเมืองบิงโก มีเด็กน้อยผู้หญิงน่ารักคนนึงที่กำลังตื่นจากฝันร้ายเดิมๆของเธอ เธอคนนี้มีชื่อว่าวอลนัท เธอเป็นเด็กที่มีนิสัยน่ารักและซนมากแต่ปกติจะดูเรียบร้อยมากถ้าไม่รู้จักเธอจริงๆ เธอมักจะเก็บตัวเงียบเสมอ ไม่ค่อยเข้าหาใครทั้งสิ้นแต่ก็มีผู้คนมากมายที่อยากเข้าหาเธอเพราะวอลนัทเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีใบหน้าและหน้าตาที่น่ารักมากอีกทั้งยังเป็นเด็กที่มีจินตนาการสูงมากเลยทีเดียวก็ว่าได้ ซึ่งสิ่งที่ทำให้เธอแตกต่างจากคนอื่นก็คือเธอสามารถอ่านความคิดและเข้าใจสิ่งที่อยู่ในหัวของคนอื่นได้
พรสวรรค์นี้ได้เกิดกับเธอเมื่อย้อนไปยังตอนที่เธอยังอายุเก้าปี เธอได้อยู่บ้านเพียงลำพัง เวลานั้นก็ดึกแล้วประมาณตีหนึ่งกว่าแต่วอลนัทก็ยังไม่นอนเพราะได้คุยกับพ่อ แล้วพ่อบอกว่าเดี๋ยวไปงานแต่งงานเพื่อน เสร็จธุระแล้วจะรีบกลับมา เวลาก็ได้ผ่านไปสามชั่วโมง พ่อของเธอก็ยังไม่กลับมา วอลนัทก็ได้รู้สึกถึงความโดดเดี่ยวจนในตอนนั้นบ้านได้เงียบมาก จนเธอได้ยินเสียงของทุกสรรพสิ่ง เสียงพวกนั้นมันทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว เธอเลยพูดออกมาว่า “เสียงอะไรกัน”
พอเสียงของวอลนัทพูดที่ออกไป ก็ได้มีเสียงตอบกลับมาเบาๆว่า “รู้สึกไงบ้างกับการที่ต้องอยู่คนเดียวอ้างว้างโดดเดี่ยวชีวิตไม่เหลือใคร”
“คุณเป็นใครกัน” วอลนัทฟังแล้วได้ตอบอย่างรวดเร็ว
ประตูบ้านได้ค่อยๆเปิดอย่างช้า เธอได้มองไปที่ประตูแล้วได้ตกใจกับคำว่า “ฉันคือสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเธอ” ทันใดนั้นประตูได้เปิดออกอย่างแรง
“ยังไม่นอนหรอลูก” พ่อของวอลนัทได้กลับมาพอดี วอลนัทก็ตกใจกับตัวอักษรที่หายไป
“ยังค่ะพ่อรอพ่อกลับบ้านเนี่ย ง่วงนอนมากมาย” วอลนัทได้ตอบพ่อของเธอ
พ่อของวอลนัทก็ได้พาเธอมาส่งที่ห้องนอน ตอนนั้นเองพ่อของเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เธอก็ได้พูดขึ้นมาก่อนว่า “ขอโทษนะลูก วันหลังไม่ต้องรอพ่อกลับนะ นอนก่อนได้เลยเพราะพ่อไม่รู้ว่างานจะเลิกเมื่อไร พ่อไม่กวนดีกว่า พักผ่อนได้ละ”
พ่อของเธอได้ตกใจมากกับสิ่งที่เธอพูด เพราะสิ่งที่เธอพูดมันคือสิ่งที่เขากำลังจะพูด พ่อเลยทำหน้างงๆและออกจากห้องเธอไป
ผ่านมาหกปี หลังจากค่ำคืนนั้นเธอก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งนั้นและใช้มันได้อย่างชำนาญ
พูดถึงครอบครัว วอลนัทมีพี่น้องสองคน มีพี่สาวหนึ่งคน พี่สาวเธอชื่อออโรร่า เธอได้ทำงานเกี่ยวกับสายการบิน ส่วนพ่อและแม่ของเธอได้ทำธุรกิจส่วนตัวเกี่ยวกับโรงงานเส้นก๋วยเตี๋ยว ซึ่งเป็นโรงงานที่ผลิตเส้นอันดับหนึ่งของบิงโก
ในเมืองบิงโกนั้นว่าได้ว่าเป็นเมืองชั้นนำเลยทีเดียวในด้านของขนมที่อร่อยสุดในประเทศหรือที่เรียกว่าขนมงุงิ
โรงเรียนชั้นนำของบิงโกก็คือโรงเรียนที่เด็กๆในเมืองใฝ่ฝันจะเข้ามากมายก็คือโรงเรียนคอนเน่ เป็นโรงเรียนที่มีเรื่องราวรึตำนานมากมายและได้สร้างผู้มีชื่อเสียงมากมายเต็มบิงโกไปหมด
ชีวิตประจำวันของวอลนัทนั่นก็ตื่นเช้าไปโรงเรียน เย็นเรียนพิเศษแล้วก็กลับบ้าน ทำการบ้าน อ่านหนังสือนอน แต่ก่อนนอนทุกคืนเธอจะคิดถึงคืนนั้นตลอดและสงสัยในตัวตนของเธอมาตลอด ซึ่งเธอหาที่มาของเสียงนั้นเป็นประจำ แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรจนเธอหลับไปในทุกๆวัน