สวัสดีค่ะ     เราต้องขอเกริ่นก่อนนะคะ เราอายุ18 ปี  แฟนเราอายุ20 ค่ะ คบกับแฟนมาสองปีค่ะ    ที่นี้ปัญหาก็คือว่า  ทางบ้านแฟนเรา เปิดร้านอาหารอยู่  แล้วในบางทีเราก็ไปช่วยเค้าค่ะ  แบบเดินเสริฟอาหาร  ทำอาหาร  เก็บจาน  โดยที่ร้านตามปกติถ้าไม่มีเราไปช่วยก็จะมีแค่คุณแม่เค้าและคุณยายเค้าทำแค่สองคนค่ะ    ตอนแรกๆเราไปช่วยแบบไปเช้า- เย็น กลับ  แต่พักหลังๆ บางทีมันเย็นเกินเราก็กลับบ้านไม่ได้เพราะบ้านเรากับแฟนค่อนข้างไกล ห่างกันประมาณ 12 กิโลได้  บางทีก็ต้องจำเป็นที่ต้องค้างบ้านเค้าค่ะ  ปกติเราก็ไปช่วยแค่วันเสาร์ ถ้าจำเป็นที่ต้องค้างก็จะกลับเช้าวันอาทิตย์เลย  เราก็โทรไปบอกแม่กับพ่อนะ  พ่อแม่เราก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่เพราะพ่อแม่เราก็เป็นห่วง และเกรงใจทางบ้านเค้าด้วย (อันนี้เรารู้ดีเพราะเราเป็นผู้หญิงพ่อแม่ย่อมเป็นห่วงอยู่แล้วเรื่องนี้)  แต่เมื่ออยู่ในภาวะจำเป็น ก็ต้องยอมให้ค้าง  แรกๆก็ค้างไม่ค่อยบ่อย  และค้างแค่คืนเดียวค่ะ  ทีนี้พอช่วง เรา ปวช.2  เราต้องออกฝึกงาน  แล้วเราบังเอิญได้ที่ฝึกงานแถวๆบ้านเเฟนเราค่ะ เป็นร้านสะดวกซื้อ (ไม่ได้ตั้งใจส่งใบสมัครตรงนั้น สมัครไปหลายที่ที่ใกล้บ้านก็ส่งแต่เค้าไม่รับ บังเอิญไปได้ที่นั้น  ที่เดียว  และอาจาร์ยก็เร่งเร้าให้ยื่นชื่อบริษัทที่ฝึกงานแล้ว  เลยจำเป็นต้องฝึกที่นั้น)   แล้วบ้านเราก็ค่อนข้างไกลค่ะชานเมืองเลย  มันเดินทางลำบากมาก เพราะรถประจำทางมีสายเดียวเเละหมดตอนทุ่มนึง  เราฝึกงานร้านสะดวกซื้อ ซึ่งแน่นอนไม่ได้เลิกห้าโมง  มันก็จะมีกะเช้า บ่าย ดึก   พ่อเราก็ไม่สามารถไปรับส่งได้เพราะเค้าก็ทำงานไม่ตรงเวลาเหมือนกัน  ทีนี้แฟนก็เลยมาคุยกับแม่เรา ว่าไปอยู่บ้านเค้าได้ เค้าสามารถไปรับไปส่งได้  แล้วมันก็ใกล้บ้านเค้าด้วย   แรกๆพ่อแม่เราก็คิดหนัก เป็นห่วงก็เป็นห่วง เกรงใจก็ด้วย  แต่เค้าก็ต้องยอมเพราะมันจำเป็น  เราไปอยู่บ้านแฟนเราประมาณ หกเดือนค่ะ  แต่ก็วันหยุดก็จะกลับบ้านเราตลอด  ทางบ้านแฟนโอเคเลยค่ะ ดีมากๆ  เราเข้ากับคนในครอบครัวเค้าได้หมดไม่มีปัญหาอะไรเลย    ที่นี้หลังฝึกงานกลับมาอยู่บ้านปกติค่ะ  บางทีก็ไปช่วยเค้าเหมือนเดิม  บางทีบ้านเค้าไปเที่ยว ชวนเราไป เราก็ต้องไปค้างบ้านแฟนค่ะ  แต่พักหลังๆ  เราไปบ่อยค่ะ  เเบบเดือนนึงก็ไปค้างทีนึง  ปิดเทอมก็ไปช่วยเค้าสองอาทิตย์  ซึ่งเรารู้ว่ามันไม่เหมาะสม แต่เราขี้เกรงใจและปฏิเสธคนไม่เก่งค่ะ  เเฟนให้เราไปช่วยเราก็ไปช่วย  เเละก็เกรงใจเค้าด้วยค่ะที่ตอนฝึกงานเราไปอยู่บ้านเขามา ก็เหมือนเขาก็มีบุญคุณกับเรา ประมาณนี้ค่ะ   แล้วหลังๆนี้เวลาเราจะไปพ่อแม่เราเค้าก็ไม่ค่อยโอเคเลย แบบไปอยู่อะไรบ้านเค้าเป็นแค่แฟน เกรงใจเขาบ้าง มันดูไม่เหมาะสมชาวบ้านรู้นินทาหมด  ซึ่งอันนี้เราเข้าใจค่ะ  บางทีแม่เราน้อยใจหนักๆก็ร้องไห้เลย  บางทีพ่อเราน้อยใจก็กินเหล้า เราเสียใจและไม่อยากให้พ่อแม่เราเป็นแบบนี้ เราก็เคยพูดกับแฟนเเล้วว่าพ่อแม่เราเป็นแบบนี้นะ เข้าใจทางบ้านเราบ้าง  เราเป็นผู้หญิงจะไปอยู่บ้านผู้ชายคนเป็นพ่อแม่เราเค้าจะคิดยังไง  เค้าก็พูดเหมือนจะเข้าใจ  แต่พอเราไม่ไปแฟนเราเค้าก็งอนเรา เค้าก็โกรธเรา  ไม่โทรหา ไม่รับสาย    อ่อลืมบอกค่ะ บางทีเราไปช่วยน้องเค้าก็ออกมาช่วย  แต่เข้าใจใช่มั้ยล่ะค่ะว่าเค้าเป็นแม่ลูกกัน  บางนี้น้องเค้าก็ช่วยไม่สุดอ้ะ แบบ อยากช่วยก็ช่วย อยากเล่นโทรศัพท์ก็เล่น  อยากไปนอนบนรถก็ไปนอน  แต่เราทำแบบนั้นไม่ได้ไงจะโดนมองไม่ดีอีก ซึ่งบางทีเราก็เหนื่อยมากเหมือนช่วยอยู่คนเดียว บางวันกลับบ้านมาปวดขา ปวดเข่าเลย  ซึ่งอันนี้แฟนเราก็รู้   เราควรจะทำยังไงกับปัญหานี้ดีค่ะ  นี่ก็ครอบครัวเราเราก็ควรแคร์ความรู้สึกพ่อแม่เรามากกว่าอยู่แล้ว  แต่อีกคนก็แฟน และบ้านเค้าก็มีพระคุณกับเราด้วย  
#ปล. บ้านแฟนเราเค้ายินดีที่เราไปมาก คอยถามตลอดว่าจะมาบ้านวันไหน ยิ่งทำให้เราไม่กล้าปฏิเสธขึ้นไปอีก