สวัสดีค่ะ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกคน คือเรามีปัญหานึงคาใจมาก
แต่ก็เจอมาตั้งแต่เด็กๆสมัยประถม ม.ต้น เเละเรื่อยๆมา ว่าหน้าเราบึ้ง หน้าหยิ่ง เเถวบ้าเรียกหน้าบ้าค่ะ555555 แม่เรายังพูดเลย 😂 คือถ้าอยู่เฉยๆ อยู่นิ่งๆ อยู่คนเดียว เราก็ไม่ได้ยิ้มกับใครไง คนที่เป็นเหมือนกันคงเข้าใจ แต่ถ้าอยู่กับเพื่อน คุยเรื่องสนุกสนาน เราก็หัวเราะร่าเริงปกติ เผลอๆล้นซะด้วย55555
คือถ้าคนมารู้จักทีหลัง ร้อยทั้งร้อยจะบอกว่าตอนเเรกที่เห็นเราคือคิดว่าเราหยิ่งมากกกกกก ถึงขึ้นเกลียดขี้หน้าเรา แต่พอมีโอกาสทำความรู้จักมากขึ้น ไม่พูดคุยกัน ก็สนิทกันได้ จริงเเล้วเราเป็นคนคุยสนุก เพื่อนที่สนิทจะรู้ และชอบให้เราเล่าเรื่องนู้นนี้ ปต่ปัญหาใหญ่ของเราตอนนี้คือ เราเพิ่งเรียนจบ มาทำงานกับองค์กรใหญ่ครั้งแรก สิ่งเเวดล้อมรอบข้างเปลี่ยนไปจากสมัยเรียนเกือบ100% มีเพื่อนร่วมงานหลากหลายวัย ตั้งแต่อายุเท่ากันจนถึงแก่กว่าพ่อแม่เรา คือบางทีเราก็ว่าเราพยายามวางตัวให้ดีเเล้ว เรายกมือไหว้สวัสดีทุกคนในองค์กร ตั้งแต่จอดรถจนตลอดทางมาถึงโต๊ะทำงาน เราทำงานที่นี้ยังไม่ถึงเดือน ก็โดนผู้ใหญ่เรียกไปคุยว่ามีคนฝากมาบอกว่าเราดูเชิ่ดๆ ไม่น้อบน้อม คือเราก็เข้าใจเลยเพราะเเจอปัญหานี้มานานเเล้ว แต่หัวหน้านางก็เข้าใจ เพราะส่วนตัวเรารู้จักกัน อาจจะเป็นความคิดส่วนตัวของเเต่ละคน  แต่นอกจากคำติทางด้านนี้ ก็มีคนชมนะว่าเราน่ารักดี เเต่เราก็ตั้งใจว่าเราจะยิ้มให้มากขึ้น ไหว้ทุกคนที่เดินผ่าน แม้ว่าทุกวันนี้ชั้นก็ไหว้หมดตั้งแต่หัวหน้ายันรปภ. เพราะด้วยส่วนตัวคิดว่า เราเป็นพนง.ใหม่ อายุยังน้อย ควรทำให้ผู้ใหญ่เอ็นดูไว้เยอะๆ เเต่กลับกัน พอเจอฟีดเเบคแบบนี้เราท้อเลยอะ แบบทำไมยังมีคนมองเราแบบนี้😥😥😥😥
   สุดท้าย....ที่มาตั้งกระทู้วันนี้เพราะเราพอรู้ว่ามีคนที่เป็นแบบเราอยู่ ไม่มากก็น้อย อยากรู้ว่าเพื่อนๆพี่ๆน้องๆเคยเจออะไรแบบไหนมาบ้าง แล้วมีวิธีจัดการยังไงบ้างคะ??😁😁