ผมคิดอยู่นานว่าจะเขียนกระทู้นี้ดีหรือไม่ และที่สุดก็เลือกที่จะเขียนครับ
ผมก็เป็นผู้ชายทั่วไป ในแบบของคนที่ชีวิตค่อนข้างมีพร้อมพอสมควร
บ้านฐานะปานกลางไม่ถึงรวย พ่อแม่มีสัมมาอาชีพ ตัวผมก็ได้รับการศึกษาและเลี้ยงดูที่ดีตั้งแต่เด็ก
ผมเลือกเรียนหมอ และจบมาเป็นหมอเฉพาะทางสาขาหนี่ง ตอนนี้เลี้ยงตัวเองและส่งเงินให้พ่อแม่ได้บ้าง แต่ก็ไม่ได้หรูหราอะไร
ตลอดเวลาในชีวิตเรียน ผมก็คือเด็กเรียนคนหนึ่ง ที่เป็น stereotype ของเด็กเรียน
คือเรียนอย่างเดียว ไม่เที่ยว คุยกับผู้หญิงไม่เป็น
เป็นเด็กเนิร์ดน่าเบื่อๆ คนนึง
ผมไม่ใช่คนรูปร่างหน้าตาดี พูดไม่เก่ง เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกที่จะไม่มีใครเข้ามาติดพันในชีวิต
ซึ่งมีอยู่จุดนึงในชีวิตที่ผมมีความรู้สึกดีๆ กับเพื่อนผู้หญิงคนนึงตอนเรียน
เป็นระยะเวลาหลายปีที่เราคุยกัน แต่ความสัมพันธ์มันไม่เคยชัดเจน ผลสุดท้าย ผมก็แห้ว เธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว
ผมเสียความรู้สึกมากๆ รู้สึกเฟล
เวลาผ่านมาประมาณหนึ่ง ผมก็ดิ้นรน ที่จะหาใครเข้ามาในชีวิต
เมื่อคนเรามาถึงจุดนึง หาเงินได้ หน้าที่การงานก็เติบโตไปตามจังหวะ แต่มันกลับรู้สึกเหงาและเดียวดาย
ผมเริ่มหาคนที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ในอินเตอร์เน็ต แต่ด้วยอะไรหลายๆ อย่าง ยิ่งคุย ก็ยิ่งรู้สึกงงกับตัวเองว่า ทำไปเพื่ออะไร
จนเวลาผ่านไป ผมพอจะเข้าใจแล้วว่า ตัวเองไม่ได้ต้องการคนรัก เพราะผมยังไม่สามารถดูแลใครได้จริงๆ
หากแต่สิ่งที่ผมต้องการ คือ sex ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยมีเลย
มันคงฟังดูแปลกนะครับ ในทางหนึ่ง ผมก็ต้องช่วยตัวเองอย่างเดียว เพราะอย่างที่บอก ผมคงอยู่ในสังคมที่ดีเกินไป เพื่อนๆ ผมไม่มีเคยเรื่องพวกนี้
เพราะอย่างที่รู้ๆ กัน ว่าถ้าจะไปเที่ยว มันควรต้องมีคนพาไป ผมก็ไม่กล้าเข้าไปคนเดียว
ในขณะที่พวกไซด์ไลน์ มันอันตรายเกินไป
แต่อีกทาง ผมก็หมกมุ่นเรื่องนี้ตลอด เพราะมันคือสัญชาติญาณที่ถูกกดมาสามสิบปี จะให้ไปเตะบอล ดูปะการังอะไรต่อมันก็ไม่ตอบโจทย์แล้ว

หรือบางคนบอกว่า ทำไมไม่หาแฟน มีกับแฟน ดีที่สุด
คืออย่าว่าผมงั้นงี้เลยนะครับ ผมก็ยังหาแฟนไม่ได้เลย แล้วมันคงเป็นความคิดที่ไม่ดี เดี๋ยวผญ จะคิดว่าเห็นเป็นวัตถุทางเพศ ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดงั้นนะ
แล้วในสังคมไทย ผู้หญิงมีทัศนคติไม่ดีต่อ sex มากๆ หลายคนอาจไม่โอเคด้วยซ้ำกับการมีอะไรก่อนแต่ง

ผมคงจะเป็นคนส่วนน้อยของสังคมครับ อย่าถือสาผมเลยครับ