เรามีคนคุย แต่เราไม่เรียกว่าแฟน  คนที่เราคุยก็ไม่ได้เรียกว่าเราเป็นแฟน  ทั้งคู่ต่างไม่กำหนดสถานะกัน บางครั้งอีกฝ่ายหึงอีกฝ่ายก็จะไม่สบายใจ ประมาณว่าคุณไม่มีสิทธิ์. ลองย้อนกลับไปวันแรกๆที่เราตกลงกัน เราแค่คนรู้สึกดีต่อกันเรายังไม่ใช่แฟนกัน สำหรับเราเราพร้อมหยุดนะ. แต่ฝ่ายชายบอกคุยกันแบบนี้เรื่อยๆแหละ รู้สึกดี ดูแลกันแบบนี้ไปก่อน  เราก็ตกลงและเข้าใจเขานะ  บางทีเวลาแฟนเก่า หรือพวกกิ๊กๆเขาโทรมาเราไม่เคยว่า.  ไม่ห้ามด้วย  ต่อให้ลึกๆจะหึงก็ตาม. แต่พอเรานัดเดทคนอื่น กลับไม่พอใจ. และบางทีไปเที่ยวกับเพื่อนมีคนมาขอเบอร์ บางคนถูกใจเราก็ให้ไป. พอมารู้ว่า เราคุยกลับห้ามมาว่าเราไม่ให้ทำอีก. แล้วยังไง คุณต้องการอะไร  ต้องการให้เราเป็นตัวสำรองคุณอย่างงั้นหรอ  เห็นผู้ชายอายุ30ขึ้นไปเป็นแบบนี้แทบทุกคนเลย. เพื่อนเราก็เจอ อยากรู้คุณผู้ชาย คุณคิดอะไรอยู่???

แท็กผิดห้องขออภัยด้วยนะคะ