''ฉันฝันว่าครั้งนึงจะได้เจอท่านถึงแม้ว่าจะเจอท่านตอนสิ้นลมหายใจแล้วก็ตาม''
ฉันเป็นเด็กต่างจังหวัดครอบครัวฉันต้องออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามือ(ตี3)เราเหมารถตู้กันไปนั่งไปกันเต็มคันรถ ต่างคนก็ต่างหลับกันเพราะยังมืดอยู่ แต่ก็เกิดเหตุการณ์ที่เราไม่อยากให้เกิด รถเรามีปัญหาต้องรีบหาที่ซ่อมแม๊กแตกหรืออะไรไม่รุ้ร้านก็ไม่มีอะไหล่เรารอนานพอสมควรตอนแรกจะถึงประมาน7โมงแต่เกิดเรื่องเลยมาถึง9โมงเช้าซึ่งเวลาคนก็เยอะพอสมควรแล้ว เราก็เดินไปเข้าแถวแม้ว่าแถวจะขยับทีละนิดทีละนิดผู้คนก็ยังมาอย่างไม่ขาดสาย นักเรียน นักศึกษา ชาวบ้าน แม้แต่ชาวเขาก็ตาม แต่ละก้าวที่ค่อยๆขยับนั้นจะคอยมีอาสาสมัครคอยดูแลให้น้ำ ยาดม  ผ้าเย็น ร่ม กับทุกคนเป็นอย่างดีตรงนี้มันทำให้เห็นว่า
น้ำใจคนไทยไม่แพ้ชาติไหนเลยจริงๆ