ตลอดเรื่อง เราเห็นเจ้าแม้นเมือง ดูถูกตัวเอง กดตัวเองให้ต่ำ ฉันสู้น้องไม่ได้ ผัวฉันไม่รักฉัน
นั่งจมน้ำตา กับความไม่ชอบธรรมปลอมๆ ที่เจ้าแม้นเมืองสร้างขึ้นมาหลอกตัวเอง ให้ตกอยู่ในสภาวะเหยื่อ
จนวันนี้ตอนจบ ยิ่งตอกย้ำภาพนั้นชัดเจนขึ้นไปอีก คือ สร้างสถานการณ์ ให้ตัวเองต้องสละชีวิต ทั้งๆที่จริงแล้วมันจำเป็นขนาดนั้นหรอ
เหมือนเจ้าแม้นเมืองพยายามจะ สละชีวิตเพื่อเติมเต็มความอยากเป็นเหยื่อของตัวนางเอง ไม่ได้ทำเพราะคนที่นางรักจริงๆ
เพราะถ้าทำเพื่อคนที่ตัวเองรักจริงๆ อย่างลูก ผัว พี่น้อง คือต้องอยู่ต่อไป
อย่างที่เคยได้ยินมาจากหนังฝรั่ง (เรื่องอะไรจำไม่ได้) ที่บอกว่า การจบชีวิตตัวเองน่ะมันง่าย
แต่การมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อคนที่เรารักต่างหาก คือการเสียสละที่แท้จริง
อย่างเจ้าแม้นเมืองนี่เป็นตัวอย่างของสภาวะทางจิตชนิดหนึ่ง ที่เรียกว่า victim complex หรือ matyr complex
คือการหาทางออกโดยทำให้ตัวเองเจ็บที่สุด (แต่แอบฟิน) ทั้งๆที่ เอามิ่งหล้าไปซ่อน ปลอมตัวเป็นคนอื่นไปไม่ได้หรอ

สุดท้าย คนที่ต้องอยู่ต่อ กลับต้องแบกภาระทางจิตที่แม้นเมืองได้ก่อไว้
ไม่ว่าจะเป็นมิ่งหล้า ที่ต้องมาสวมรอยเป็นแม้นเมืองไปตลอดชีวิต ตัวตนของความเป็นมิ่งหล้า ตายไปจากโลกนี้
หน่อเมือง ที่ต้องอยู่อย่างคนป่าบ้าๆบอๆ ตาบอด ไปตลอดชีวิต
ศุขวงศ์  ที่ต้องอยู่อย่างหัวใจสลายไปตลอดชีวิต

สรุป แม้นเมือง เป็นสภาวะทางจิต และสร้างความเสียหายให้คนรอบข้างมากกว่าผลดี
เสียดายที่ละครไม่ได้สรุปตอนจบของการเมืองในเรื่องให้ เราเลยไม่รู้ได้ว่า การ"เสียสละ" ของแม้นเมือง ส่งผลดีแค่ไหน