เรื่องของเรามันมีอยู่ว่า เราไปชอบเพื่อนคนหนึ่งโดยที่ไม่รู้ตัวว่าชอบไปตั้งแต่เมื่อไร เราเรียนโรงเรียนแยกชาย-หญิง
รู้จักกันครั้งแรก...คิดว่าเขาคงจะหยิ่งน่าดู แต่ดูไปเรื่อยๆ ก็รู้จักเขามากขึ้น ทําให้รู้ว่าเขาเป็นคนที่คุยสนุก ตลก สนุกสนาน เฮฮา และด้วยความเฮฮา ตลกของเขาจึงทําให้เราได้รู้จักกันและสนิทกันมากขึ้น เราคุยกันครั้งแรกในเฟสบุ๊ค เขาทักเรามา ตอนนั้นเรายังไม่ชอบเขาที เราก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาทักเรามาเขาตั้งใจหรือสุ่ม(สุ่มหรอ?) เราก็ไม่รู้ ว่าจะถามแต่ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยได้ถามสักที

เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น เรามีชื่อเรียกกันด้วยแหละ ^ ^ ... เราคุยกันตลอด เม้นสเตตัสโต้ตอบหากันบ่อย และเยอะขึ้นๆ จนเพื่อน รุ่นน้อง ไม่เว้นแม้กระทั่งอาจารย์ที่สนิทสนมด้วยเริ่มแซวเราสองคน จนเราทำตัวไม่ถูก (ก็คนไม่เคยถูกแซวเยอะขนาดนั้นนี่น่า ^ ^) และตอนนั้นแหละเราคิดว่าเราชอบเขาเข้าแล้ว ( “แรกๆไม่คิดว่าจะชอบหรอก หลังจากโดนแซวนี้แหละ เริ่มคิด.. ” ) แต่ตอนนั้นเราก็ยังคุยกันปกติเรื่อยมาๆ จนวันหนึ่งก่อนที่เขาจะไปเรียนต่างประเทศ เขาทักมาบอกชอบเรา เราก็สตั้นไปได้ครู่หนึ่ง เพราะไม่คิดว่าเขาจะชอบเราเหมือนที่เราชอบเขา ... แต่มือมันก็พิมพ์ไปเอง พิมพ์ปฏิเสธเขาไป ทั้งๆที่ใจก็รู้สึกเหมือนกับเขาเหมือนกัน เพียงแต่รู้สึกกลัว ไม่รู้กลัวอะไรเหมือนกัน บอกได้แค่ว่ากลัว..!! หลังจากวันนั้น.. ทั้งเราและเขา ต่างคนก็เริ่มห่างหายไปจากกัน ไม่คุยกันไม่ติดต่อกันได้ประมาณปีกว่า จนกระทั่งประมาณสองสามเดือนที่แล้ว เขาทักมาหาเราอีกครั้ง ถามสารทุกข์สุขดิบ ถามโน้นนี่นั่น.. และทักมาบ่อยๆขึ้นจากที่หายไป ไม่ติดต่อกันปีกว่า จนมาวันนี้.. ดูเหมือนเราเริ่มจะเข้าใจกันแล้ว ดูเหมือนเขาเลิกคิดเรื่องในวันนั้นแล้ว(มั้ง) ส่วนเรายังรู้สึกผิดกับเรื่องวันนั้นอยู่นะ  แต่ก็พยายามเลิกคิดถึงมันแล้วแหละ เพราะหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะเข้าใจในสิ่งที่เราทำไปในวันนั้น ...
.
.
ถ้าเธอมาเห็นอยากจะพูดว่า.. ขอโทษ .. ขอโทษกับหลายเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่ดี และอยากจะขอบคุณเธอที่มีเคยมีความรู้สึกดีๆให้กัน ขอบคุณจริงๆ ดีใจนะที่กลับมาคุยกันเหมือนเดิม เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม อย่าหายไปอีกนะ ^ ^-
#ถ้าเธอมาอ่านก็คงจะดี