เท่าที่ผมจำได้ ผมน่าจะเป็นโรคนี้มาตั้งเเต่ ป.5 เเล้ว เพราะเมื่อก่อนผมเป็นคนที่ออน่เเอไม่สู้คนเลย เเถมยังอ้วนมาก เเถมตัวเตี้ยกว่ารุ่นเดียวกันอีก เลยทำให้ผมโดนเเกล้งบ่อยมากๆ เเละไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนเลย เเล้วผมยังเป็นเด็กที่ความคิดอ่านมากกว่ารุ่นเดียวกันเลยทำให้ความเห็นของผมจะไม่ตรงกับรุ่นเดียวกันเสมอ ทำให้ผมเป็นเเกะดำในห้องเลยก็ว่าได้ ผมเลยต้องอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด(ตอนนี้ก็เช่นกัน)จนป.6 ผมเริ่มเล่นบาส ผม(คิดว่า)เล่นเเล้วทำได้ดีมากๆเเละผมก็เล่นมาเรื่อยๆจนช่วงม.3ได้ไปเเข่งให้ร.ร เเละเป็นตัวเยาชน(ตอนนี้ม.5) เเต่ปัญหาคือ..ผมไม่สามารถละจากการเล่นการซ้อมได้เลย ผมโหยหามันตลอดพอไม่ได้เล่นก็จะเศร้า จะรู้สึกจิตตก เเต่ช่วงเเรกๆก็ไม่เท่าไร ที่หนักคือ หลังจากผมโดนเเฟนบอกเลิก ผมเป็นคนที่ใจค่อนข้างเปราะบางกับเรื่องเเบบนี้มากทำให้ ติดกีฬานี้หนักกว่าเดิมเพราะผมเล่นเเล้วผมมีความสุข ได้ชนะคนอื่น มันทำให้ลืมเรื่องนั้นไปได้ พอเลิกจากเล่ยบาสกลับมาบ้านผมก็จะร้องไห้คนเดียวนึกถึงเรื่องเเฟนตลอดเวลา เป็นอย่างงี้2-3เดือน(ตอนนี้ก็ยังนึกถึงเเต่ไม่หนักเท่าเมื่อก่อนเเล้ว)วันไหนเลิกเรียนเเล้วไม่ได้ไปซ้อมหรือเล่นนี้จะจิตตกสุดๆ รู้สึกหดหู่เเล้วอยากร้องไห้ตลอดเวลา เเละปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือ...ผลการเรียนผมเเย่ลงเรื่อยๆ จนต้องดรอปเรียนม.5 ผมไม่มีสมาธิกับการเรียนเลยผมนึกถึงเเต่บาสตลอดเวลาจนไม่มีสมาธิ ผมยังเครียดกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นอยู่ ภาพเเฟนผมวนอยู่ในหัวตลอดเวลาจนไม่อยากทำอะไรเลย
ยิ่งกว่านั้นทางบ้านผมซีเรียสเรื่องของอนาคตมากๆ(ไม่ได้บังคับให้เลือกอาชีพอะไรเเต่ขอให้มีอนาคตที่ดี) ซึ่งผมเอาดีทางด้านบาสอาชีพไม่ได้เพราะผมเป็นคนตัวเล็ก(สูงเเค่172) เลยทำให้รู้สึกกดดันมากๆครับ ไม่รู้อีกนานมั้ยกว่าจะผ่านช่วงนี้.......ผมไม่บอกที่บ้านเรื่องผมเป็นเเบบนี้
ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ใครก็ได้ช่วยชี้เเนะหน่อยครับ...