สวัสดีครับ.....ผมอยากทราบว่าผมควรทำยังไงกับความรู้สึกผิดของผมที่มีมาตลอด 6 ปีดีครับ?
เรื่องราวมีอยู่ว่าเมื่อประมาณ9ปีที่แล้ว ผมย้ายโรงเรียนมาเรียนที่โรงเรียนเเห่งนึง วันเเรกที่เข้ามาครูประจำระดับชั้นก็พาเดินดูห้องเรียนว่าห้องไหนขาดสมาชิกบ้าง เขาจะได้ให้ผมไปเรียนห้องนั้น ในขณะที่เดินตามอาจารย์ไปเรื่อยๆในหัวผมตอนนั้นก็คิดเเต่ว่า...ผมไม่อยากเรียนที่นี่ ผมอยากเรียนที่โรงเรียนเก่า ผมคิดถึงเพื่อน คิดถึงครู คิดถึงทุกอย่างที่เป็นโรงเรียนเดิม โดยส่วนตัวผมเป็นคนที่ต้องใช้เวลาพอสมควรในการทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆคือผมไม่ได้เข้ากับคนยากอะไรขนาดนั้นนะครับเเต่เเค่ไม่รู้ว่าจะเริ่มที่ตรงไหน นี่ก็จึงเป็นอีกสาเหตุที่ทำให้ผมไม่อยากย้ายมาที่โรงเรียนใหม่ ทันใดนั้นอาจายร์ก็พาผมเดินไปที่ห้องๆนึงเเล้วหันมาบอกผมว่าห้องนี้ว่าง เข้าไปสิ ผมยืนมองบรรยากาศภายในห้องอย่างกังวล ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มที่ตรงไหน คือทั้งห้องก็เป็นเพื่อนกันมาหลายปีเเล้ว ผมไม่รู้ว่าควรจะเดินเข้าไปนั่งตรงไหน ในขณะที่ผมกำลังสับสนกับความกังวลก็มีผู้หญิงคนนึงที่นั่งอยู่ในห้อง เธอหันมายิ้มให้ผม ตอนนั้นใจผมเต้นเเรงมาก 1.คือด้วยรูปลักษณ์หน้าตา 2.ด้วยความเป็นคนอัธยาสัยดีของเธอ เวลาผ่านไปผมกับเธอก็ค่อนข้างสนิทกัน ผมเเอบชอบเธอ เพื่อนในกลุ่มผมรู้ คนในห้องรู้ เเละผมก็คิดว่าตัวเธอก็รู้เช่นกัน เเต่ผมไม่กล้าที่จะบอกเธอจึงเลือกเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ(มั้ง55555) ผมขอบอกก่อนนะครับว่าผมชอบเธอตั้งเเต่วันเเรกที่เห็นหน้า ชอบตั้งเเต่ยังไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำ เวลาผ่านไปประมาณ2ปี ผมก็ได้รู้ว่าเธอกับเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกับผม คุยๆกัน ตอนนั้นผมยังไม่เชื่อ ผมเลยตัดสินใจถามเพื่อนสนิทผมไปตรงๆ มันตอบกลับมาว่า "จะบ้าาหรออ........หน้าตาแบบนั้นไม่ใช่สเปกกูเลย" (ซึ่งประโยคนี้ผมยังจำมันได้จนถึงทุกวันนี้) หลังจากได้รับคำตอบจากมันผมก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ พอเวลาผ่านไปนานเข้า ผมก็เริ่มสังเกตุเห็นความผิดปกติของของทั้งคู่ คือสนิทกันมากขึ้น เเย่กันบ่อยขึ้น คือดูยังไงก็เหมือนคนชอบกัน เเต่ทางฝั่งเพื่อนผมก็ยังคงปฎิเสธอยู่ ผมจึงเริ่มสืบด้วยการเข้าไปดูเเชทของเพื่อนผมว่าได้คุยกับเธอบ้างมั้ย เเล้วผมก็เจอความจริง......ที่เเสนเจ็บปวด ในเเชทนั้นก็มีการบอกชอบกัน มีการถามว่าทำไรอยู่ กินข้าวยัง บลาๆ ตามประสาคน(เหมือน)เป็นเเฟนกัน ในขณะที่ขณะที่ผมกำลังเลืออ่านเเชททั้งหมดอยู๋นั้นจู่ๆน้ำตาผมก็ไหลออกมา ผมร้องไห้หนักมาก คือไม่ใช่เเค่เพราะว่าเธอไม่เคยคิดอะไรกับผม(เเต่บางครั้งเธอก็เหมือนให้ความหวัง)เเต่เป็นเพราะการถูกเพื่อนสนิทตัวเองหักหลัง ตอนนั้นผมยอมรับว่าโกรธมากกกกกก ผมทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ด้วยอารมณ์ชัววูบในตอนนั้นมันทำให้ผมทำสิ่งที่ผิดลงไป ผมเลือกที่จะเเฮกเฟสของเพื่อนสนิทผมโดยการเปลี่ยนรหัสผ่านเฟสมันทำให้มันเข้าไม่ได้แล้วก็สวมรอยเป็นมันในการคุยแชทกับเธอ ผมก็คุยไปเรื่อยๆ ก็เริ่มแกล้งชวนทะเลาะเเล้วสุดท้ายทั้งคู่ก็เลิกคุยกันไป โดยที่ฝ่ายหญิงก็ไม่รู้ว่าคนที่คุยกับเธอในระยะเวลาประมาณ 2อาทิตย์ไม่ใช่เพื่อนผม ส่วนฝ่ายเพื่อนผมก็สมัครเฟสใหม่(ซึ่งเเชทก็หายหมด) ทั้งคู่ก็ไม่ติดต่อกันอีกเลย พอเวลาผ่านไปผมก็เริ่มมาคิดได้ว่าที่ทำไปมันผิด ผมจึงตัดสินใจบอกความจริงทั้งคู่ ฝ่ายหญิงเกลียดผมมาก ไม่นับผมเป็นเเม้กระทั่งเพื่อน เธอเกลียดผมถึงขั้นที่ว่าที่ไหนมีผมที่นั่นต้องไม่มีเธอ คือเวลาเพื่อนนัดรวมเเก๊งตี้ไรงี้อ่ะครับ เธอจะถามทันทีว่าผมไปรึป่าว ถ้าผมไปเธอจะไม่ไป ต่อจากนั้นมาผมก็ไม่เคยยถูกชวนไปร่วมสังสรรค์ด้วยอีกเลย ส่วนฝ่ายเพื่อนสนิทก็คงจะรู้สึกผิดกับผม ไม่มีการติดต่อ ไม่มีการพูดคุย ใดๆอีกเลยย หลังจากนั้นพวกเราทุกคนก็ต่างย้ายไปเรียนในที่ใหม่ๆ ทำให้ไม่มีการติดต่อกันตั้งเเต่วันนั้นมา
สิ่งที่ผมยังค้างคาใจจนถึงทุกวันนี้ก็คือการที่ผมไม่มีโอกาสได้อธิบาย ไม่มีโอกาสที่จะได้บอกกับเธอว่าผมโดนหักหลังเหมือนกัน ไม่มีโอกาสเเม้เเต่จะขอโทษเธอ............
ถ้าเธอมีโอกาสได้มาอ่านกระทู้นี้อยากให้ "ณ" รู้ว่าขอบคุณช่วงเวลา3ปีที่ทำให้เราโครตมีความสุข ขอบคุณทุกสำหรับทุกอย่างเเละก็ขอโทษที่วันนั้นทำแบบนั้นลงไป ขอโทษจากใจจริง.....ถ้าเป็นไปได้กูยังอยากเป็นเพื่อนกับอยู่นะ........ได้เป็นเเค่เพื่อนก็พอเเล้ว^^

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะครับ ขอบคุณมากกครับ.....