ครั้งนึงตอนเด็กอายุประมาณ 12-13 ปี ช่วงมัธยมต้น ผมกะน้อง และเพื่อนน้องอีกนึงคนชอบไปว่ายน้ำที่สระน้ำแห่งหนึ่งเป็นประจำ วันนั้นเวลาประมาณ 10 โมงเช้า ของวันเสาร์ ด้วยความที่เป็นเด็กที่ซนอยู่แล้ว ก็ได้แกล้งน้องเป็นประจำ แกล้งสารพัด จึงไม่แปลกที่วันนั้นผมต้องแกล้งน้องเป็นธรรมดา ตามนิสัยของผม วันนั้นออกจากบ้าน มาโดยที่ไม่ฟังคำเตือนของแม่ (ลูกอย่าลืมกินข้าวนะ เดี๋ยวไม่มีแรงว่ายน้ำ) พอถึงสระก็ไม่รีรอ ที่จะเล่นน้ำเลย กระโดดลงด้วยความดีใจ เพราะเรียนหนักมาทั้งอาทิตย์ อยากผ่อนคลายบาง พอเล่นน้ำได้สักพักก็เริ่มแกล้งน้อง โดยแกล้งทำเป็นจมน้ำ (ช่วยด้วย !! ช่วยด้วย !!) ด้วยความตกใจน้องก็ว่ายมาช่วย แล้วก็เข้าทางผม แฮร่ !! ต้องบอกก่อนน้องผมน่ารัก แบบเด็กขี้สงสัย คราวนี้ผมก็กะจะแกล้งน้องเป็นครั้งที่สอง แต่จู่ๆก็มีความรู้สึกหมดแรง อ่อนเพลีย แล้วก็ค่อยๆ จมลงไปก้นสระ พยายามแหวกว่ายยังไงก็ขึ้นมาผิวน้ำไม่ได้ แล้วก็ชาไปทั้งตัว เพราะตะคริวกิน พอใกล้จะสิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย ภาพที่ลอยมาคือ แม่ แม่บอกอะไรเราไว้? ทำไมเราไม่ฟัง? เรายังไม่ตอบแทนเค้าเลยเรายังตายไม่ได้นะ แล้วก็สลบไป จนมีคนสังเกตเห็นว่าเราดำน้ำไปนานมาก เลยให้คนที่ดูแลสระลงไปเอาตัวผมขึ้นมา จากที่มีคนเล่าให้ฟัง ตัวผมเขียวมาก ปากม่วงจนน่ากลัว พี่ที่ดูแลสระได้ทำการปั้มลมให้ผมหายใจหลายสิบรอบ ผมก็ไม่ฟื้น จนรอบสุดท้ายยกมือไหว้ ก่อนที่จะทำครั้งสุดท้าย ปรากฎว่าผมฟื้น พอลืมตามา ผมเห็นฝูงชนคนเต็มไปหมดยืนมุงผม ผมถูกน้ำตัวส่งรพ. เพื่อรักษาตัว หมอได้เอกซเรย์ภายใน ผมว่าปอดเสียหาย 30% เกิดจากสำลักน้ำเข้าไปในปอด พักฟื้นอยู่พักใหญ่ จึงกลับมาอยู่บ้านได้ พอถึงบ้านคนที่บ้านก็ได้ทำพิธีเรียกขวัญ โดยไปไหว้ที่สระน้ำแล้วผูกสายสิญจน์ คนที่เป็นแม่บ้านที่สระก็เล่าให้ฟังว่า เช้าวันนั้นป้าเค้ามาทำงานตามปรกติ ประมาณตี 5-6 โมง เค้าได้มากวาดใบไม้รอบสระ ป้าเค้าเห็นผู้หญิงแต่งตัวนุ่งโจงกระเบน ใส่สะไบ นั่งอยู่ขอบสระ พระก็เลยบอกว่านั้นมันผีพราย มันจะไปเกิดกะจะเอาเองไปอยู่แทนมันละมั้ง ผมได้ยินแบบนี้ขนลุกไปทั้งตัวเลย ถ้าวันนั้นผมเชื่อแม่ก่อนเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ปล.มีลูกหลานก็ช่วยกันดูๆด้วยนะครับ อย่าปล่อยไกลหูไกลตา ขอบคุณที่รับฟังคราบป๋ม