ช่วงนี้ไม่ว่าจะเป็นการไปกราบพระบรมศพที่สนามหลวง หรือ การไปเยี่ยมชมพระที่นั่งอนันตสมาคม คนจะเยอะมากกกกกกกก ซึ่งเราก็ไปมาทั้ง2ที่ แต่เรื่องมาเกิดตอนที่ไปพระที่นั่งอนันฯ พอมีข่าวออกว่าจะปิดในวันที่ 30 ก.ย.นี้ เราก็เลยพาพ่อ แม่ และลูกสาวเรา(5ขวบ)ไป

พอไปถึงกฎระเบียบเค้าก็มีว่า ห้ามเอาสัมภาระและโทรศัพท์เข้าไปเด็ดขาด จึงทำให้จุดฝากของเต็มคิวยาว จนท.จึงแนะนำว่าถ้าไม่มีของสามารถต่อแถวซื้อตั๋วเข้าได้เลย เราจึงตัดสินใจไม่เข้าถือของให้ครอบครัวแทน เพราะเราเคยเข้าไปดูแล้ว เลยพาทุกคนไปต่อแถวซื้อตั๋วเข้าชม ซึ่งแถวยาวมากเหมือนกัน และแดดก็ร้อนมาก ต่อแถวได้ซักประมาณครึ่งชม.แถวก็ขยับเรื่อยๆ  เราเลยบอกเค้าให้ต่อแถวกันไปแล้วเราจะออกไปหาซื้อน้ำมาให้กิน

พอเราซื้อน้ำกลับแถวก็มาถึงเกือบๆ ทางเข้าก็มีป้าคนนึงอายุประมาณ 70 ได้ ก็เดินแทรกเข้ามานั่งข้างๆแล้วพูดว่า "ขออยู่ตรงนี้แล้วกัน" ซึ่งเราเข้าใจว่าป้าแกมาขอนั่งหลบแดดข้างๆเราก็ไม่ได้พูดอะไร เราก็จัดแจงน้ำท่าให้พ่อแม่กับลูกสาวเรากินพอแถวกำลังจะขยับก็มีลูก+หลานป้าแกเดินเข้ามาช่วยพยุงแล้วก็พูดว่า "ขอให้ป้าแกแทรกตรงนี้ได้มั้ยป้าแกเท้าเจ็บเดินไม่ไหว"แล้วทั้ง 3 คนก็เข้ามาในแถวหน้าเราเลย ไม่รอคำตอบเราเลย ลูกสาวเราเห็นก็พูดบอกแม่ๆ ทำไมยายเค้ามาแซงเราหล่ะ คือเราก็ไม่รู้จะพูดยังไง ก็บอกลูกไปว่ายายเค้าเจ็บขาลูกเลยมาขออยู่ตรงนี้ แม่เราก็มองหน้าเราแล้วชี้มือไปที่ครอบครัวนี้ว่าอะไรยังไงเราก็บอกว่าเค้ามาขออยู่บอกยายเจ็บขาเดินไม่ไหว แม่เราเลยถามแล้วลูกหลานเค้าหล่ะเกี่ยวอะไร

คือเราเข้าใจที่แม่เราต้องการจะสื่อนะว่าเค้าไม่ได้แค่แซงเราคนเดียวแต่ข้างหลังแถวอีกตั้งยาวหล่ะเค้าให้แซงหรอ ถ้าจะขอก็ต้องไปขอทั้งแถวซิ แต่คือตอนนั้นเราปล่อยให้เค้าเข้ามาแซงไปแล้วจะไปเรียกไล่เค้าก็ไม่ทันแล้วก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลยแถวก็ขยับเรื่อยๆ

คืออยากรู้ว่าสิ่งที่เราปล่อยผ่านแบบนี้มันถูกมั้ย หรือมีวิธีการรับมือกับคนแบบนี้ยังไง เราสอนลูกเราตลอดเรื่องการรอคิวไม่แทรกคิวซึ่งน้องก็จดจำเข้าใจดีแต่พอมาเจอแบบนี้มันขัดๆกับสิ่งที่เราสอนเค้ายังไงไม่รู้ ก่อนหน้าเคยเจอแซงคิวเข้าห้องน้ำเราก็ไม่เฉยนะ เรียกเค้าบอกเค้าว่าเราต่อแถวอยู่นะ