ทุกครั้งที่ต้องไปหาหมอที่โรงพยาบาลแพร่
ต้องมีความหงุดหงิดทุกครั้งเรื่องหาที่จอดรถ..และวันนี้ ก็เช่นเดียวกัน วนหาที่จอดรถครึ่งชั่วโมง...ต้องเดินกว่า 200 เมตรเข้าโรงพยาบาล และต้องหงุดหงิดเพิ่มอีกกับคิวมหาศาล....วันนี้ได้คิวที่ 184 ดูท่าทีว่าจะได้มาตอนบ่าย แต่ก็ยังไม่วายนั่งรอเผื่อฟลุ๊กจะได้ตรวจตอนเช้าเลยนั่งรอๆ... รอไปก็ได้ยินน้ำเสียงพยาบาลเรียกชื่อคนนั้นคนนี้ ยังไม่ถึงคิวเราสักที ถามป้าข้างๆว่าป้าคิวที่เท่าไรค่ะ ป้าบอกของป้า 99 คิดละว่าลงต้องบ่ายๆแน่แท้ตามประสบการณ์ แลไปเห็นนางพยาบาลที่ขานชื่อ. เอ๊ะพยาบาลคนนี้เขาน่ารักจัง เวลาผู้ป่วยสอบถามอะไรเธอจะตอบมาด้วยรอยยิ้มทุกครั้ง ไม่ว่าจะคุณตาคุณยาย แต่ตัวแบบไหนมาถามเธอจะยิ้มทุกครั้ง...ยิ้มของเธอสวยมาก เลยมองไปรอบๆดูบรรยากาศในโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ตึกผู้ป่วยนอก หมอพยาบาลทุกคนเขายิ้ม คุยกับผู้ป่วยดีมากๆ ไม่รังเกียจ ถึงคนจะเยอะเจอคนอารมณ์เสียเรื่องคิวบางคนต่อว่า เขาก็ยิ้มก็อธิบาย คุณหมอตั้งใจตรวจ สอบถามนั้นนี่ระเอียดยิบ ไม่ได้ตรวจส่งๆ ชอบจัง ชอบรอยยิ้มตึกคนไข้นอกโรงพยาบาลแพร่..ทำให้ฉันคิดได้ว่าฉัน จะโมโหทำไมกับแค่รอคิว เจ้าหน้าที่เขายังยิ้มทั้งที่ทำงานหนักขนาดนั้น..เป็นรอยยิ้มที่ประทับใจมาก.. ขอบคุณในความตั้งใจบริการมากๆค่ะ......

ปล.อธิบายเป็นคำพูดไม่หมดนะคะ ต่อไปจะไม่บ่นคิวนานๆเลย...คนไข้คิว 184