ฉันอายุ20ปี ท้องก่อนวัยอันควร สามีฉันดูเค้าฉลาดแกมโกง แต่มันก็ไม่ได้ผิด เพราะฉันไม่ได้โกรธเกลียดเค้าเลย ยิ่งอยู่ยิ่งจืดชืด ความรักจากสีชมพู กลายเป็นสีเทาๆ ฉันไม่มีที่ปรึกษา ไม่มีเลย จนวันนึงฉันเครียด เครียดมาก ทั้งเรื่องลูก เรื่องงาน เรื่องครอบครัว จนฉันล้มป่วยไป หมอบอก..ฉันเป็นโรคMoyaMoya และเซลล์สมองบางส่วนเกิดการเสียหาย ทำให้ฉันจำอะไรไม่ได้ แม้กระทั้ง เพลงชาติไทย สูตรคูณ อักษร ก-ฮ ฉันไม่สามารถท่องได้เลย แถมมาอีกอย่าง คือความพิการ ฉันนอนร้องไห้ทุกวันทุกคืน คนที่ฉันรักเค้าทิ้งฉันไป แต่เราก็เข้าใจว่า ใครๆก็ไม่อยากอยู่กับคนพิการ ขนาดปกติๆยังทะเลาะกันทุกวัน ฉันพยามสู้ หัดเรียนรู้ใหม่หมดทุกอย่างที่เสียไป มีคนดูถูกฉันเยอะแยะมากมาย คนอื่นจะว่ายังไงฉันไม่เอามาใส่ใจ แต่คนในครอบครัวกลับพูดจาทำร้ายจิตใจฉันอย่างมาก ฉันเสียใจ ฉันร้องไห้ แต่ฉันพยามสู้ต่อไป ด้วยต้นทุนของคนเรานั้นมันมีไม่เท่ากัน แต่เราพยามสร้างมันขึ้นมาให้ดีกว่าเดิม ฉันมองเพื่อนๆพวกเค้าต่างมีอนาคตที่สดใสต่างกับฉัน จนฉันมานึกถึงว่า ถึงสมองและร่างกายจะเสียหายไปบางส่วน แต่เราก็สามารถใช้สิ่งที่เหลืออยู่เพื่อพัฒนาตนเองให้สูงขึ้นได้ ฉันอยากมีอิสระจากพันธนาการทุกสิ่ง ยืนด้วยตนเองได้. แล้วเค้าคนนั้นก็กลับมา ที่กลับมาฉันคิดว่าเป็นภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมากกว่าความรัก ฉันคิดว่า ฉันเสียน้ำตาให้เค้าคนนี้มามากพอแล้ว เจ็บจนเจ็บยิ่งกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว คือมันสุดแล้วอ่ะจ้ะ ได้นะไหนๆก็กลับมาแล้ว คุณส่งฉันเรียนให้จบปริญญา คุณจะไปไหนก็ไป ถือว่าแลกกับค่าน้ำตาที่เสียให้คุณไป เค้าก็ตกลง.  ถึงมันจะยากสักแค่ไหน แต่มันทำให้ฉันเป็นอิสระจากความหดหู่ เป็นอิสระจากความรักที่ยังคงค้างคาอยู่ในใจ ก็ยินดีที่จะทำมันให้สำเร็จ พยามแก้ไปทีละจุดๆ คนเก่งไม่ได้หมายความว่าจะประสบความสำเร็จ แต่คนอดทนกับปัญหาต่างห่าง ถึงจะเจอจุดแห่งความสุข แห่งความสำเร็จได้จ้ะ