ที่บ้านกดดันมากจนรู้สึกกลายเป็นคนไร้ค่าเลย
คือรู้ว่าตัวเองก็ไม่ได้ดีหรอกครับ แต่ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร
ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ติดเพื่อน ไม่ได้ขอเงินใคร
ทำงานหาเงินเองตั้งแต่ ปวช.
การเรียนไม่เคยมีติด 0 ติด ร. สอบเข้ามหาลัยรัฐได้
แต่มีปันหาเลยไม่ได้เรียนต่อ ที่บ้านยินยอมให้ออก
มาเรียน ปวส.แทนจนจบมาทำงานได้พักนึงแล้ว
แต่ยังไม่ได้ไปเรียน ป.ตรี อีกรอบโดนว่าโดนกดดันมากรู้สึกโดนหาเรื่องว่าตลอด เลิกงานมาจะให้อ่านหนังสือเลย มีเวลาส่วนตัวแค่เลิกงานกินข้าว แล้วเข้าบ้าน ทำงานมามันก็เหนื่อยแล้วครับขอเวลาส่วนตัวแค่วันละ 1ชม.ยังโดนหาว่าขี้เกียจ หาว่าไม่ได้เรื่อง ไม่มีดีไรเลย แค่ไม่ได้เรียน ป.ตรี อายุก็จะเกณทหารอยู่แล้ว เข้าใจว่าอยากให้เรียนสูงๆผมก็อยากเรียน แต่มากดดันแบบนี้มันก็เกินไปครับ
ดูถูก ด่าว่า ไม่ได้เรื่อง ไม่มีความขยัน จะมีปัญญาเลี้ยงตัวเองหรอ มีความรู้อะไร ขี้เกียจสันหลังยาว อีกเยอะครับเลิกจำนานแล้ว เจอหน้าคือโดนว่าตลอด ตอนนี้ไม่อยากกลับบ้านแล้ว แทบขอนอนที่ทำงาน หรือไปทำงานเสริมอื่นด้วยแทนจะได้ไม่ต้องกลับบ้าน รู้สึกกลับบ้านไปเหนื่อยกว่าทำงานต่ออีกครับ ทุกวันนี้ ผมตื่นนอนมาก็ไม่อยากออกจากห้องแล้วครับ เลิกงานกลับมาแทบปีนหน้าต่างเข้าห้องแล้วนอนเลย ผมรู้สึกเหนื่อยมากบางทีก็คิดว่าถ้าเรียน ป.ตรี แล้วต้องโดนกดดันแบบนี้อีกกว่าจะจบคงได้ตายจริงๆอะครับ ตอนเรียนรอบแรกก็โดนกดดันมาเหมือนกัน อ่อลืมบอกเพราะ ม.แรกไม่ค่อยถูกใจเขา
ต้องให้เขาเลือก สาขา เลือกคณะด้วย แล้วต้องเป็นมหาลัยรัฐในกรุงเทพด้วย ผมจะบ้าตาย