มันละเอียดอ่อนและซับซ้อนกว่าแค่ไม่ได้ฆ่าขุนศึก และยุคหลิวปังกับจูหยวนจาง เมื่อเทียบกับหลี่ซื่อหมิน บริบทต่างกัน เงื่อนไขไม่เหมือนกันด้วย เทียบลำบากครับ

กรณีหลี่ซื่อหมิน หรือถังไท่จง ต้องยอมรับว่าแกมีที่ปรึกษาเก่งๆเยอะ แล้วที่สำคัญคือแกยอมฟังพวกนี้ แล้วไม่ใช่ว่าพวกสายบู๊ของแกจะไม่มีปัญหาอะไรนะ เว่ยฉีจิ้งเต๋อนี่ค่อนข้างมีปัญหาเลย ยังไม่นับฉางซุนอู๋จี้ที่กุมอำนาจตอนหลังๆ แต่เผอิญว่ามันมีกรณีของฉินซู่เป่าที่มาจากองครักษ์บ้าพลัง แต่กลับได้ดีเป็นใหญ่ ตำแหน่งสูง แล้วหลี่ซื่อหมินรู้จักใช้งานแก หรือกรณีของหลี่จิ้งที่เป็นสุดยอดขุนพล ตอนหลังๆเริ่มเหินห่าง หลี่จิ้งแกก็เลือกเกษียณครับ

ส่วนกรณีคลาสสิกที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องวิธีจัดการกับหลี่จี้ เพราะตอนหลังถังไท่จงเริ่มป่วย แกเลยเรียกหลี่จิ้งมาถามความเห็นเรื่องของหลี่จี้ เพราะเป็นห่วงว่าเมื่อถึงรุ่นของรัชทายาทหลี่จื้อแล้วจะไม่สามารถใช้งานหลี่จี้ได้เหมือนตนเอง หลี่จิ้งแกหาทางลงให้ทุกฝ่ายโดยเสนอให้ปลดหลี่จี้ออกจากตำแหน่งทั้งหมดแล้วให้กลับไปอยู่ที่บ้าน จากนั้นก็สั่งรัชทายาทว่าถ้าขึ้นเป็นฮ่องเต้เมื่อไหรก็ให้เรียกตัวหลี่จี้กลับมารับตำแหน่ง แล้วหลี่จี้ก็จะมอบความภักดี ทำงานให้เต็มที่ ถังไท่จงเห็นด้วยแล้วทำตามนั้น ตอนแรกหลี่จี้ไม่รู้เจตนา ก็เลยเสียใจอยู่นาน ตอนหลังพอรัชทายาทหลี่จื้อเรียกตัวแกกลับมารับตำแหน่งอีก แถมเลื่อนขึ้นด้วย หลี่จี้แกเลยเข้าใจเจตนาของถังไท่จงในตอนแรกว่าต้องการอะไรและก็รู้ด้วยว่าเป็นคำแนะนำของหลี่จิ้ง ซึ่งหลี่จี้แกก็ไม่ว่าอะไร เพราะเป็นทางเลือกที่ดีในตอนนั้น แล้วแกก็ทำงานให้หลี่จื้อต่อไป