วันหนึ่งขณะที่หลวงพ่อสุเมโธซึ่งขณะนั้นพรรษายังไม่มาก....
กวาดลานวัดหนองป่าพงท่ามกลางแดดร้อนและฝุ่นที่ฟุ้งตามการสะบัดไม้กวาด....
ท่านคิดในใจว่าทำไมเราต้องมากวาดวัดที่ทั้งร้อนทั้งฝุ่น...
ท่านมาวัดหนองป่าพงเพราะต้องการเข้าถึงการรู้แจ้งนั่งสมาธิที่กุฎิ...
คิดไปก็รู้สึกขัดข้องใจ....
ทันใดไม่รู้ว่าหลวงพ่อชาเดินมาจากไหน..???
ยิ้มทักทายใบหน้ามีแต่ความเมตตา กล่าวว่า"วัดป่าพงทุกข์มากจริงหรือ.???"
แล้วก็เดินหายไป...
หลวงพ่อสุเมโธ ท่านนำคำของอาจารย์มาครุ่นคิด สุดท้ายท่านก็เข้าใจ...
วัดหนองป่าพงเป็นเช่นนี้มานานแล้ว ทุกข์ที่เกิดกับท่านเกิดในใจท่านต่างหาก...
หาใช่ที่วัดหนองป่าพงไม่แต่เกิดเพราะท่านอยากเปลี่ยนสภาพของวัดหนองป่าพง...
ทุกข์ไม่ได้อยู่ที่วัดหนองป่าพงแต่อยู่ที่ใจท่าน...????

สวัสดีวันพระครับทุกท่าน...เอาธรรมะมาฝากทุกท่านเช่นเคย...
ขอให้บุญรักษาทุกท่านครับ...

คนอุบล