ตามหัวข้อนะค่ะ ตอนนี้มีหลานอยู่ด้วยกัน 3 คน อายุไล่เลี่ยกัน โตสุดคือคือสี่ขวบครึ่งเป็นลูกของพี่ชายกับพี่สะไภ้ เวลาเล่นกันอยู่ที่บ้านก็จะวิ่งเล่นกันในบ้าน จากหน้าบ้านไปหลังบ้าน ซึ่งตลอดเวลาถ้ามีเราอยู่บ้าน เราก็จะห้ามไม่ให้วิ่งกัน แต่เราแค่น้าไง หลานไม่ค่อยเชื่อฟังเท่าไหร่ จนบางครั้งวิ่งกันจนชนแล้วจมูกแตกเข็ม เลือดไหลเป็นทาง แต่เด็กก็ยังไม่จำ หลังจากนั้นก็ยังวิ่งเล่นกันในบ้านแบบเดิม ซึ่งเราก็ห้ามเหมือนเดิม แต่พี่สะไภ้ที่เป็นแม่เด็กกลับแค่ห้ามเบาๆ ไม่ได้จริงจัง หลังๆ เราเริ่มตีเพราะทนไม่ไหว ไม่อยากให้เด็กๆวิ่งชนกันเองแบบคราวก่อน แต่เรากลับเจอสายตาแปลกๆจากพี่สะไภ้ ก็เรากำลังตีลูกเขานิ เอาแล้วไง แล้วหลังๆมานี่ เด็กๆเริ่มติดนิสัยพูดเสียงดัง แบบตะโกนเลยค่ะ ทั้งๆที่อยู่ในบ้านด้วยกัน และอยู่ใกล้ๆกัน เราก็พยายามห้ามอีก สอนเด็กๆแบบดีๆก่อนว่าทำแบบนี้ไม่น่ารักน่ะ เหมือนเดิมค่ะ ไม่ได้ผล เราก็เลยใช้วิธีตีเหมือนเดิม ก็ช่วยได้นะค่ะ หลังๆนี่เด็กฟังคำสั่งเรามากขึ้น แต่พี่สะไภ้กลับเฉยๆกับพฤติกรรมของลูกๆ พี่ชายก็พูดว่า ก็เด็กอยู่อีกไง มันก็เป็นแบบนี้แหละ จะเอาอะไรมาก ก็ตามประสาเด็กไง สรุปคือทั้งสองคนเฉยๆกับเรื่องนี้ แต่เราซีเรียสอยู่แค่กับแม่ (ย่าของหลานๆ) ลืมบอกไปว่าแม่ก็ซีเรียสเรื่องนี้เหมือนกัน เพราะเมื่อก่อนตอนเราเริ่มจำความได้ เมื่อไหร่ที่เราเริ่มแสดงพฤติกรรมที่ไม่น่ารักที่บ้านก็จะโดนแม่ตีตลอด แล้วเราก็จำด้วย เพราะคนที่ตีคือแม่ไง ทำให้เราไม่กล้าทำซ้ำอีก อย่างเช่น ตอนกินข้าวแล้วเคี้ยวแบบไม่ปิดปาก ก็โดนตีแค่ครั้งเดียว หลังจากนั้นเราก็จะพยายามเคี้ยวปิดปาก เพื่อจะได้ไม่โดนแม่ตีอีก แต่ตอนนี้เรากำลังใช้วิธีสอนเด็กแบบนี้กับหลานตัวเองได้ใช่มั้ยค่ะ ก็กำลังคิดว่าที่ทำอยู่ถูกมั้ย หรือควรปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพ่อแม่เขาเองดี เคยลองปล่อยแล้ว แต่ใจนึงก็ทนดูไม่ได้อยู่ดี