เรื่องของเราอาจจะยาวนิดนึงนะ เนื่องจากเค้ากับเรามีเรื่องที่ต้องเจอกันทุกวัน คือตอนเเรกเค้าเข้ามาบรรจุที่ รร เรา พอเราเจอเราบอกเลยว่าเค้านี่แหละพ่อของลูก เค้ามาสอนห้องเราด้วย เค้าสอนวิชาพละ และทีแรกเค้าดูเหมือนคนที่พูดน้อย แอ็คเพื่อนเราเลยไม่ชอบ แต่เราว่าครูเค้าก็น่ารักในแบบของเค้านะ พอเค้าสอนเรา เราก็เริ่มสนิทด้วยเพราะ เราเป็นคนเข้ากับคนง่าย ดูเหมือนครูที่ รร ก็ไม่ค่อยชอบครูเค้าด้วย ส่วนมากครูที่ไม่ชอบก็จะเป็นครูคนิต ส่วนครูวิทย์นี่ บอกเลยไปไหนไปกันเราก็ค่อนข้างจะสนิทกับครูแทบทุกคนเราเลยรู้อยู่ๆวันนึงเค้าทักมาบอกว่า มาเจอครูที่โดมนะ เราเลยบอกเพื่อนให้ไปเรียนที่นู่น เพื่อนก็แซวว่าทำไมต้องมาบอกเราทำไมไม่บอกคนอื่นคิดไรกันรึป่าว เราก็บอกว่าคงเห็นเราออน มั้งเลยทักมาบอกเรา พออาทิตย์ต่อมาเราเรียนกะครูเค้าชั่วโมง สุขศึกษา เค้าก็ให้เรา my map เราก็บอกว่าไม่ทำไม่ได้หรอครูเค้าเลยบอกเราว่า งั้นก็ไม่เอาคะเเนนเรานี่เงียบเลย และวันศุกร์พอเรียนคาบแกเสร็จเราก็กลับบ้าน เราเอามอไซค์ไป รร นะ ช่วงนั้นถนนแถวบ้านเรากำลังเลยขับเร็วไม่ได้ เราก็ขับช้าๆ เราก็มอง กระจกเห็นรถครูเค้าขับตามหลังมา เรานี่เขินเลยบอกตรงๆ พอจะถึงช่วงที่ถนนที่ไม่ได้ทำ แกก็แซงแล้วแกก็ปัดน้ำฝนด้านหลังรถแกเราก็คิดในใจจะปัดทำไม แล้วเราก็เลี้ยวเข้าซอยบ้านเราพออาทิตย์ต่อมาเราเรียนกับแก แกถามว่านั่นซอยทางเข้าบ้านเราหรอ เราบอกว่าใช่ค่ะ แกบอกว่าครูรู้จักบ้านเราแล้วนะ เราก็ยิ้มให้แก พอวันศุกร์เราไม่ได้ไปเรียนเนื่องจากเราป่วย เพื่อนก็บอกว่าครูเค้าถามถึงเราเกือบทั้งคาบ ครูเค้าถามว่า เราเป็นไร เพื่อนเลยบอกว่าเราป่วย แกก็ถามต่อว่า หนักขนาดนั้นเลยหรอเพื่อนเราเลยบอกว่าถ้าไม่หนักเราก็คงไม่หยุดหรอกแกเลยบอกเพื่อนเราว่าไปบอกเราด้วยนะว่าเป็นห่วง พอเราได้ยินนี่แบบ จริงหรอ ที่เพื่อนพูด พอวันที่เรียนกับแก แกถามเราว่าหายดีแล้วหรอ เราเลยบอกว่าใช่ค่ะ แกบอกว่าแหมได้คำว่าเป็นห่วงนี่หายเลยนะ555 เราเลยบอกว่าใช่รึเปล่าคะ 55 พอเราเรียนเสร็จเราก็ต่างคนต่างกลับ พอมาถึงวันที่เราเรียนแกถามว่ารู้จักที่ตรงนี้มั้ยเราบอกว่ารูแก เลยบอกว่าครูอ่ะไปเล่นบอล ไปเชียร์หน่อยดิ เหงามากเลย เราบอกว่าครูมารับ แกบอกว่าได้ดิ ไปนั่งเชียร์ก็พอ เราเลยพยักหน้า พอตอนเย็นแกก็มารับเราจิงๆที่หน้าบ้าน เรานี่เหวอเลยคิดว่าพูดเล่นเราเลยถามว่า มาจิงหรอเนี่ย แกเลยบอกว่าคนอย่างแกไม่เคยพูดเล่น เราบอกว่าจะพาไปนั่งดูครูเตะบอลจิงดิ แกเลยบอกว่าจิง ไปมั้ย เราบอกว่าวันอื่นได้ป่ะวันนี้การบ้านเยอะ แกเลยบอกว่า วันอื่นได้ เดี๋ยวมารับเพราะสนามอยู่ใกล้แค่นี้เองเราเลยบอก ค่ะๆ แล้วแกก็เลี้ยวรถไปเตะบอลเรานี่นั่งใจเต้นพักใหญ่เลยล่ะ พอนานเข้าเรื่อยๆแกก็ทักมาหาเราว่าให้เรามาที่ห้องครูที่สนิทกับแก เราเลยบอกเพื่อนว่าครูให้ไปเรียนที่ห้องครูคนที่แกสนิท แล้วแกก็ส่งสติ้เก้อเขินมาให้เรา เราก็เขินนะไม่ใช่ไม่เขินแต่ต้องเก็บอาการ แล้วพอมาเรียนแกถามว่าใครพร้อมนำเสนอบ้างแล้วก็ไม่มีไครพร้อมแกเลยบอกว่าอาทิตย์ให้กลุ่มเรานำเสนอกลุ่มแรก เราก็อ่ะได้ค่ะ พอถึงวันที่เราต้องนำเสนอเราก็เอาชีสที่ได้ทำรายงานไปส่งและนำเสนอเนื่องจากเเกไม่ให้ดูชีส เราเลยเอาโทสับขึ้นมาดู แต่แก่ก็ไม่ว่าอะไร พอเราพูดนำเสนอในส่วนของเราจบ มันก็มีแจ้งเตือนว่าคนนี้ที่เราติดตามโพสต์รูปเราเลยกดเข้า แล้วเราก็คุยกับเพื่อนคนข้างๆว่ารูปนี้พี่เค้าหล่อเนาะ พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ แกมายืนตรงหน้าเราแล้วเอาโทสับเราไป เรานี่แบบเหวอเลย แล้วแกก็บอกว่าห้ามเล่นโทสับในห้องเราก็งง ที่แรกก็ไม่เห็นว่านิ แกเลยมองที่โทสับแล้วออกจากแอพนั้น แล้วก็เก็บไว้บอกให้เรามาเอาหลังเลิกเรียน และเราก็โดนหักคะแนน พอเรานั่งนิ่งไม่พูด แกเลยบอกว่า คนเราไม่ได้เพอร์เฟ็คไปตลอดนะมันต้องมีบ้างที่ผิดพลาดอ่ะ เราก็ยิ้มและบอกว่าขอโทดค่ะที่เอาโทสับขึ้นมาเล่น แหเลยบอกว่าเห็นมั้ยพอยิ้มล่ะสวยเลย เพื่อนเรานี่แบบบอกว่าไปหวานกันไกลๆ ครูเค้าก็ยิ้ม และเราก็ยิ้ม ต่อจากนี้ไปเราไม่รู้ว่าจะเกิดอ่ะไรขึ้น แต่เราอยากให้แบบที่เราเป็นอยู่นี่เป็นแบบนี้ตลอดเราไม่อยากได้คำว่าแฟน เราไม่อยากได้ตัวเค้าเราอยากได้ความสุข และความรู้สึกดีๆ #เราทำแบบนี้ถูกมั้ย #ครูเค้าให้ความหวังเรารึเปล่าคะ