คือผม งงกับตัวเองมาก ว่าทำไมผมต้องรักเค้าคนนั้นมากทั้งๆที่เค้าก็มีแฟนแล้วตอนนี้  ผมชอบมา3ปีจะ4ปีละผมชอบเค้ามานานเพราะนิสัยเค้าผมชอบตรงนิสัยไม่ใช่หน้าตาเลยและไม่เคยเจอกันและคิดว่า ถึงตัวจริงเค้าจะไม่สวยหน้าตาไม่ดียังไง ผมก็จะขอรักเค้าและไม่คิดที่จะตัดใจจากเค้า แต่เคยคิดว่าจะตัดใจแล้วแต่ก็ไม่เคยตัดใจลงได้สักที หลังจากชอบเค้ามา ผมไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย และไม่คุยกับหญิงอื่นยกเว้นเค้า ทำไมผมจึงรักเค้ามากไม่รู้ ผมค่อยช่วยเค้าตลอด ช่วยในเรื่องต่างๆ ช่วยเค้าจากเวลาทะเลาะกับแฟน  จนจะเลิกกับแฟนผมก็ยังช่วยให้เค้าคืนดีกันในที่สุด แล้วก็รักกันมากขึ้นนน จนทำให้ผมเจ็บเองเจ็บแบบสุดๆของสุดๆ เวลาเค้าร้องไห้เพราะแฟนผมก็ค่อยอยู่เป็นเพื่อนระบายเค้าเพราะถ้าเค้าเสียใจผมก็จะรู้สึกเสียใจไปด้วย เวลาคุยกับเค้าผมก็จะอารมดียิ้มตลอดเวลาที่คุย แล้วสุดท้ายผมมักจะร้องไห้อยู่คนเดียว  เจ็บแบบคนเดียวไม่มีที่ระบาย แต่ผมก็คิดว่า เค้ามีความสุขกับคนนั้นก็ดีแล้วละ ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อกับความรู้สึกนี้ดี มันรู้สึกจุกๆเจ็บๆอยู่ข้างใน เป็นห่วงเค้าตลอด หวงเค้าด้วยแต่ก็ไม่มีสิทธิ์หวงเค้าหรอก บ้างทีก็รู้สึกน้อยใจตัวเอง อยู่ดีๆก็อยากร้องไห้เพราะเค้า แต่เค้าไม่รู้หรอกว่าผมอะร้องไห้กับเค้าโดยตลอดแกล้งเป็นเข็มแข็งมาโดยตลอด ยิ้มกับความรู้สึกเค้ามาโดยตลอด ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อละ ใครว่าผมโง่ก็ได้ที่ผมโง่รักมาหลายปีก็ตามแต่จำไว ผมคิดว่าผมรักเค้าคนนั้นสุดหัวใจรักที่สุดเลย และเค้าจะอยู่ในใจผมเสมอไป  แล้วในตอนนี้เค้าก็มีแฟนแล้ว555 เป็นตอนจบที่ดีนะ เป็นอะไรที่ยาวนานมากกก #Happy Ending.   ขอบคุณครับสำหรับที่ผ่านมา #L