ผมเคยอยู่ในกลุ่มเพือน 8 คนเรียนจบมาแยกย้ายกันเรียนต่อและผมเรียนศิลปะที่เดียวกับเพื่อนในกลุ่มอยู่ห้องเดียวกันครับ ช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นก็ดีครับ ช่วงมัธยมถึง ปี 3 ไม่เคยมีปัญหากับเพื่อนเลยครับ มามีปัญหาหนักตอนปี4 ตอนจะจบ กับเพื่อนสนิทนี่แหละครับ แต่เดิมผมเป็นอะไรก็เออ ออ ตามเพื่อนหมด เพื่อนให้ทำอะไรผมก็ทำนะ บางทีเวลาเราเหมือนจะไม่ทำ เพื่อนมักจะทำท่าทีไม่พอใจกับเรา ทั้งๆที่ เวลาคนอื่นในกลุ่มปฏิเสทก็ไม่เป็นไร มีแต่ผมที่โดนอาจเป็นเพราะผมสนิทกับเค้ามากที่สุด ผมเป็นหัวอ่อน ปฎิเสทคนไม่เป็น ซื่อๆ ชอบช่วยเพื่อนๆตลอดเวลาใครขอให้ช่วย มีปัญหาเงินก็ช่วยตลอด เพื่อนบอกขอยืมบ้าง เลี้ยงกูหน่อยผมก็ให้ตลอด ได้คืนบ้างไม่ได้บ้าง ส่วนใหญ่ไม่ได้ ผมก็โอเครเพื่อนกัน คบมานานช่วยๆกันไป บางทียังมีคนเคยบอกเลยว่าผมเป็นขี้ข้าเพื่อน แต่ผมก็พยายามไม่คิดนะเราคิดว่าเราช่วยเหลือ ไม่ได้หวังอะไรหรอก แต่ช่วงหลังอาจจะเพราะผมเปลี่ยนไปด้วยมั่งครับ ไม่ค่อยกล้าพูดตรงๆ คิดมาก บางทีก็โกหกบ้าง แต่ก่อนผมก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ หรืออาจจะมีบ้างแต่ไม่ชัดเจน บางทีก็พูดอะไรไม่คิดออกมา บางทีเราก็อึดอัดใจนะเวลาอยู่กับเพื่อน เหมือนฝืนตัวเองเลือกที่จะเอาใจเค้ามากกว่าแคร์ตัวเอง จนผมเครียดมากบางที และปัจจุบันเพื่อนกลุ่มเก่าไม่คุยกับผมแล้ว คงเพราะนิสัยนี่แหละ ไปขอโทษแล้ว เค้าบอกรำคาญ บอกเสียเวลากับมาเยอะแล้ว ตอนนี้เสียใจ
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนถึงไม่เข้าใจเราเลย ทั้งๆที่เราเข้าใจเพื่อนดี ช่วยเหลือทุกอย่าง บางทีเราไม่อยากไปเราก็ไปแบบเพื่อนคบกันมานาน ผมแคร์เพื่อนมากนะ จนผมรู้สึกว่าผมไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ซึ่งผมแรกๆก็โอเครนะ เฮไหนเฮกัน ตลอดใช้จนเงินหมดบ้าง แต่เราสุข คงเพราะเราแคร์มากเกินไป จนเค้าไม่แคร์เรา แบบของตายละมั่งครับ เวลาผิดใจผมก็ต้องง้อตลอด เค้าเคยบอกนะเวลาทะเลาะกันกูไม่ง้ออยู่แล้ว คบกันมาตั้งแต่ ม 1 จนปี 3 มาผิดใจกัน จนผมไม่รู้ว่าเค้าเคยเห็นผมเป็นเพื่อนบ้างไหม หรือผมคิดว่าเค้าเป็นเพื่อนฝ่ายเดียว ที่เวลามีปัญหาก็จะเรียกเราเฉพาะตอนมีปัญหา ณ ตอนนี้ เจอหน้ากันไม่ได้คุย เราเป็นเพียงอากาศ เค้าก็จะคุยแต่กับคนอื่น เราก็ทำได้แค่นิ่งๆ หรือว่ามันจะหมดเวลาของเราแล้ว ผมควรกลับมาแคร์ตัวเองดีกว่าไหม