สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาเล่านิทานให้ฟังนะครับ
มันอาจจะดูตลกนะครับ เพราะผมแต่งเอง ใครที่เป็นเหมือนอัศวิน จะเข้าใจครับ...
ชื่อเรื่อว่า "อัศวินกับแม่มดน้อย" เศร้า
กาลครั้งนึงนานมาแล้ว
มีแม่มดน้อยตัวนึง อาศัยอยู่ในป่าลึกหลังเมืองแห่งหนึ่ง
วันนึง แม่มดน้อยรู้สึกอยากออกไปดูรอบๆเมือง จึงใช้ไม้กวาดวิเศษบินรอบๆเมืองโดยที่แม่มดน้อยล่องหนอยู่
แล้วทันใดนั้น แม่มดน้อยก็ได้พบกับอัศวิน เขากำลังยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุขกับเหล่าผองเพื่อน
เขาไม่ได้หล่อเหมือนอัศวินคนอื่นๆ เขาไม่มีสมบัติเหมือนพระราชา
แต่ในขณะนั้นเอง แม่มดน้อยก็ได้ตกหลุมรักใบหน้าที่ยิ้มแย้มของอัศวินแบบไม่รู้ตัว
อยู่มาวันนึง อัศวินได้ออกไปล่าสัตว์มาให้พระราชาและได้พลัดหลงเข้าไปในป่าลึก
เขาเห็นกระท่อมเก่าๆหลังนึง เขาได้เดินเข้าไป แล้วพบกับแม่มดน้อย เขารู้สึกได้เลยว่าเหมือนกับรักแท้
เขาเริ่มพูดคุยกับแม่มดน้อย และแล้ว อัศวินก็ได้หลงรักแม่มดน้อยเช่นกัน อัศวินจะชอบแอบเข้าป่าเพื่อมาหาแม่มดน้อยอยู่บ่อยครั้ง
อัศวินได้แอบเข้ามาหาแม่มดน้อยเช่นเคยพร้อมถือต้นสตรอเบอรี่ ที่ตั้งใจไว้ว่าจะให้เป็นต้นรักของเขาทั้งคู่ เขาเดินไปสักพัก
เขาได้ยินเสียงเหมือนเป็นสัตว์สี่ขาระหว่างทางเดินไปหาแม่มดน้อย
เขาได้พบกับลูกแมวตัวนึง ขนสีขาวล้วนสวย
และได้ให้แม่มดน้อยตั้งชื่อให้ แม่มดน้อยตั้งชื่อให้มันว่า "ปีใหม่"
ปีใหม่ เป็นแมวขนสีขาว น่ารัก ซนมาก 555
ในยามที่แม่มดน้อยไม่สบาย อัศวินก็จะคอยดูแล เช็ดตัว เฝ้าไม่ไปไหน
เช่นกัน ในขณะที่อัศวินล้มป่วย แม่มดน้อยก็ดูแล ไม่ห่างไปไหน
เขาครองรักกันได้3ปีกว่า อัศวินได้พาแม่มดน้อยขี่ม้าไปเมืองนู้นเมืองนี้ แม่มดน้อยมีความสุขมากๆ
อัศวินมีความจำเป็นที่ต้องย้ายไปเมืองอีกเมืองนึงที่ห่างจากแม่มดน้อย
อัศวินพูดกับแม่มดน้อยเสมอว่า จะรักแม่มดน้อยคนนี้คนเดียว และตลอดไป จะไม่มีทางรักหญิงคนอื่น
จนวันนึง
อัศวินได้กลับมาหาแม่มดน้อยด้วยสีหน้าและท่าทีที่เปลี่ยนไป เป็นเพราะเขาเหน็ดเหนื่อยจากการที่ไปเป็นม้างานให้พระราชาอีกเมือง
แต่แม่มดน้อยเหมือนจะไม่เข้าใจ
เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
เมื่อทั้งคู่เกิดความไม่เข้าใจกันระหว่างแม่มดน้อยและอัศวิน ทำให้ทั้งคูทะเลาะกันหนักมาก
แม่มดน้อยคิดว่าอัศวินมีรักใหม่กับหญิงสาวเมืองนั้น อัศวินซึ่งเหน็ดเหนื่อยมาทำให้เกิดความโทสะ ตะคอกใส่แม่มดน้อย
ทั้งคู่เงียบไป สักพักนึงแม่มดน้อยได้บอกกับอัศวิน ว่า "เจ้าคงลืมไปแล้วว่าข้าคือแม่มดน้อย ไม่ช้าก็เร็วยังไงเราก็ต้องได้แยกทางกัน"
อัศวินเงียบไป แต่แล้ว น้ำตาของแม่มดน้อยได้ไหลออกมา และได้ใช้ไม้กวาดบินออกไป เป็นเหตุให้ทั้งคู่ ต้องแยกทางกัน
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ อัศวินเริ่มรู้สึกผิด และกลับไปที่กระท่อมหลังเดิมที่แม่มดน้อยเคยอาศัยอยู่ พบว่า แม่มดน้อย ไม่อยู่แล้ว
อัศวินก็รอ รอพบเจอแม่มดน้อยอีกครั้ง ถึงรู้ว่ายังไงก็ไม่กลับมา เขาก็ยังจะรอ
รอ จนเขาได้พบกับแม่มดน้อยอีกครั้ง แต่ครั้งนี้แม่มดน้อยไม่ได้มีสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนแต่ก่อน
พร้อมบอกว่า "เจ้าไม่ต้องรอข้าหรอก"
อัศวินกล่าวขอโทษและขอให้แม่มดน้อยกลับคืนมาเป็นเหมือนเดิม
แต่ทุกอย่างเหมือนจะสายไปแล้ว
เพราะแม่มดน้อย ได้พบเจอพ่อมดคนใหม่ ที่ดีกว่า เข้ากันได้ดีกว่า...
อัศวินใจดีสู้เสือ ยิ้มพร้อมบอกกับแม่มดน้อยว่า "ข้าขอโทษที่ข้าดูแลเจ้าได้แค่นี้ ข้าไม่โกรธเจ้าหรอกนะที่เจ้าเจอพ่อมดที่เข้ากับเจ้าได้ดี ข้ายินดีด้วยซะอีก ที่เจ้าจะได้มีความสุขอีกครั้ง"
อัศวินได้เอ่ยลาและขี่ม้ากลับเมืองไปอย่างเร็วไว พร้อมกับน้ำตาที่รินไหลระหว่างทาง
ทุกครั้งที่อัศวินได้เดินทางไปในที่ที่เคยพาแม่มดน้อยไป เขาจะคิดถึงบรรยากาศที่มีความสุขทุกครั้ง
เขาจำใบน้าของแม่มดน้อยได้ดี เขารู้ดีว่ายังไงเขาก็จะไม่ได้เจอแม่มดน้อยอีกแล้ว
แต่ถึงยังไง อัศวินก็ยังรอแบบนี้ รอแม่มดน้อยกลับมาอีกครั้ง เพราะอัศวินเชื่อว่าแม่มดน้อย ยังรักอัศวิน
อัศวินได้ใช้ชีวิตตามปกติของเขาที่เคยทำ
แต่ทุกอย่างมันช่างเคว้งคว้าง เมื่อไม่มีแม่มดน้อยรอสาบให้กลายเป็น
หมีบ้าง 🐻
หมูบ้าง 🐖
ช้างบ้าง 🐘
หรือแมวบ้าง 🐈
มันช่างน่าขำ ที่อัศวินชอบทำตัวตลกๆเวลาอยู่กับแม่มดน้อย ผิดกับบุคลิกที่เป็นคนเข้มขรึม
อัศวินไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้กินข้าวด้วยกัน ได้กอดกัน เห็นหน้ากันเป็นครั้งสุดท้าย
.
วลีที่ว่า " ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ คงทำแบบนี้ไปแล้ว " มันใช้ได้ตลอดนะ
มันน่าเสียดายนะ ที่เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างจากการกระทำจากคำพูดของเรา
เวลาที่สิ่งๆนั้นอยู่กับเรา เราไม่เห็นค่า
เราจะมารู้ค่าอีกทีก็ตอนที่ไม่มีสิ่งๆนั้นแล้ว
สุดท้ายนี้ อยากฝากถึงคู่รักที่ทะเลาะกันและกำลังจากแยกกัน
ถ้าคุณจะเลิกกัน ให้นึกถึงเวลาที่มีความสุขด้วยกัน มันคุ้นแล้วหรอ ??
เหตุผลมากพอที่จะเลิกแล้วใช่ไหม ??
รักไปเถอะครับ แฟนของคุณ เขารักคุณที่สุดแล้ว
คนอื่นๆไม่ได้รักคุณเท่าแฟนคุณหรอก ถึงเขาจะขี้หึงขี้หวง งี่เง่า
แต่คุณจงดีใจนะเพราะเขาทำกับคุณแค่คนเดียว
คุณอย่ามาขี้เก็กกับความรัก ที่บอกว่า ก็ง้อสิ ไม่ได้ผิด
ความรักมันไม่ได้ให้มาขี้เก็กใส่กันหรอก
ยอมเถอะครับ คนรักของคุณอ่ะ
ก่อนที่มันจะสายเกินแก้
เหมือนผม...
____________________________________________________________
ตอนนี้ อัศวินได้เจอกับแม่มดน้อยตามที่เขาได้ตั้งใจไว้
อัศวินดีใจมากๆ ที่ได้พบแม่มดน้อยอีกครั้ง เธอยังน่ารักเหมือนเดิม
อัศวินได้บอกความรู้สึกทุกๆอย่างไป
อัศวินเคยทำผิดต่อแม่มดน้อยหลายครั้ง จนทำให้ความรู้สึกมันพังลง
แม่มดน้อยเคยให้โอกาสมาหลายครั้งมาก แต่อัศวินไม่เคยที่จะเข้าใจ อัศวินได้บอกกับแม่มดน้อยว่าขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหม
ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ
ถ้ายังกลับไปเป็นอัศวินแย่ๆอีก จะไม่ตามหาอีกแล้ว
แม่มดน้อยได้แต่ยืนร้องไห้ และไม่พูดอะไร
อัศวินก็ได้ง้อ อัศวินไม่เคยท้อที่จะง้อเลย
อัศวินได้กล่าวว่า "โอกาส แม้จะมีแค่ 1% แต่มันก็คือความหวังที่ยิ่งใหญ่ของเขา"
และอัศวินได้เจอพ่อและแม่ของแม่มดน้อย
อัศวินได้ขอให้ทั้งสองท่านช่วย
ท่านทั้ง2ก็รับปาก
แต่ถึงยังไง แม่มดน้อยก็ยังไม่ตอบ เอาแต่ร้องไห้
อัศวินยังคงรอคำตอบ แม้ว่าคนอื่นๆจะมองว่าอัศวินเลว
แต่เขาทำเพื่อคนที่เขารัก เขาตั้งใจไว้ว่าจะใช้ชีวิตกับแม่มดน้อย
ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง จะจนแค่ไหน จะลำบากแค่ไหน
เขาไม่หวั่น ขอแค่ให้แม่มดน้อยกลับมาอยู่กระท่อมน้อยๆเหมือนเดิม...
_______________________________________________________
บทสรุป ของนิทาน
ในที่สุด แม่มดน้อยก็ได้ตอบอัศวิน
ขอโทษนะ
มันสายไปแล้ว โอกาสที่ให้ไปไม่เคยใส่ใจมัน
มาใส่ใจเอาตอนที่สายไปแล้ว
พอเถอะนะ ไม่ต้องตามหาแล้ว
อัศวิน ยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตา
พร้อมกับบอกว่า ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวอัศวินจะไปรอแม่มดน้อย ที่กระท่อมหลังเดิมนะ จะสร้างกระท่อมให้ดีที่สุด เพื่อรอแม่มดน้อยกลับมา แล้วมาอยู่แบบสบายใจ
แม่มดน้อยก็ได้บินหนีไปพร้อมกับพ่อมด
อัศวินเดินคอตกกลับกระท่อม และยังคงตั้งมั่นสร้างกระท่อมรอแม่มดน้อย และยังตั้งใจว่าจะรอต่อไป...
The end
อัศวินกับแม่มดน้อย
มันอาจจะดูตลกนะครับ เพราะผมแต่งเอง ใครที่เป็นเหมือนอัศวิน จะเข้าใจครับ...
ชื่อเรื่อว่า "อัศวินกับแม่มดน้อย" เศร้า
กาลครั้งนึงนานมาแล้ว
มีแม่มดน้อยตัวนึง อาศัยอยู่ในป่าลึกหลังเมืองแห่งหนึ่ง
วันนึง แม่มดน้อยรู้สึกอยากออกไปดูรอบๆเมือง จึงใช้ไม้กวาดวิเศษบินรอบๆเมืองโดยที่แม่มดน้อยล่องหนอยู่
แล้วทันใดนั้น แม่มดน้อยก็ได้พบกับอัศวิน เขากำลังยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุขกับเหล่าผองเพื่อน
เขาไม่ได้หล่อเหมือนอัศวินคนอื่นๆ เขาไม่มีสมบัติเหมือนพระราชา
แต่ในขณะนั้นเอง แม่มดน้อยก็ได้ตกหลุมรักใบหน้าที่ยิ้มแย้มของอัศวินแบบไม่รู้ตัว
อยู่มาวันนึง อัศวินได้ออกไปล่าสัตว์มาให้พระราชาและได้พลัดหลงเข้าไปในป่าลึก
เขาเห็นกระท่อมเก่าๆหลังนึง เขาได้เดินเข้าไป แล้วพบกับแม่มดน้อย เขารู้สึกได้เลยว่าเหมือนกับรักแท้
เขาเริ่มพูดคุยกับแม่มดน้อย และแล้ว อัศวินก็ได้หลงรักแม่มดน้อยเช่นกัน อัศวินจะชอบแอบเข้าป่าเพื่อมาหาแม่มดน้อยอยู่บ่อยครั้ง
อัศวินได้แอบเข้ามาหาแม่มดน้อยเช่นเคยพร้อมถือต้นสตรอเบอรี่ ที่ตั้งใจไว้ว่าจะให้เป็นต้นรักของเขาทั้งคู่ เขาเดินไปสักพัก
เขาได้ยินเสียงเหมือนเป็นสัตว์สี่ขาระหว่างทางเดินไปหาแม่มดน้อย
เขาได้พบกับลูกแมวตัวนึง ขนสีขาวล้วนสวย
และได้ให้แม่มดน้อยตั้งชื่อให้ แม่มดน้อยตั้งชื่อให้มันว่า "ปีใหม่"
ปีใหม่ เป็นแมวขนสีขาว น่ารัก ซนมาก 555
ในยามที่แม่มดน้อยไม่สบาย อัศวินก็จะคอยดูแล เช็ดตัว เฝ้าไม่ไปไหน
เช่นกัน ในขณะที่อัศวินล้มป่วย แม่มดน้อยก็ดูแล ไม่ห่างไปไหน
เขาครองรักกันได้3ปีกว่า อัศวินได้พาแม่มดน้อยขี่ม้าไปเมืองนู้นเมืองนี้ แม่มดน้อยมีความสุขมากๆ
อัศวินมีความจำเป็นที่ต้องย้ายไปเมืองอีกเมืองนึงที่ห่างจากแม่มดน้อย
อัศวินพูดกับแม่มดน้อยเสมอว่า จะรักแม่มดน้อยคนนี้คนเดียว และตลอดไป จะไม่มีทางรักหญิงคนอื่น
จนวันนึง
อัศวินได้กลับมาหาแม่มดน้อยด้วยสีหน้าและท่าทีที่เปลี่ยนไป เป็นเพราะเขาเหน็ดเหนื่อยจากการที่ไปเป็นม้างานให้พระราชาอีกเมือง
แต่แม่มดน้อยเหมือนจะไม่เข้าใจ
เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
เมื่อทั้งคู่เกิดความไม่เข้าใจกันระหว่างแม่มดน้อยและอัศวิน ทำให้ทั้งคูทะเลาะกันหนักมาก
แม่มดน้อยคิดว่าอัศวินมีรักใหม่กับหญิงสาวเมืองนั้น อัศวินซึ่งเหน็ดเหนื่อยมาทำให้เกิดความโทสะ ตะคอกใส่แม่มดน้อย
ทั้งคู่เงียบไป สักพักนึงแม่มดน้อยได้บอกกับอัศวิน ว่า "เจ้าคงลืมไปแล้วว่าข้าคือแม่มดน้อย ไม่ช้าก็เร็วยังไงเราก็ต้องได้แยกทางกัน"
อัศวินเงียบไป แต่แล้ว น้ำตาของแม่มดน้อยได้ไหลออกมา และได้ใช้ไม้กวาดบินออกไป เป็นเหตุให้ทั้งคู่ ต้องแยกทางกัน
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ อัศวินเริ่มรู้สึกผิด และกลับไปที่กระท่อมหลังเดิมที่แม่มดน้อยเคยอาศัยอยู่ พบว่า แม่มดน้อย ไม่อยู่แล้ว
อัศวินก็รอ รอพบเจอแม่มดน้อยอีกครั้ง ถึงรู้ว่ายังไงก็ไม่กลับมา เขาก็ยังจะรอ
รอ จนเขาได้พบกับแม่มดน้อยอีกครั้ง แต่ครั้งนี้แม่มดน้อยไม่ได้มีสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนแต่ก่อน
พร้อมบอกว่า "เจ้าไม่ต้องรอข้าหรอก"
อัศวินกล่าวขอโทษและขอให้แม่มดน้อยกลับคืนมาเป็นเหมือนเดิม
แต่ทุกอย่างเหมือนจะสายไปแล้ว
เพราะแม่มดน้อย ได้พบเจอพ่อมดคนใหม่ ที่ดีกว่า เข้ากันได้ดีกว่า...
อัศวินใจดีสู้เสือ ยิ้มพร้อมบอกกับแม่มดน้อยว่า "ข้าขอโทษที่ข้าดูแลเจ้าได้แค่นี้ ข้าไม่โกรธเจ้าหรอกนะที่เจ้าเจอพ่อมดที่เข้ากับเจ้าได้ดี ข้ายินดีด้วยซะอีก ที่เจ้าจะได้มีความสุขอีกครั้ง"
อัศวินได้เอ่ยลาและขี่ม้ากลับเมืองไปอย่างเร็วไว พร้อมกับน้ำตาที่รินไหลระหว่างทาง
ทุกครั้งที่อัศวินได้เดินทางไปในที่ที่เคยพาแม่มดน้อยไป เขาจะคิดถึงบรรยากาศที่มีความสุขทุกครั้ง
เขาจำใบน้าของแม่มดน้อยได้ดี เขารู้ดีว่ายังไงเขาก็จะไม่ได้เจอแม่มดน้อยอีกแล้ว
แต่ถึงยังไง อัศวินก็ยังรอแบบนี้ รอแม่มดน้อยกลับมาอีกครั้ง เพราะอัศวินเชื่อว่าแม่มดน้อย ยังรักอัศวิน
อัศวินได้ใช้ชีวิตตามปกติของเขาที่เคยทำ
แต่ทุกอย่างมันช่างเคว้งคว้าง เมื่อไม่มีแม่มดน้อยรอสาบให้กลายเป็น
หมีบ้าง 🐻
หมูบ้าง 🐖
ช้างบ้าง 🐘
หรือแมวบ้าง 🐈
มันช่างน่าขำ ที่อัศวินชอบทำตัวตลกๆเวลาอยู่กับแม่มดน้อย ผิดกับบุคลิกที่เป็นคนเข้มขรึม
อัศวินไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้กินข้าวด้วยกัน ได้กอดกัน เห็นหน้ากันเป็นครั้งสุดท้าย
.
วลีที่ว่า " ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ คงทำแบบนี้ไปแล้ว " มันใช้ได้ตลอดนะ
มันน่าเสียดายนะ ที่เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างจากการกระทำจากคำพูดของเรา
เวลาที่สิ่งๆนั้นอยู่กับเรา เราไม่เห็นค่า
เราจะมารู้ค่าอีกทีก็ตอนที่ไม่มีสิ่งๆนั้นแล้ว
สุดท้ายนี้ อยากฝากถึงคู่รักที่ทะเลาะกันและกำลังจากแยกกัน
ถ้าคุณจะเลิกกัน ให้นึกถึงเวลาที่มีความสุขด้วยกัน มันคุ้นแล้วหรอ ??
เหตุผลมากพอที่จะเลิกแล้วใช่ไหม ??
รักไปเถอะครับ แฟนของคุณ เขารักคุณที่สุดแล้ว
คนอื่นๆไม่ได้รักคุณเท่าแฟนคุณหรอก ถึงเขาจะขี้หึงขี้หวง งี่เง่า
แต่คุณจงดีใจนะเพราะเขาทำกับคุณแค่คนเดียว
คุณอย่ามาขี้เก็กกับความรัก ที่บอกว่า ก็ง้อสิ ไม่ได้ผิด
ความรักมันไม่ได้ให้มาขี้เก็กใส่กันหรอก
ยอมเถอะครับ คนรักของคุณอ่ะ
ก่อนที่มันจะสายเกินแก้
เหมือนผม...
____________________________________________________________
ตอนนี้ อัศวินได้เจอกับแม่มดน้อยตามที่เขาได้ตั้งใจไว้
อัศวินดีใจมากๆ ที่ได้พบแม่มดน้อยอีกครั้ง เธอยังน่ารักเหมือนเดิม
อัศวินได้บอกความรู้สึกทุกๆอย่างไป
อัศวินเคยทำผิดต่อแม่มดน้อยหลายครั้ง จนทำให้ความรู้สึกมันพังลง
แม่มดน้อยเคยให้โอกาสมาหลายครั้งมาก แต่อัศวินไม่เคยที่จะเข้าใจ อัศวินได้บอกกับแม่มดน้อยว่าขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหม
ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ
ถ้ายังกลับไปเป็นอัศวินแย่ๆอีก จะไม่ตามหาอีกแล้ว
แม่มดน้อยได้แต่ยืนร้องไห้ และไม่พูดอะไร
อัศวินก็ได้ง้อ อัศวินไม่เคยท้อที่จะง้อเลย
อัศวินได้กล่าวว่า "โอกาส แม้จะมีแค่ 1% แต่มันก็คือความหวังที่ยิ่งใหญ่ของเขา"
และอัศวินได้เจอพ่อและแม่ของแม่มดน้อย
อัศวินได้ขอให้ทั้งสองท่านช่วย
ท่านทั้ง2ก็รับปาก
แต่ถึงยังไง แม่มดน้อยก็ยังไม่ตอบ เอาแต่ร้องไห้
อัศวินยังคงรอคำตอบ แม้ว่าคนอื่นๆจะมองว่าอัศวินเลว
แต่เขาทำเพื่อคนที่เขารัก เขาตั้งใจไว้ว่าจะใช้ชีวิตกับแม่มดน้อย
ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง จะจนแค่ไหน จะลำบากแค่ไหน
เขาไม่หวั่น ขอแค่ให้แม่มดน้อยกลับมาอยู่กระท่อมน้อยๆเหมือนเดิม...
_______________________________________________________
บทสรุป ของนิทาน
ในที่สุด แม่มดน้อยก็ได้ตอบอัศวิน
ขอโทษนะ
มันสายไปแล้ว โอกาสที่ให้ไปไม่เคยใส่ใจมัน
มาใส่ใจเอาตอนที่สายไปแล้ว
พอเถอะนะ ไม่ต้องตามหาแล้ว
อัศวิน ยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตา
พร้อมกับบอกว่า ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวอัศวินจะไปรอแม่มดน้อย ที่กระท่อมหลังเดิมนะ จะสร้างกระท่อมให้ดีที่สุด เพื่อรอแม่มดน้อยกลับมา แล้วมาอยู่แบบสบายใจ
แม่มดน้อยก็ได้บินหนีไปพร้อมกับพ่อมด
อัศวินเดินคอตกกลับกระท่อม และยังคงตั้งมั่นสร้างกระท่อมรอแม่มดน้อย และยังตั้งใจว่าจะรอต่อไป...
The end