จขกท.เคยอยู่กับที่บ้าน พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ พี่สาว เรา และน้องชายอีก2คน เราเคยทำธุรกิจกับพี่สาว70/30 คือเรา30% พี่สาวเรา70% แล้วเราพี่น้องก็รักกันมากๆแต่...พี่สาวเราค่อนข้างไม่เอางาน เวลาทำงานขายของเรากลายเป็นคนที่ทำเองทุกๆอย่าง งานที่พ่อให้พี่ทำพี่ก็โยนมาให้เราเกือบทั้งหมด ยกเว้นขับรถ(เราขับรถไม่เป็น) เหนื่อยจากเรียนมาก็ต้องขายของ ขายของไม่พอต้องทำงานของพี่(งานพ่อ)ต่ออีก เราทำมาได้หลายเดือนเราก็เริ่มที่จะเหนื่อยค่ะ มันเริ่มรู้สึกแย่ที่ว่า "ทำไมเขาไม่ช่วยเราเลย" พี่สาวเราแต่งงานมีบ้านอีกหลังค่ะ แต่สามีเขาต้องไปทำงานต่างจังหวัดไกลๆ พี่สาวเราเลยเลือกที่จะอยู่บ้าน
แต่ ! แต่ๆๆบ้านของเขาก็ต้องทำความสะอาด เวลาสามีเขากลับมาก็ต้องล้างจานซักผ้า!!! พี่สาวเราโยนงานมาให้เราทำค่ะ ทั้งล้างจานเน่าๆค้างอาทิตย์ ซักผ้าผ่อน ซักกางเกงในเสื้อใน ช่วยเขาทำความสะอาดบ้าน เวลางานของพ่อมีปัญหาก็ผลักมาให้เรา ประมาณว่าพ่อโทรมาด่า ก็ปัดให้เรารับสาย นึกจะกดวางก็กด พ่อเขาก็โมโหขึ้นอีก พ่อก็มาด่าว่าเรากดวางสาย จะเอาเรื่องเราอีก จะมาทำร้ายเรา พ่อเราทำร้ายร่างกายคนในบ้านมาตั้งแต่เล็ก เรื่องเล็กๆน้อยๆมักกลายเป็นเรื่องใหญ่ๆเสมอ ต้องถึงกับลงมือเกือบทุกครั้ง ว่าเราสารพัด ด่าเราด้วยคำหยาบคายตลอด ก่อนเราหนีออกจากบ้านได้ไม่นานเขาก็กระทืบเรา เขาเคยตบหน้าน้องชายเรา(อายุ7ขวบที่ไม่ยอมเคี้ยวข้าว)ตบเอาๆจนแก้มเขาแดงร้อน เราทนไม่ได้ค่ะ เขาสั่งสอนดีๆก็ได้ทำไมต้องทำร้ายตลอด น้องอายุแค่นี้ ทำไมต้องทำขนาดนี้ เราเลยเข้าไปห้าม เขาเลยตบหน้าเราสุดแรงมุกนัดตบไปประมาณ7-8ทีแล้วตะคอกใส่เราจนคอเขาเจ็บ น้องก็ร้องไห้ เขาว่าว่าเราให้ท้ายน้องมาขัดเขาตอนเขากำลังสั่งสอนน้อง มีหลายครั้งมากค่ะ นี่แค่ยกตัวอย่าง ส่วนแม่เราจะพูดไม่ค่อยดีกับเราตลอด ว่าเราไม่ช่วยว่าเราไม่เห็นเหมือนคนอื่นโกหก(แต่ก่อนเราต้องโกหกเอาตัวรอดไม่ให้โดนทำร้ายร่างกายตอนเด็กๆค่ะซึ่งพอโตมาเราก็ไม่โกหกท่านอีกเลย) แม้จะผ่านไปหลายปีขนาดไหน ในสายตาพ่อแม่ เราก็ยังเป็นคนอยู่ดี แม่เราเขารักพี่สาวค่ะ พี่สาวขับรถเป็นพาแม่ไปไหนมาไหนได้ แต่เราทำไม่ได้ เวลาพี่เราโดนทำร้ายเครียดหรืออะไรก็ตาม แม่จะคอยปลอบเสมอ แต่กับเรา เราไม่เคยได้รับค่ะ เราโตมาแบบนั้น เวลาพ่อแม่ทะเลาะกัน แม่ก็จะพูดประมาณว่า คุณเอาลูกคนเล็กไป(ตอนนั้นน้องยังไม่เกิด เราคือลูกคนเล็ก) ส่วนฉันจะเอาลูกคนโต บางทีเราก็รู้สึกอิจฉาค่ะ เราพยายามทำให้เขาภูมิใจ แต่เขาไม่เคยภูมิใจกับสิ่งที่เราทำ พอเราไม่ไหว พ่อแม่เราก็ว่าเราขี้เกียจ ยิ่งมาร่วมธุรกิจกับพี่สาวอีก พ่อว่าเรา "ขี้เกียจ เห็นแก่ตัว กลัวเสียเปรียบ" มันเหนื่อยจริงๆค่ะกับการทำทุกอย่าง เวลาทานข้าวก็ยังต้องทำงานไปด้วย เราโกรธมากๆเราน้อยใจ เราเสียใจ รู้สึกแย่มากๆ สุดท้ายเราทนไม่ไหวจริงๆค่ะ เราทิ้งทุกๆอย่างแล้วหนีไป เรารู้ว่ามันไม่ใช่ทางเลือกที่ดี แต่เราก็ทนไม่ไหวจริงๆค่ะ ตอนนี้เราหนีออกมาเกือบปีแล้วค่ะ คิดที่จะกลับไป แต่ไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ จขกท.จะต้องกลับไปดูแลพ่อแม่ให้ท่านสุขสบายแน่นอน รวมทั้งน้องๆด้วย แต่ตอนนี้เราต้องทำงานเก็บเงินทำทุนก่อนให้ตัวเองมีรายได้ที่มั่นคง
เราสัญญากับตัวเองเลยค่ะ เราจะไม่ด่าลูกด้วยคำหยาบคายแบบนี้ รักลูกลำเอียงแบบนี้ หรือ ทำร้ายลูกแบบนี้ นี่คือบทเรียนครั้งใหญ่ที่สอนเราค่ะ มันทำให้เราจำไปชั่วชีวิต

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ เหมือนจขกท.มาระบาย แหะๆก็ระบายจริงๆแหละค่ะ ในความเสียใจก็ยังมีความรักค่ะ ยังไงเราก็ลูกท่าน ถึงท่านจะทำยังไงก็เราก็ตาม