เรื่องมันเริ่มขึ้นตอนเราอายุได้ 12-13 ปีอะ เป็นช่วงที่เรากำลังก้าวเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นและเป็นช่วงที่มีปัญหาที่สุด เราเป็นคนที่ร้องไห้ง่าย
บางทีแค่โกธรอะไรเล็กน้อยน้ำตามันก็ไหลพรากมาเลย วันนึงเราทะเลาะกับแม่ เราเครียดเราโมโหเราไม่รู้จะทำยังไง ตอนนั้นยืนอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าที่เป็นไม้อะ ก็เลยรัวหมัดใส่ตู้จนมือแตกเลือดสาดไป เราเจ็บนะ แต่พอมองดูมือที่มีเลือดย้อยอยู่เรากลับใจเต้นแรง รู้สึกดีแปลกๆทั้งๆที่ก็ยังเจ็บมืออยู่  
รู้สึกหลงใหลในคราบเลือดนั้น มันดูสีแดงฉานสวยดี  เราก็คิดว่าเราแค่ชอบสีแดงมั้งเลยชอบเลือด ก็ไม่ได้คิดอะไร จนผ่านไปได้ปีกว่าๆมั้ง เราทะเลาะ
กับเพื่อนสนิทที่โรงเรียน แล้วก็มีปัญหาไม่เข้าใจกันกับแม่ ช่วงนั้นเรารู้สึกแย่มาก แย่จนคิดจะฆ่าตัวตาย เราร้องไห้ง่ายจริง แต่เราไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลย เราจะแอบร้องในห้องนอนเงียบๆคนเดียว  พอออกจากห้องนอนมาเราก็ทำตัวเหมือนเดิมทุกอย่าง  เราไม่เคยพูดปรึกษาอะไรกับใครเลยแม้กระทั่ง
กับครอบครัวเพราะเราทะเลาะกับแม่บ่อยๆเลยคิดว่าไม่มีใครรับฟังปัญหาเราหรอก วันนั้นเราร้องไห้หนักมากจนสะอื้นไปทั้งตัว แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นใบมีดโกนที่เราซื้อมาตัดกระดาษแทนคัตเตอร์ตอนทำรายงาน เราคิดจะเอาใบมีดนั้นกรีดคอตัวเองให้ตาย แต่บังเอิญใบมีดดันบาดนิ้วเราเข้าจนเลือดชิบ
เราจ้องมองปลายนิ้วที่มีเลือดซึมแล้วรู้สึกดี เราหยุดร้องไห้  ลืมความคิดที่อยากตายไปเลย มันรู้สึกดีมาก เราเลยเอาใบมีดไปกรีดที่แขน ตอนแรกก็กะจะกรีดแรงๆนะ แต่เคยดูในละครว่าตรงข้อมือมันมีเส้นเลือดใหญ่อยู่ ถ้ากรีดอาจตายไรงี้ 55555 เราก็เลยเลื่อนไปกรีดกลางๆท่อนแขน กรีดเบาๆที่แขน
ไม่มีเลือดซึมเลย เราเลยบีบเค้นแผลตรงที่กรีดจนเลือดซึมออกมา คือมันแสบมากกก  แต่พอเห็นเลือดปุ้ป อาห์ ฟินนนน  เราเลยกรีดๆๆทั่วแขนเลย
ไม่พอลามไปถึงขาด้วย แล้วนั่งมองเลือดไหลไปตามแขน พอเลือดแห้งเราก็จะบีบเค้นแผลอีกให้เลือดไหลออกมาอีก อ้อ เราไม่ได้กรีดลึกอะไรนะ
แค่พอให้เลือดไหลอ่ะ แล้วเราก็เอาทิชชู่มาเช็ดเลือดแล้วสูดดมเข้าเต็มปอดเลย กลิ่นคาวเลือดนี่หอมจริงๆ  เราเก็บทิชชู่นั่นไว้ดูด้วยนะ  มันฟินดีอ่ะ 55555 แล้วเราก็ใส้เสื้อแขนยาวปิดแผลตลอดไม่ให้ใครเห็นจนแผลหาย แล้วเราก็จะกรีดอีก เวลาเครียดก็กรีด หรืออยู่ว่างๆไม่มีไรทำเราก็กรีดแขนเล่น
พอแขนไม่มีที่ว่างก็ลงขา แต่ขาเลือดไม่ค่อยออกเราก็เลยชกตู้ชกกำแพงเอา คือทำอะไรก็ได้ที่เลือดออกอ่ะ55555 เหมือนเป็นกิจวัตรไปแล้ว  
แล้วทีนี้มันเกิดข้อผิดพลาดทางเทคนิค เพื่อนมันดันเห็นแผลที่แขนเรา แล้วมันด่าว่าเราโรคจิต เราก็เลยเก็บมาคิดว่า เออ กูโรคจิตจริงหรอวะ  
มันก็ไม่ปกติอ่ะ เราก็เลยพยายามเลิกพฤติกรรมนั้น ทิ้งกระดาษทิชชู่ซับเลือดที่ต้องนั่งสูดดมไป  เพราะเพื่อนมันมองเราด้วยสายตาที่ต่างไปอ่ะ
เออ เราก็กลัวเพื่อนไม่คบเงี้ย พอเราเลิกมันก็ไม่ได้มีอาการอยาก กระหายจะกรีดอะไรนะ เราก็คิดว่า เออ กูปกติแล้วมั้ง?? แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ
อาการมันเพิ่งมาเริ่มเป็นอีกตอนเราอายุ 16   เราเลิกกรีดไปตอน อายุ 15 อะ คือแบบ นั่งอยู่ดีๆก็มวนท้อง ปวดหัว ภาพรอยเลือดที่แขนในตอนนั้นมันแวบ
ขึ้นมาในหัว แล้วกลิ่นคาวเลือดที่เคยสูดดมมันตีขึ้นจมูกมาสะงั้น รู้สึกแบบกระหายอ่ะ อยากกรีด อยากมีแผล อยากได้เลือด วันนั้นคือทรมานมากกกก
ทำอะไรก็เห็นแต่ภาพรอยเลือด แต่เราก็ไม่ได้กรีดแขนอีกนะ  เพราะคิดว่าเลิกทำมาได้ตั้งปีนึงและจะมากรีดอีกทำไม อีกทั้งแขนเรามันเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจากครานั้นจนไม่มีที่ว่างให้กรีดอีกนั่นแหล่ะ 555 อาการนี้มันก็เป็นๆหายๆนะ แล้วพอมันกำเริบเราก็ได้ค้นพบวิธีแก้อย่างนึง คือดูหนังดูการ์ตูน อ่านนิยาย อ่านมังงะ ดูอนิเมะ หรืออะไรก็ตามที่มีเลือดอ่ะ แบบฆ่าโหด หรือพวกหนังสยอง ระทึกขวัญอะไรพวกเนี้ย ซึ่งรู้เปล่าว่าตอนก่อนจะมีอาการพวกนี้เรากลัว
มากกกกก มากแบบมากที่สุด แต่พอมีอาการพวกนี้เรากลับรู้สึกชอบอะไรแบบนี้  ชอบจนติดไปเลย แล้วพอเวลานอนก็ชอบเอาเรื่องพวกนี้เก็บไปคิดไปแต่งเรื่องในจินตนาการ ตอนนี้เราก็อายุ 17 กว่าๆละ อาการพวกนี้ก็ยังคงอยู่นะ แต่ก็ไม่บ่อยเท่าไหร่ ทีนี้มันเริ่มมีอาการบางอย่างเพิ่มเข้ามีอีกอย่างคือ  
เราชอบดูอะไรเกี่ยวกับการวางแผนฆ่า เครื่องทรมานอะไรพวกนี้ใช่ไหม เราก็เริ่มสร้างตัวละครสมมุติในจินตนาการเรา แล้ววางแผนฆ่าตัวละครนั้น
ด้วยสารพัดวิธีที่จะทำให้ตัวละครนั้นทรมานที่สุด และคิดหาวิธีที่จะลักพาตัวตัวละครนั้นมา โดยที่คนอื่นไม่รู้และไม่มีใครจับได้ เราไม่ได้คิดออกมาป็น
รูปธรรมนะ คือช่วงเวลาก่อนที่จะหลับนั้นแหล่ะ ที่เราเริ่มจะคิดว่าวันนี้เอาตัวละครนี้นะ จะจับเขามายังไงดี จะทรมานเขายังไงดีให้เขาทรมานและตายช้าที่สุด เราจะนอนหลับตาคิดภาพฉากต่างๆขึ้นจนผล็อยหลับไปเองนั้นแหล่ะ แล้วทีนี้จากตัวละครสมมุติ ก็กลายเป็นคนที่ทำให้เราเกลียดหรือคนที่ทำให้เราโมโห เราจะคิดอยากจับเขามาทรมาน ล่าสุดมีเรื่องทะเลาะกับเพื่อน เราเกือบจะเดินเอามีดไปปาดคอมันอยู่แล้ว แต่พอมาคิดว่ามีกฎหมายนะ  เราก็สงบลง
และพยายามสงบสติตัวเอง แต่พอตกดึกจะนอนก็ดันมานอนคิดหาวิธี หาทางลักพาตัวเพื่อนคนนี้ไปทรมานซะงั้น  แล้วพอดีกันกับเพื่อนแล้วอีความคิดนี่     ก็ยังไม่หายไปอีก จนต้องสร้างตัวละครสมมุติตัวอื่นเข้ามาแย่งบทไปซะ เป็นอย่างนี้ทุกคืนเลย หรือบางวันว่างๆไม่ได้ทำอะไรก็นั่งเหม่อคิดเรื่องพวกนี้  
เราเคยพยายามคิดเรื่องอื่นอยู่เหมือนกัน แต่สุดท้ายก็วกกลับมาเรื่องเดิมอ่ะ นั่งสมาธิเราก็ทำแต่กลับกลายเป็นยิ่งมีสมาธิในการคิดหาวิธีซะงั้น  มันก็ไม่เป็นปัญหาในการใช้ชีวิตสักเท่าไหร่หรอก แต่บางเวลาที่ต้องอ่านหนังสือสอบมันก็แวบมาให้คิดซะจนอ่านไม่รู้เรื่องเลย55555  
.
.
.
.  
.
.
.
.      เราเลยอยากปรึกษาว่า นี่เราเป็นโรคจิต ซาดิสม์ หรือมาโซคิสม์หรือเปล่า          
แล้วมีวิธีไหนที่จะช่วยไม่ให้เราคิดเรื่องพวกนี้ได้บ้าง ยกเว้นการไปพบจิตแพทย์นะ เราไม่กล้า  
ที่จริงเราก็พอใจกับมันอยู่นะ แต่เรากลัวว่าจะเผลอขาดสติไปลักพาตัวใครเขามาจริงๆ 5555555 เดี๋ยวอนาคตดับ ก็เราหวังมีอนาคตดีๆอยู่นี่นา -3-  
เลยคิดว่าหาวิธีเลิกอาการพวกนี้ดีกว่า ช่วยให้คำแนะนำเราด้วยเน้ออออ ขอบคุณล่วงหน้าล่วยย