หงุดหงิดความนางเอกอ้างบ้านเมืองมาก จริงๆก็กะเคคลมพระเอกเองมากกว่า ก็รู้ว่าน้องรักพระเอก ยังทำแบบนี้อีก สมัยนั้นสลับตัวกันก็ไม่รู้ซะหน่อยว่าใครเป็นใคร #ทีมมิ่งหล้า ตลอดไปค่ะ หมั่นไส้พี่นาง

พ่อแม่ก็อย่าง จะส่งลูกสาวไปนอนกับผช.ที่ไม่เคยเห็นหน้า ใจทำด้วยอะไรกัน

น้องมันก็รู้ ว่า ผู้ชายแอบมีใจให้พี่สาว.....แต่ก็จะเอาให้ได้

น้องมันก็รู้ว่า สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ไม่ควรทำ....แต่เพื่อจะเอาผู้ชาย  แม้พี่สาวของตัวก็ไม่สน บังคับสาบานต่อหน้าบรรพบุรุษ โกหก สร้างเรื่อง ใส่ความพี่สาวของตัวเองให้ผู้ชายเข้าใจผิด  แถมตอนรู้ว่าแผนตัวเองไม่สำเร็จเรื่องสลับตัวยังบอกว่า กรูจะฆ่าอิแม้นแมือง  


คนแบบนี้  ไม่ควรสงสาร!

น่าสงสารทั้งพี่ทั้งน้อง มีความน่าสงสารกันคนละมุม แต่ต้องยอมรับว่าการที่มิวมาแสดงมันทำให้คนดูต้องปันใจให้ เพราะน้องสวย สวยจริงจัง ยิ้มน่ารักบาดใจจนเกลียดไม่ลง ต้องส่งแรงเชียร์เอาใจช่วยน้องมิ่งสุดชีวิต แต่วิถีตัวละครมีความคิดและชะตากรรมที่แตกต่างกัน มุมน่าสงสารจึงแตกต่างกัน

มิ่งหล้าน่าสงสารที่ถูกพี่ทรยศได้ผู้ชายที่หมายปองไป ต้องห่างบ้านเมืองไปตัวคนเดียว ไปเป็นสนมใครก็ไม่รู้ แต่การที่ถูกเลี้ยงมาให้อยู่เหนือพี่สาว
และนิสัยเป็นคนคิดถึงตัวเองก่อน ทำให้ต้องมีชะตากรรมแบบนี้ ก่อนหน้านี้ชอบที่อยู่เหนือกว่าพี่ แต่พอเกิดเรื่องเพิ่งรู้สึกว่ายศตำแหน่งมันเป็นเหมือนการผูกมัด และเมื่อไปแล้วยังเอานิสัยเป็นใหญ่จนเคยตัวไปใช้ที่บ้านเมืองคนอื่นจนเขาไม่ทน หากอยู่เฉยๆ ไม่คิดการณ์ใหญ่จนเป็นภัย คงไม่ต้องมีชะตากรรมเลวร้ายมากนัก เพราะกษัตริย์เมืองมันก็เอ็นดูอยู่ไม่น้อย สุดท้ายก็คงไม่ต้องอยู่กับความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตที่เหลือ

ส่วนแม้นเมือง ถึงจะมีช่วงสุข แต่ก็ทุกข์ไปพร้อมกัน ความน่าสงสารของตัวละครตัวนี้อยู่ที่ระบบความคิดและนิสัยของตัวละคร
เพราะคิดตลอดว่าพระเอกรับไว้ด้วยเกมการเมือง ตัวเองมาแทนที่คนอื่น อันนี้ต้องขอบคุณน้องมิ่งหล้าที่ขยันเป่า เป่าจนเก็บมาคิดเป็นจริงเป็นจังมาก ทำให้แม้จะได้ผู้ชายที่รัก แต่จะสุขก็สุขไม่เต็มที่ นิสัยยึดติดในความคิดของแม้นเมืองทำให้ไม่เคยเปิดใจมองเห็นสิ่งที่ผู้ชายแสดงออก พอว่างก็คิดถึงน้อง รู้สึกผิดว่าทรยศเอาของน้องมา ชีวิตหวานขมระคนกันไป ยิ่งมีลูกยิ่งลำบากใจ ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างทุกคนในทุกเรื่อง บ้านเมืองที่มีพ่อและพี่ กับ โลกใหม่ที่มีสามีและลูก รวมถึงรู้ว่าการพามิ่งหล้ามาอยู่ด้วยจะทำให้ลำบากไปหมดทั้งพ่อ พี่และสามี แต่นั่นก็น้อง ไม่ช่วยไม่ได้อีก ถือเป็นชีวิตที่น่าสงสาร อึดอัดลำบากใจตลอดเวลา

ในอดีตไม่ว่าจะประวัติศาตร์ช่วงไหน ผู้หญิงมักถูกกำหนดให้เป็นเครื่องต่อรองแรกในเกมการเมืองเสมอ ในยุคที่ผู้ชายเป็นใหญ่ ยามคิดกลการศึก ก็มุ่งเน้นว่าทำอย่างไรให้เสียทหาร ไพร่พล และพื้นที่ให้น้อยที่สุด กระทั่งไม่เสียอะไรแถมได้กำไรกลับมา ฉะนั้นเสียผู้หญิงคนเดียวดีกว่าเสียแผ่นดินหรือให้เกิดศึกนองเลือด

ส่วนผู้หญิงมีชีวิตแค่ทำหน้าที่เมีย แม่ และลูกที่ดี ทำตามคำสั่ง ทำตามที่เขาว่าถูกต้องเหมาะสม ไม่มีสิทธิ์มีเสียงเรียกร้องอะไรให้ตัวเอง ยิ่งเป็นผู้หญิงในราชสำนัก แทบทุกที่มักถูกใช้เป็นเครื่องแลกเปลี่ยนทางการเมือง ใช้เป็นหมากในการชะลอศึกใหญ่ระหว่างสองดินแดนเตรียมการ ใช้เป็นตัวสงบศึก ใช้เป็นเครื่องบรรณาการไปกับข้าวของเงินทองเพื่อแสดงถึงความสวามิภักดิ์ หรือใช้ผู้หญิงตำแหน่งสูงศักดิ์เป็นตัวเชื่อมสัมพันธไมตรี อย่างจีนก็มี หวังเจาจวิน ที่ถูกส่งไปซงหนู ทำให้ไม่เกิดการรุกราน มีสัมพันธ์อันดีกันยาวนาน ของไทยก็มีเชียงใหม่ส่งเจ้าดารารัศมีเข้าสยามในสมัย ร.5

จริงๆแล้ว ในความเข้าใจของนางเอก คือ พ่อกับพี่ชายวางแผนเพื่อบ้านเมือง และจะให้นางทำงานนี้เพื่อบ้านเมือง
นางเป็นคนยึดมั่นในอุดมการณ์แรงกล้ามาก ใช่ว่าจะอยากได้ผู้ชายค่ะ ต่อให้คนที่ต้องไปหาไม่ใช่เจ้าน้อย นางก็จะไป ถ้าต้องไป
แม้นเมืองเป็นตัวละครที่ไม่เคยได้ทำตามใจตัวเองเลย เอาแต่ทำตามคำสั่งพ่ออย่างเดียว

แม้นเมืองก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกผิดนะ เรื่องที่ทำกับมิ่งหล้าก็ตามหลอกหลอนนางไปตลอด
ทำให้แต่งงานกับเจ้าน้อยไปแบบไม่สบายใจ พอจะดีๆนึกถึงมิ่งหล้าก็รู้สึกผิดตลอดเวลา