ด้วยขณะนี้มีเรื่องนิสิตจุฬาฯที่พูดถึงกัน วิพากย์วิจารณ์กันกว้างขวางอยู่  ผมจึงอยากจะเล่าเรื่องที่ผมได้ทราบจากการอ่านหนังสือที่คุณป้าผมเขียน  เล่าเรื่องราวเกือบร้อยปีมาแล้ว คือในปี พ.ศ. ๒๔๖๗  ในสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าฯ ร.๖  ผู้ทรงเป็นผู้ก่อตั้งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย  มาเล่าสู่ให้ได้ทราบกันบ้าง
          หนังสือเล่มนี้เขียนจากสมุดบันทึกประจำวันของ เจ้าพระยารามราฆพ ซึ่งเป็นคุณพ่อของป้าผม  เรื่องที่จะเล่าคือ เมื่อครั้งคุณปู่ผมตามเสด็จพระราชดำเนินไปพระราชวังสนามจันทร์  นครปฐม  เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ ๒๔๖๗  เพื่อการฝึกซ้อมรบเสือป่า  ได้มีบันทึกในวันที่ ๕  กุมภาพันธ์ ๒๔๖๗  ว่า  "บ่ายโมง  พระยาไพศาลศิลปสาตร์ มาหาพูดถึงเรื่องนักเรียนมหาวิทยาลัย จะไม่ออกมาซ้อมรบปีนี้"
          และ วันที่ ๑๐ กุมภาพันธ์ ๒๔๖๗  ต้องตามเสด็จพระราชดำเนินกลับกรุงเทพ  เนื่องด้วยไปสรงน้ำพระศพทูลกระหม่อมอัษฎางค์ (สมเด็จเจ้าฟ้ากรมหลวงนครราชสีมา)  ท่านบันทึกว่า  "ตอนดึก ได้รับโทรศัพท์จากค่ายหลวงบ้านโป่งว่า  พวกนักเรียนมหาวิทยาลัยไม่เข้าประจำกองเสือป่า  เลยไม่ได้นอนจนรุ่งรอฟังเหตุการณ์"
          วันที่ ๑๒ กุมภาพันธ์ ๒๔๖๗  มีบันทึกว่า  "ย่ำรุ่ง  ไปดูการซ้อมรบในระหว่างกองพัน ในกองเสนาน้อยราบหนัก (กรมเสือป่าราบตวันตกทั้ง ๒ ฝ่าย)  แล้วเรียกประชุมนักเรียนจุฬาลงณ์กรมหาวิทยาลัยมาประชุม  เราชี้แจงถึงความผิดที่เขากระทำเป็นการขัดคำสั่งของกองเสือป่า  เมื่อคืนวันที่ ๑๐ นี้  และเราแนะนำให้ทำทานบน ขอพระราชทานโทษ  เขาก็ตกลงทำตามนักเรีบนประมาณ ๗๕  คน"  และสุดท้ายหลังเลิกการซ้อมรบแล้ว
          ในวันที่ ๑ มีนาคม ๒๔๖๗  มีบันทึกว่า "บ่าย ๒ โมงครึ่ง  เรียกนักเรียนจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย  ที่เป็นเสือป่ากรมราบหลวงมาชี้แจงว่าต่อไป  ถ้านักเรียนคนใดจะสมัครเป็นเสือป่า  ขอให้ยื่นใบสมัครเหมือนคนอื่นๆ  ถ้ามหาวิทยาลัยส่งมาเป็นเสือป่าเหมือนเดี๋ยวนี้จะไม่รับ"

          จะเห็นว่าปัญหาเกี่ยวกับนิสิตนักศึกษา  ก็มีมาตั้งแต่เกือบร้อยปีแล้ว  แม้แต่ในสมัยสมบูรณาญาสิทธิราช  ก็คงต้องมีความเข้าใจกันระหว่างผู้ใหญ่กับเด็กในทุกสมัยนั่นเอง