หวัดดีคับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมคบกับแฟนคนนึงผ่านเฟสบุ๊คเป็นแฟนระยะใกลกัน ไม่เคยเจอหน้ากันจริงๆ ไม่เคยจับมือกัน แต่ผมคบกับเธอได้1ปีกว่าๆ ฝ่ายหญิงเป็นคนงี่เง่ามากก ขี้งอลหนักมากกก เธอเคยงอลไม่คุยกับผม4วันเพราะผมบอกเธอว่า"ผู้หญิงใส่แว่นน่ารักดี" แค่นั้น 555 แต่ผมก็ง้อได้ตามระเบียบ เราฝ่าฝันอุปสรรคต่างๆด้วยกันมามากพอสมควร เพราะทางครอบครัวฝ่ายหญิงทะเลาะกันบ่อยเลยมีแต่ผมที่ปลอบใจเธอได้ แน่นอนว่าเราเป็นแฟนทางใกล แล้วคบกันได้ตั้ง1ปีก็ต้องมีเรื่องแบบแฟนเขาทำกัน คือผมชอบขอรูปนมเธอดู เธอมีกฏว่า 1เดือน/1รูป และ ทันทีที่เห็นรูปก็ลบรูปเลย ผมทำตามกฏได้ดีเยี่ยมครับ แล้วก็มาถึงวันทะเลาะกัน แล้วตอนนั้นปัญหาทางครอบครัวมันก็รุมเร้าผม ทำไห้ผมโคตรเหนื่อยแล้วก็ต้องมาง้อเธอเรื่องจุกๆจิกๆ คือตอนนั้นผมไม่ง้อเธอ แล้วก็ตามนิสัยธรรมดาของผู้หญิงคือเธอประชดว่า "ถ้าไม่อยากง้อก็เลิกกันไปสิ,ถ้าเบื่อกันก็เลิกกันไปเลย,ใช่สิเค้ามันงี่เง้า ไปหาผู้หญิงอื่นสิ" คือผมรู้ว่าเธอประชดแต่ผมก็ประชดกลับด้วยคำเดียวว่า"เออเลิก" แล้วเหมือนเธอนิ่งซักพัก แล้วเธอก็เหมือนจะพยายามดึงสติผม แต่ผมไม่ฟังเธอเลย ผมพยายามเลิกอย่างเดียว เพราะเหนื่อยมาก ไม่อยากมาเสียเวลากับการต้องตามง้อ แล้วผมก็บล็อคเธอเลย ผ่านมา2เดือน ผมไปค้นรูปในกูเกิ้ลไดร์เล่นๆ แล้วผมไปเห็นรูปนมเธอ ทำไห้ใจผมร่วงตกลงไปตาตุ่ม แล้วคิดหนักเลยว่า เธอต้องรักผมมากแค่ใหนเธอถึงกล้าเอานมเธอไห้ผมดู ผมคิดแล้วคิดอีกว่าทำไมเธอกล้าเอารูปไห้ดู ทั้งที่เราใกลกัน เธอไม่ไช่คนชอบเที่ยวกลางคืน เธอไม่ไช่คนเคยมีอะไรมาก่อน เธอเป็นคนรักนวลสงวนตัว ทำไห้ผมต้องโคตรรู้สึกผิดเลย ผมเลยใช้อีกเฟสนึงแอดไปคุยกับเธอ ผมค่อยๆตีสนิทเร็วมากรู้ใจเธอดี และเธอก็พูดออกมาเลยว่า เกลียดแฟนเก่า เกลียดผม  เธอโคตรเกลียดผม ผมจึงทำเป็นขอเบอร์เธอแล้วโทรไปสารภาพว่าคนที่คุยกันอยู่เป็นผม. แต่ผมยังไม่ได้พูด. ผมแค่พูดว่า"ฮัลโหล" น้ำตาเธอก็แตกออกแล้วเธอก็ร้องไห้จนสะอื้นแล้วผมก็ค่อยๆง้อเธอ. จนได้กลับมาคบกันอีก. แต่ที่ผมสังเกตุได้อย่างชัดเจนเลยคือเธองอลผมน้อยลง. เธองี่เง่าน้อยลง เพราะเธอกลัวผมรำคาน แต่เธอก็ยังรักผมมากเหมือนเดิม. คือเธอชอบถามผมหลายครั้งว่าทำไมถึงกลับมา. ผมก็แก้ตัวไปเรื่อยว่าคิดถึงบลาๆๆๆ. แต่จริงๆ ผมกลับมาเพราะรูปนมเธอสาเหตุเดียวที่ผมกลับมา. อยากถามว่าในสายตาพวกคุณผมเป็นคนยังไงครับ?