เราคบกับแฟนมา2ปีกว่าๆแล้วค่ะ เราผิดเองที่ทนมาตลอด เขานิสัยเหมือนผญ.มากๆ ไม่ได้ดั่งใจโกรธ งอน ประชดใส่ ฟึ๊ดฟั๊ดใส่ พูดจาไม่ดีใส่อีก! ไม่พอใจก็ออกไปนั่งคนเดียวนอกระเบียงบ้าง ลงไปข้างล่างบ้าง ไม่ยอมคุยกันดีๆ ทุกครั้งเราต้องเป็นคนง้อตลอดเลยค่ะไม่ว่าจะผิดหรือถูก จนตอนนี้เราเหนื่อยมากๆ เคยคุยเรื่องนี้กันหลายรอบมากๆแล้ว ซึ่งเขาบอกว่าเขาเปลี่ยนไม่ได้เขาพยายามแล้ว มันเป็นนิสัยเขาไปแล้ว คือเราก็รักเขานะคะ แต่คือเราเหนื่อยมากจริงๆ แล้วอีกอย่างเลย คือ ที่บ้านเขาเหมือนหวังกับเรามากๆ คือเหมือนจะให้เราอยู่กับลูกชายเขาให้ได้ แม่เขาเคยพูดกับเราค่ะ ประมาณว่า ต่อให้เราจะรักหรือไม่รักแล้วให้ช่วยอยู่ต่อเพื่อให้เขาเรียนจบ2ปีอะค่ะ ฟีลแบบถ้าเลิกไปลูกเขาคงไม่มีสมาธิเรียนไม่อยากเรียนไม่เรียนต่อประมาณนี้ค่ะ  เคยจะเลิกไปครั้งนึง เขาบอกเราว่า ถ้าเลิกกันคนที่เสียใจที่สุดก็คือเขา เราแค่รู้สึกว่า คนที่เสียใจที่สุดจริงๆคือเรากับแฟนค่ะ เหตุผลที่เราต้องทนคืออะไร แล้วทำไมต้องทน เขาห่วงลูกเขาเราเข้าใจ...... แล้วเราละ คือเค้าไม่นึกถึงเราเลย คือจะผิดมั้ยถ้าจะบอกว่าเขาเห็นแก่ตัวมากๆเลยค่ะ แล้วอีกอย่างแม่เขาก็รู้นะคะว่าลูกเขาเป็นยังไงงี่เง่าแค่ไหน เขาเคยคุยกับเรา ตอนที่เขาทะเลาะกับลูกเขา ทะเลาะเพราะเรื่องงี่เง่านี่แหละค่ะ เขาพูดประมาณว่า อยากให้เราไปเจอคนดีๆ เพราะลูกเขางี่เง่ามาก สงสารเรา แล้วพอเราจะไปจริงๆ ก็โทรมาง้อแทนลูก มาพูดนู้นนี่นั่นให้ฟังอะไรใดๆต่างๆนาๆ คือ จะเอายังไง!! เห้อเหนื่อยยยย ทุกคนมีความคิดเห็นกันยังไงบ้างคะ