สวัสดีค่ะ นี้กระทู้ที่2 ของเรา เราเป็นผู้หญิงที่ไม่แกร่ง จะว่าอ่อนแอก็ไม่ใช่ แต่เราเป็นคนสู้กับชีวิต สู้กับมรสุม ไม่ว่าจะเจอปันหาแบบไหนก็สู้ แต่บางทีก็มีแอบน้อยใจ แอบร้องไห้ เราจบ ม.3 แต่เราไม่ได้ต่อ ด้วยความที่ฐานะไม่ค่อยจะเวิร์คเท่าไหร่ เราอยู่บ้านคนเดียวมาตั้งแต่ จบ ป.6 พ่อมีแม่ใหม่ ส่วนแม่เสีย พี่สาวมีสามี ส่วนเรา เจอส่งไปอยู่กับญาติ เราเรียนจบมา เราหางานทำ เงินไม่เคยขอพ่อ เราก็รู้ว่าพ่อไม่มีเหมือนกัน เพราะเศรษฐกิจไม่ดี เราทำงานหนัก ไม่ค่อยได้พักผ่อน เพราะต้องจ่ายหลายๆอย่าง ค่าน้ำ ค่าไฟ ส่วนมากเสียไม่เยอะ เพราะทำงานหนัก ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน เราจ่ายหนี้ให้พ่อ ทุกเดือน ค่านู้นค่านี้ ค่ากินของเราเดือนหนึ่งก็ตกอยู่ที่ 2000 ส่วนมากจะซื้อของมาตุนไว้ นอกนั้นจ่ายค่าของทุกๆอย่างที่อยู่ในบ้าน เงินเก็บแทบไม่มี เราไม่เคยโทษพ่อโทษแม่เราหรอก ว่าทำให้เราลำบาก แต่เราก็แค่สงสัย เราอายุแค่นี้ต้องรับหน้าที่ทุกๆอย่างขนาดนี้เลยหรอ เราอายุแค่นี้ต้องรับหน้าที่ 17 ปีหน้า18 มีความน้อยใจนิด ไม่ค่อยได้เจออะไรเหมือนคนอายุเท่ากันกับเรา เราทำเกินอายุเรา เราไม่เคยได้เที่ยวได้เล่นเหมือนคนอื่นๆ บางทีก็เหนื่อยมากๆ บางทีก็ท้อ แต่เราถอยไม่ได้ เราอยากรู้ว่าคนอื่นที่อายุเท่าเรารับหน้าที่หนักเหมือนเราไหม ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ