เหมือนกับว่าช่วงๆหนึ่งของชีวิต มักมีมรสุมของตัวเอง ตอนนี้เจอเลย เรื่องเพื่อน มันไม่สบายใจน้ะ ที่ต้องแบบ โดนแขวะ โดนนินทา
บางทีโชพาวเราใส่คนอื่น จิงๆแล้วเราเป็นคนไม่ยอมน้ะ แต่เราก็พยายามไม่เถียงไม่สู้ แต่ตามง้อตามอะไร จนมันสุดทนจิงๆ
พอเราตอบโต้ทำเป็นท้าตบ พอเราบอกก้เอาดิ๊ตบมาเลย ก็ทำเป็นจะตบ แต่ก็ไม่ตบ ชักเสื้อเราไปเราก็ดึงมันเหมือนกันแหล้ะ แต่เพื่อนมาแยก
คืออะไร เรื่องไม่เป็นเรื่อง อาจเป็นเพราะมีแต่คนยอมมันพอเราไม่ยอมก็จะทำให้พวกนั้นเห็นว่าเราอ่อนแอกว่า แต่ยอมรับถ้าสู้จริงๆเราอาจไม่ชนะ เราตัวเล็กกว่า แล้วไม่ค่อยตบกับใคร เพราะจิงๆป๊ากับแม่ก็ห้ามเรื่องแบบบนี้ แต่คือเราไปเล่นกับใครพวกมันก็ทำเหมือนไปคุยกับคนที่เราไปเล่น
มีโพสแขวะ โพสด่าเราด้วย เราเป้นคนคิดมากเรื่องเพื่อนน้ะ ตอนนี้ยอมรับเลยว่าเครียดแล้วก็ไม่อยากออกไปไหนมาไหนเลย รร ยังไม่อยากไปเลย มันดูเบื่อๆทำไมเราชอบนึกถึงสิ่งที่ยังมาใม่ถึงก็ไม่รู้ ว่าแบบ เออพรุ่งนี้ไปก็ต้องไปเจอพวกมันพวกมันก็ต้องแขวะงั้นงี้ มันดูแย่อ่ะ
ขอคำปรึกษาหรือกำลังใจดีๆหน่อยได้ไหม