วันนี้เรานอนกลางวัน ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น แล้วก็หลับฝันไป ว่าในความมืดนั้นมีเสียงเด็กรอบๆตัวเรา มันมืดเราก็มองไม่ค่อยเห็นเอามือควานหาก็ไปจับกับแขนเล็กๆเข้า คล้ายๆเเขนเด็ก พอลืมตาขึ้นมาก็เจอกับตุ๊กตายางเด็กไม่มีเสื้อผ้านั่งบนโซฟาที่เรานอนอยู่ ในฝันเราคิดว่ามันต้องไม่จริง นี่เราต้องฝันไปแน่ๆ เราพยายามลืมตาแต่... ไม่สามารถลืมขึ้นได้เลย คล้ายๆหนังตาหนักอึ้ง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันในจิตใต้สำนึกนั้นเราคิดว่าเราฝันอยู่ได้ยังไง
ทั้งๆที่ถ้าความฝันโดยทั่วไปเราไม่เคยคิดว่าฝัน
แต่... ครั้งนี้เป็นครั้งที่2 ที่เรานอนกลางวันที่โซฟาตัวเดิมและเหมือนจริง พยายามลืมตาเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้น จำรายละเอียดในฝันได้เกือบหมด รู้แม้กระทั่งต้องรีบตื่น ตื่นเถอะ ถ้าลืมตามันก็จะไม่เห็น ไม่ได้สัมผัสสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแล้ว
มาต่อที่ความฝัน เมื่อเห็นเด็ก ความหลอนบังเกิด มาได้ไง... เราอยู่คนเดียว พอพยายามลืมตาซึ่งลืมยังไงก็ไม่ขึ้น จังหวะนั้นก็มีมือผู้ชายเข้ามาสอดช่วงไหล่โอบเราจากด้านหลัง ซึ่งเรานอนตะเเคงหันหน้าเข้าพนักโซฟา  คำพูดนั้นอบอุ่นแต่เสียงดูเย็นๆ คิดนะว่าดีเนอะ ไม่ได้เจอมือผู้ชายมานานละ อยากนอนนานๆใหกอดสักที ฮ่าๆๆๆ เอ้ย! นี่ฝันอยู่ค่ะ
พอได้สติ ทุกอย่างมันดูน่ากลัววังเวง เราพยายามเอื้มมือไปเปิดประตูหน้าบานซึ่งตำแหน่งก็ไม่ไกลจากโซฟามากนัก แต่เอื้อมยังไง็ไม่ถึงเขาพยายามรัดเราไว้ แต่มันไม่ใช่อ่า... ไม่ใช่ตอนนี้ ความกลัวมันมีมากกว่าความเหงา พยายามสุดเเรงเกิดที่จะลืมตา แต่พยายามอยู่หลายครั้ง หนังตามันติดแน่นมาก ไม่ออกสักที
ทีนี้เริ่มนึกถึงบทสวดสารพัด ท่องอย่างไม่มีสติ ลิ้นพันกันไปหมด สุดท้ายหนังตาก็เปิด หมดเรี่ยวเเรงเลยล่ะค่ะ
ตื่นมายังคงทบทวนความฝัน จำได้อย่างชัดเจน มันเหมือนจริงมากก...
มาเเชร์ค่ะ เผื่อเพื่อนๆมีใครเป็นแบบเราบ้าง